kvit⭑·/·a

kvit⭑·a

   1.
          Plen⭑·e liber⭑·ig·it·a de⭑ ŝuld⭑·o: li for·ir⭑·as kvit⭑·a kaj⭑ sen·kredit¹·a ;
          kiam⭑ ili est⭑·os kvit⭑·aj? – post⭑ dek⭑ jar⭑·oj, ĉar⭑ sen⭑ la⭑ rent⭑·oj la⭑
          pag⭑·ot·a sum⭑·o est⭑·as du⭑ mil⭑ gulden¹·oj ; (ironi¹·e) bov⭑·o pren⭑·it·a, kok⭑·o
          don⭑·it·a kaj⭑ ― kvit⭑·a .

   2.
          (plural⁴·e) Plen⭑·e sen·ŝarg⭑·it·a de⭑ ŝuld⭑·o-rilat⭑·o: ĉu⭑ ni nun⭑ est⭑·as
          kvit⭑·aj ? tiel⭑, tiel⭑! […] – do⭑ ni est⭑·as kvit⭑·aj, edz⭑·in·et·o! punkt⭑·o
          .

kvit⭑·e

          (interjekci⭑·e) Rifuz⭑·ant·e pli⭑·an kompens¹·on; met⭑·ant·e fin⭑·on al⭑ afer⭑·o
          de⭑ ŝuld⭑·o: Traktat’? kri⭑·is Juĝ⭑·ist·o, tree ekscit⭑·it·e, ⫽ Mi ĝi·n jam⭑
          fin⭑·is, ŝir⭑·is, kun⭑ traktat¹·oj kvit⭑·e ; Adiaŭ⭑, vi⭑·an sojl⭑·on last⭑·e mi
          tra·pas⭑·u, ⫽ Inter⭑ ni kvit⭑·e, — rest⭑·on al⭑ Di⭑·o ni las⭑·u !
          {punkt⭑·o^2.b}

kvit⭑·ig·i

   1.
          (ŝuld⭑·on) Plen⭑·e kompens¹·i: iu leg⭑·ant·o ebl⭑·e […] bon⭑~vol⭑·os sci⭑·ig·i
          li⭑·an adres⭑·on al⭑ mi, por⭑ ke⭑ mi pov⭑·u minimum³·e kvit⭑·ig·i la⭑ ŝuld⭑·on .
          {ekvilibr²·ig·i} , {nul⭑·ig·i} , {regul⭑·ig·i^1} , {re·pag⭑·i^1}

   2.
          (ŝuld⭑·ant·on) {Liber⭑·ig·i} de⭑ ŝuld⭑·o post⭑ ties⭑ kompens¹·o.

kvit⭑·iĝ·i

          Ven⭑·i en⭑ stat⭑·on, en⭑ kiu du⭑ parti⭑·oj est⭑·as kvit⭑·aj: don⭑·u al⭑ mi
          prunt⭑·e! mi tuj⭑ kvit⭑·iĝ·os kun⭑ la⭑ mastr⭑·o de⭑ la⭑ restoraci⭑·o ;
          kvit⭑·iĝ·as serv⭑·o per⭑ re·serv⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2023/12/03 09:59:05 ]
     __________________________________________________________________