kontent⭑·/·a

kontent⭑·a

          Dezir⭑·ant·a nenio·n ali⭑·an ol⭑ tio, kio·n oni hav⭑·as: li far⭑·iĝ·is kviet⭑·a
          kaj⭑ feliĉ⭑·a vir⭑·o, kiu est⭑·is kontent⭑·a je⭑ si⭑·a sort⭑·o ; li ne⭑ pov⭑·is
          ne⭑ est⭑·i kontent⭑·a pro⭑ la⭑ pet⭑·o ; se⭑ vi est⭑·us kontent⭑·a viv⭑·i en⭑ la⭑
          dom⭑·o de⭑ mi⭑·a patr⭑·in·o kun⭑ mi kiel⭑ kun⭑ vi⭑·a edz⭑·o, tiam⭑ ni far⭑·iĝ·u
          ge·edz⭑·oj ! ŝi ne⭑ est⭑·is kontent⭑·a kaj⭑ la⭑ avid⭑·ec·o ne⭑ las⭑·is ŝi·n dorm⭑·i
          ; li ŝajn⭑·is […] est⭑·i kontent⭑·a pri⭑ tio, kio·n li jam⭑ far⭑·is ; tre⭑
          kontent⭑·a pro⭑ la⭑ kvalit¹·o de⭑ la⭑ traduk⭑·oj, de⭑ la⭑ pres⭑·ad·o kaj⭑ de⭑ la⭑
          bind⭑·ad·o ; trankvil⭑·a spirit⭑·o, loĝ⭑·ant·a en⭑ sat⭑·a kaj⭑ kontent⭑·a korp⭑·o
          ; pli⭑ valor⭑·as kontent⭑·a spirit⭑·o ol⭑ grand⭑·a profit⭑·o. {feliĉ⭑·a} ,
          {ĝoj⭑·a} , {sat⭑·a}

kontent⭑·ig·i

   1.
          Far⭑·i iu·n kontent⭑·a: se⭑ tia klar⭑·ig·o vi·n ne⭑ kontent⭑·ig·as, vi pov⭑·as
          ir⭑·i ; la⭑ doktor⭑·o baldaŭ⭑ trov⭑·is rimed⭑·on kontent⭑·ig·i si⭑·an ne·pet⭑·on:
          li promes⭑·is al⭑ li, ke⭑ li akompan⭑·os la⭑ av⭑·on ; ĉiu·j kun⭑·e
          kontent⭑·ig·is sur⭑ mi si⭑·an koler⭑·on ; vi mult⭑·ig·is vi⭑·ajn mal·ĉast⭑·aĵ·ojn
          […], sed⭑ ankaŭ⭑ tio vi·n ne⭑ kontent⭑·ig·is ; Pilat⁽⁺⁾·o, vol⭑·ant·e
          kontent⭑·ig·i la⭑ hom⭑-amas⭑·on, liber⭑·ig·is al⭑ ili Bar⭑-abas⁽⁺⁾·on ; la⭑ orf⭑-in⭑·o
          zorg⭑·is pri⭑ ĉio por⭑ kontent⭑·ig·i si⭑·an sinjor⭑·in·on ; kun⭑ tiu ĉi⭑
          rimark⭑·o li kontent⭑·ig·is si·n ; [ĉar⭑ est⭑·us van⭑·e batal⭑·i] kontraŭ⭑ la⭑
          flu⭑·o de⭑ tiu ĉi⭑ koler⭑·o, […] ambaŭ⭑ kontent⭑·ig·is si·n trankvil⭑·e naĝ⭑·i
          kun⭑·e kun⭑ la⭑ flu⭑·o, ĝis⭑ ĝi⭑·a fort⭑·o mal·grand⭑·iĝ·os ; mi postul⭑·as de⭑ vi
          kontent⭑·ig·on (kompens¹·an re·bon⭑·ig·on) pri⭑ tiu afer⭑·o ; ili don⭑·os
          kontent⭑·ig·on pri⭑ si⭑·aj kulp⭑·oj ; kontent⭑·ig·i ĉiu·jn eĉ⭑ anĝel⭑·o ne⭑
          pov⭑·as ; kontent⭑·ig·i la⭑ kat⭑·on kaj⭑ kun⭑·e la⭑ rat⭑·on.

