vidu ankaŭ la klarigojn
lard·/·o

lard·o

          Sub·haŭt·a tavol·o da {gras·o} ĉe pork·o; pork·o-gras·o: sci·as la kat·o,
          kies lard·on ĝi manĝ·is ; ĉu ne odor·as ĉi tie bel·eg·e? dir·is la
          mus·o, […] la tut·a koridor¹·o est·as frot·it·a per lard·o ; est·as
          facil·e help·i al si, kiam ĉie est·as plen·e de lard·o, de barel·oj da
          pekl·it·a viand·o ; vi trov·os tie kuk·ojn, lard·on kaj kolbas·ojn,
          tiom, kiom vi vol·os, kaj li montr·is al li preciz·e la voj·on al la
          ge·patr·a dom·o ; {ranc·a} lard·o . {seb·o}

lard·i

   (tr)

          En·pik·i lard·er·ojn en viand·on: ŝi lern·is en la bier+far·ej·o de la
          marĉ·a vir·in·o, kaj ŝi pov·o-sci·is lard·i aln·ajn tuber·ojn per
          lampir·oj ; tamen li vol·is verk·i tekst·on lard·it·an de tip¹·e
          esperant·aj esprim·oj, por kontraŭ·batal·i la ŝat·at·ajn sam~ide·an·ojn,
          kiu·j trov·as, ke Esperant·o est·u ekzakt⁴·a matematik¹·a
          ĉiopersimemklariga lingv·o, sed kiu·j sen·problem¹·e, uz·astrov·ien
          la senc·o deopini·i”, „pens·i” .

   [artikol-versi⁹·o: 1.27 2024/01/15 16:14:08 ]
     __________________________________________________________________