vidu ankaŭ la klarigojn
konven·/·i

konven·i

   (ntr)

          Harmoni¹·e adapt³·iĝ·i al la ĉirkaŭ·aĵ·o.

        a)
                Bon·e adapt³·iĝ·i al difin·it·a situaci·o  al preciz·a
                cirkonstanc·o: la jak·o konven·as al mi (hav·as la ĝust·an
                mezur·on); tiu respond·o ne konven·as (ne est·as traf·a.
                {ŝnur·o} ); ĉu tiu ŝtop·il·o konven·as al la botel·o? tiu
                apartament³·o ne pov·as konven·i por vi; la ĉemiz·o ne est·is
                blank·a, sed mult+kolor·a, kiel konven·as por la maten·a
                tualet·o ; tia vid·o konven·us nur al kamp·o de milit·o ; la
                verd·a kolor·o konven·as bon·e al la blond·ul·in·oj. {kongru⁽⁺⁾·i} ,
                {taŭg·i}

        b)
                Bon·e adapt³·iĝ·i al ies sent·oj, karakter·o  soci³·a stat·o: al
                mal·saĝ·ul·o ne konven·as alt·a parol·ad·o ; al ni·a korkonven·us
                nun funebr·i ; Kaj la ruband·oj al la jun·ul·ar·oKonven·as en
                ne mal·pli alt·a grad·o, ⫽ Ol la mantel·oj kaj la varm·aj
                pelt·ojKonven·as al matur·aj mal·jun·ul·oj ; kio konven·as al
                sciur·o ne konven·as al vultur·o.

        c)
                Konform·i  konform·iĝ·i al mor·oj, al regul·oj de hom·aj
                rilat·oj; {dec·i^3} : ne konven·as rest·i sid·e, dum mal·jun·ul·a
                vir·in·o ne trov·as lok·on por sid·iĝ·i; mi ordon·as […] akcept·i
                la nobl·an Sargonon kun respekt·o, kiu konven·as por la
                ambasador¹·o ; kiel konven·as al reĝ·a fil·o, li tuj ek·reg·is
                si·n .

          {akord¹·i^1.a} , {konform·i}

konven·a

          Konven·ant·a:

        a)
                Konven·ant·a al situaci·o: tiu ĉi moment·o ne est·as konven·a
                por rev·oj; serĉ·i en la vagon·ar·o konven·an kupe¹·on; ni·aj
                soldat·oj trov·os konven·an por si okup·on ; por funebr·o [tiu·j
                ruĝ·aj ŝu·oj] cert·e est·is ne tre konven·aj ; konven·a temp·o
                por efektiv·ig·i io·n; tiu ĉi esprim·o est·us pli konven·a por
                ali·a okaz·o {konform·a} , {oportun·a} .

        b)
                Konven·ant·a al sent·oj, al soci³·a kondiĉ·ar·o: ha, pa·nj·o, por
                vi pajl·o-kolor·a [vest·o] ne est·as al·konven·a ; Ni rekompenc·os
                la vizit·on vi·anPer plej konven·a reĝ·a rekompenc·o .

        c)
                Konven·ant·a al mor·oj, {dec·a} : ĉar li est·is en uniform·o, li
                opini·is ne·konven·a tiel laŭt·e kri·i ; [ili] met·is la pied·ojn
                sur la tabl·o, ĉar ili opini·is, ke ĉio est·as konven·a por
                ili ; sever·a moral¹·ist·o trov·os mi·an sincer·on ne·konven·a ;
                tiu·jn scen·ojn li ne konsider·is konven·aj por la okul·oj de
                jun·a vir·in·o.

