laŭt⭑·/·a

laŭt⭑·a

   1.
          Fort⭑·e, intens⁴·e aŭd⭑·ebl·a: laŭt⭑·a voĉ⭑·o, ĝem⭑·o, kri⭑·o, son⭑·o, bru⭑·o,
          rid⭑·o, ĝoj⭑·o; ĉi⭑ tie precip⭑·e la⭑ printemp⭑·o est⭑·as laŭ·teg⭑·a, plen⭑·a je⭑
          bru⭑·o de⭑ la⭑ river⭑·oj; laŭt⭑·e rid⭑·i, plor⭑·i; laŭt⭑·e leg⭑·i; laŭt⭑·e el·dir⭑·i
          si⭑·an opini⭑·on.

   2.
          Emfaz³·a, efekt³·a: laŭt⭑·aj fraz¹·oj, projekt⭑·oj;  pov⭑·is nur⭑
          pas⭑·e entuziasm⭑·ig·i la⭑ hom⭑·ojn sub⭑ influ⭑·o de⭑ laŭt⭑·aj reklam¹·oj.

laŭ·tig⁸·i

   (tr)

          Ig⭑·i laŭt⭑·a, son⭑·e pli⭑ fort⭑·a, pli⭑ aŭd⭑·ebl·a: laŭ·tig⁸·u potenc⭑·e vi⭑·an
          voĉ⭑·on.

laŭt⭑·il·o, laŭt⭑~parol⭑·il·o

          Aparat¹·o por⭑ laŭ·tig⁸·i voĉ⭑·on aŭ⭑ son⭑·on: la⭑ general⭑·oj per⭑
          laŭt⭑~parol⭑·il·oj inform¹·is ĉiu·jn, ke⭑ ili ne⭑ zorg⭑·u, ĉar⭑ ĉio est⭑·as en⭑
          ord⭑·o ; oni aŭd⭑·ig·is dum⭑ la⭑ tut⭑·a temp⭑·o la⭑ himn¹·on „La⭑ Esper⭑·o“
          dis·send⭑·it·a per⭑ laŭt⭑·il·oj .

mal·laŭt⭑·a

          Mal·fort⭑·e, apenaŭ⭑ aŭd⭑·ebl·a: mal·laŭt⭑·e flustr³·i en⭑ la⭑ orel⭑·o.

mal·laŭ·tig⁸·i

   (tr)

          Ig⭑·i mal·laŭt⭑·a, son⭑·e mal·fort⭑·a, {damp⁽⁺⁾·i} : la⭑ neĝ⭑·o mal·laŭ·tig⁸·as la⭑
          bru⭑·on de⭑ la⭑ paŝ⭑·oj.

mal·laŭt⭑·iĝ·i

   (ntr)

          Iĝ⭑·i mal·laŭt⭑·a, mal·pli⭑ laŭt⭑·a ol⭑ antaŭ⭑·e: mal·laŭt⭑·iĝ·is la⭑ motor¹-zum⭑·oj
          .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.104 2024/01/15 16:14:08 ]
     __________________________________________________________________