   2.
          Konform⭑·iĝ·i al⭑ io abstrakt¹·a, obe⭑·i al⭑ iu regul⭑·o, bezon⭑·o, k.s.:
          Esperant⭑·o bon⭑·eg·e kontent⭑·ig·as ĉiu·jn postul⭑·ojn, kiu·j pov⭑·as est⭑·i
          far⭑·at·aj al⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a ; pet⭑·oj, kiu·jn kontent⭑·ig·i pov⭑·us nur⭑
          la⭑ riĉ⭑·aĵ·oj de⭑ la⭑ tut⭑·a mond⭑·o ; li kontent⭑·ig·is ili⭑·an sci⭑-dezir⭑·on
          per⭑ jen⭑·aj parol⭑·oj ; Esperant⭑·o prudent⭑·e kontent⭑·ig·as tiu·n
          princip⭑·on ; mi pov⭑·as nur⭑ part⭑·e kontent⭑·ig·i vi⭑·an dezir⭑·on ; mi,
          kompat⭑·ant·e ŝi⭑·an turment⭑·an mal·sat⭑·on, kontent⭑·ig·as ŝi⭑·an apetit¹·on ;
          li ne⭑ pov⭑·is respond⭑·i kontent⭑·ig·e si⭑·ajn demand⭑·ojn ; oni unu⭑·e
          intenc⭑·is arest⭑·i ili·n ĝis⭑ la⭑ afer⭑·o est⭑·us kontent⭑·ig·e solv⭑·it·a .
          {komplez⭑·i} , {plen⭑·um·i} , {sat⭑·ig·i}

kontent⭑·iĝ·i

   (tr)

          Dezir⭑·i nenio·n ali⭑·an ol⭑ tio·n, kio·n oni hav⭑·as: ili kontent⭑·iĝ·is je⭑
          si⭑·a modest⭑·a sort⭑·o ; mi kontent⭑·iĝ·as nur⭑ per⭑ tio, ke⭑ […] ;
          kontent⭑·iĝ·i per⭑ observ⭑·ad·o de⭑ ĉiu·j ĉe·est⭑·ant·oj el⭑ iu sen·lum⭑·a angul⭑·o
          ; ni dev⭑·as kontent⭑·iĝ·i per⭑ ne·mult⭑·o . {lim⭑·iĝ·i}

kontent⭑·ul·o

          Tiu, kiu kontent⭑·as, ne⭑ dezir⭑·as io·n krom⭑·an: kontent⭑·ul·o est⭑·as pli⭑
          feliĉ⭑·a ol⭑ hom⭑·o plej⭑ riĉ⭑·a; la⭑ ĉemiz⭑·o de⭑ la⭑ kontent⭑·ul·o est⭑·as
          popol⭑-fabel⭑·o el⭑ Friulo .

mal·kontent⭑·a

          Sent⭑·ant·a, montr⭑·ant·a mal·plezur⭑·on pro⭑ la⭑ stat⭑·o de⭑ io: la⭑ vizaĝ⭑·o de⭑
          la⭑ ambasador¹·o vual⭑·iĝ·as pro⭑ hezit³·a, mal·kontent⭑·a mien⭑·o .

mal·kontent⭑·ig·i

   (tr)

          Kaŭz⭑·i mal·kontent⭑·on, al⭑ iu ne⭑ prezent⭑·ant·e sen·riproĉ⭑·an situaci⭑·on:
          li mal·kontent⭑·ig·os la⭑ di⭑·ojn ; oni per⭑ ĉiu·j fort⭑·oj kaj⭑ per⭑ ĉiu·j
          ebl⭑·aj rimed⭑·oj pen⭑·as mal·kontent⭑·ig·i vi·n ; mi kompren⭑·as ĝis⭑ ia⭑
          grad⭑·o, ke⭑ vi·n mal·kontent⭑·ig·is la⭑ sever⭑·a kondut⭑·o, kiu·n uz⭑·is al⭑ vi
          vi⭑·a onkl⭑·o . {ĉagren⭑·i} , {indign⭑·ig·i}

mal·kontent⭑·ul·o

          Tiu, kiu ne⭑ est⭑·as kontent⭑·a pri⭑ ia⭑ afer⭑·o: mi pov⭑·as eĉ⭑ sci⭑·ig·i la⭑
          mal·kontent⭑·ul·ojn, ke⭑ la⭑ prezid⭑·ant·o de⭑ la⭑ Komitat⭑·o mem⭑ prepar⭑·as
          nun⭑ projekt⭑·on de⭑ re·organiz¹·o .

mem·kontent⭑·a

          Kontent⭑·a pri⭑ si mem⭑, pri⭑ si⭑·aj ag⭑·oj: li mem·kontent⭑·e rid⭑·et·is ; la⭑
          bon⭑·a vir⭑·in·o mem·kontent⭑·e met⭑·is sur⭑ la⭑ apog⭑·il·on de⭑ la⭑ preĝ⭑-pupitr¹·o
          si⭑·an man⭑·on, kiu efektiv⭑·e est⭑·is ankoraŭ⭑ bel⭑·a ; mem·kontent⭑·e
          rid⭑·et·ant·e, rigard⭑·as el⭑ la⭑ kadr⭑·o rond⭑·a filistr⁽⁺⁾·a vizaĝ⭑·aĉ·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2024/02/02 06:27:44 ]
     __________________________________________________________________