          {akord¹·a^1.a} , {konform·a^1.b} , {konvenci²·a} , {kutim·a}

konven·e

          {Ĝust·e} , ekzakt⁴·e, proporci¹·e, traf·e, {oportun·e} : ne·jun·a
          elf²-knab·in·o […] krom la nud·a dors·o est·is tre konven·e vest·it·a ;
          konven·e honor·u li·n, kiel amik·on ; ven·u al la kontor·o iu·n tag·on,
          ― kiam est·os konven·e? ― mi~apart·e tuj ; vi pov·os pag·i kiam est·os
          konven·e al vi, kaj pri rent·o vi ne pens·u ; est·as en efektiv·ec·o
          ne konven·e tio·n rakont·i ; Beatric⁽⁺⁾·o konven·e edz·in·iĝ·is .

konven·e al

   (prepozici·aĵ·o)

          Ag·ant·e {laŭ^2} difin·it·a cirkonstanc·o, {akord¹·e kun} ...: li
          neniel brems⁵·is la paŝ·ojn konven·e al la temperatur¹·o ; kun vizaĝ·o
          plen·a je gaj·ec·o kaj esper·o tut·e konven·e al la bel·a maten·o ;
          re·tro·ri-gard·u la milit·on por pli bon·a futur⁽⁺⁾·a kun·labor·o […],
          konven·e al la ĝeneral¹·a tem·o de la kongres·o, „Kun·labor·o por Pac·o,
          Stabil⁹·ec·o kaj Dis·volv·o“ .

konven·ec·o

   1.
          Ec·o de tio, kio est·as konven·a al situaci·o, al ĉirkaŭ·mond·o:
          konven·ec·o de esprim·o, vest·o, loĝ·ej·o.

   2.
          {Dec·ec·o} : la regul·oj de la konven·ec·o est·is plen·um·it·aj ; vi
          trans·paŝ·as la lim·ojn de konven·ec·o ; pro sent·o de alt·a konven·ec·o,
          la markiz¹-in·o ne vol·is, ke la ge·jun·ul·oj […] est·u dev·ig·at·aj toler·i
          la mal·agrabl·aĵ·ojn de sen·ĉes·aj renkont·oj ; vi·a onkl·in·o ne ĉe·est·as
          plu por permes·i mi·ajn vizit·ojn, la konven·ec·o mi·n dev·ig·as el·ir·i ;
          nur por konven·ec·o vi rigard·as la desegn·aĵ·ojn .

          Rim.: _Dec·i_ rilat·as al ĝeneral¹·aj regul·oj, kaj tial est·as ĉiam
          uz·at·a sen·komplement²·e; _konven·i_ rilat·as al apart·a situaci·o, kaj
          tial est·as plej~oft·e uz·at·a kun komplement²·o; sed tiu disting·o ne
          est·as ĉiam preciz·e observ·at·a.

konven·ig·i

          {Al·konform·ig·i} tiel, ke ĝi est·as konven·a: defi⁹·a traduk·o-task¹·olert·e plen·um·it·a, kun·e kun adapt³·et·oj por konven·ig·i la verk·on por
          esperant·ist·a publik·o ; ŝi ne pov·is kompren·i kia·mani¹·er·e simpl·a
          formul¹·o civil¹·a kaj religi·a pov·as konven·ig·i kaj  moral¹·ig·i ag·on
          tiel ted·eg·ig·an . {adapt³·i} , {akomod⁽⁺⁾·i} , {al·ĝust·ig·i}

mal·konven·a

          Ne konven·a, ne akord¹·a kun la cirkonstanc·oj, mor·oj, kutim·oj: nipro mal·konven·aj kaj insult·aj kondut·oj de la ĉirkaŭ·ul·ojkred·as
          ni·n sen·valor·aj ek~de infan-aĝ·o . {ekstravaganc⁽⁺⁾·a} , {mal·dec·a} ,
          {mal·oportun·a} , {skuril⁽⁺⁾·a}

mal·konven·i

   (ntr)

          Ne {akord¹·i} kun cirkonstanc·oj, regul·oj, dec·o: la parol·o de
           mal·konven·as al li·a rol¹·o kiel naci+defend·a ministr¹·o
          ; ne mal·konven·as sci·i, ĉu li apog·as serb⁽⁺⁾·ojn, ĉu kroat⁽⁺⁾·ojn, por ke
          laŭ+ebl·e mi sub·ten·u la antagonajn kaj tiel puŝ·u li·n en sak-strat·on
          .

   [artikol-versi⁹·o: 1.106 2023/12/12 19:24:45 ]
     __________________________________________________________________