lul⭑·/·i

lul⭑·i

   (tr)

   1.
          {Dorm⭑·ig·i} , trankvil⭑·ig·i per⭑ balanc⭑·et·a mov⭑·ad·o, precip⭑·e infan⭑·et·on:
          la⭑ mal·jun⭑·a hom⭑·o sid⭑·is kaj⭑ lul⭑·is la⭑ infan⭑·on, kaj⭑ la⭑ patr⭑·in·o
          sid⭑·iĝ·is sur⭑ la⭑ seĝ⭑·o tut⭑·e apud⭑·e ; kiam⭑ ĉiu·jn jam⭑ lul⭑·is la⭑ dorm⭑·o
          kaj⭑ la⭑ princ⭑·in·o ir⭑·is en⭑ la⭑ ban⭑-dom⭑·on, li salt⭑·is al⭑ ŝi kaj⭑ ŝi·n
          kis⭑·is ; ŝi las⭑·is si·n lul⭑·i en⭑ la⭑ brak⭑·oj de⭑ si⭑·a am⭑·at·o, re·don⭑·ant·e
          li⭑·ajn kares⭑·ojn ; la⭑ egal⭑+ritm¹·aj paŝ⭑·oj de⭑ la⭑ soldat⭑·oj lul⭑·is li·n al⭑
          dorm⭑·o ; la⭑ mal·varm⭑·o de⭑ la⭑ nokt⭑·o lul⭑·us vi·n en⭑ la⭑ mort⭑·on .

   2.
          Harmoni¹·e {balanc⭑·et·i} : la⭑ vent⭑·oj lud⭑·is kun⭑ ili, […] port⭑·is
          ili⭑·ajn flug⭑-drak⭑·ojn al⭑ la⭑ alt⭑·oj kaj⭑ lul⭑·is ili·n mem⭑ sur⭑ la⭑ supr⭑·oj
          de⭑ la⭑ arb⭑·o-kron⭑·oj ; foj⭑·e-foj⭑·e or⭑-foli⭑·o lul⭑·as si·n mal·supr⭑·en por⭑
          fin⭑·e halt⭑·i antaŭ⭑ la⭑ pied⭑·o de⭑ la⭑ promen⭑·ant·o ; urb⭑·o kuŝ⭑·ant·a apud⭑
          la⭑ Mez⭑-amar⁴·o, kies⭑ ond⭑·oj lul⭑·is plej⭑ grav⭑·ajn civilizaci³·ojn ; ŝi
          rid⭑·et·as kaj⭑ lul⭑·as si⭑·an grand⭑·an, muskol⭑·an korp⭑·on ; frisk⁽⁺⁾·a vent⭑·o
          lul⭑·is la⭑ branĉ⭑·ojn de⭑ la⭑ arb⭑·oj en⭑ la⭑ park⭑·o ; la⭑ Pacifik⁸·a mar⭑·o
          komenc⭑·is lul⭑·i ili·n, tie·n-re⭑·en inter⭑ la⭑ ŝton⭑·oj .

   3.
          {Kviet⭑·ig·i} , kvazaŭ·dorm⭑·ig·i: la⭑ am⭑·o de⭑ Am⭑-ali⭑·o lul⭑·as li·n en⭑ la⭑
          vent⭑·eg·oj ; post⭑·e lul⭑·os vi·n la⭑ dolĉ⭑·a forges⭑·o pri⭑ la⭑ antaŭ⭑·aj
          embaras⭑·oj ; la⭑ rev⭑·o, kiu pov⭑·is lul⭑·i ni⭑·an dolor⭑·on, far⭑·iĝ·is tut⭑·e
          ne·efektiv⭑·ig·ebl·a ; sen·lim⭑·a feliĉ⭑·o de⭑ ripoz⭑·o lul⭑·is mi⭑·ajn
          ekscit⭑·it·ajn nerv¹·ojn .

lul⭑·il·o

   1.
          Infan {lit⭑·o} balanc⭑·ebl·a, per⭑ kiu oni pov⭑·as lul⭑·i: tut⭑·ajn tag⭑·ojn
          sid⭑·is ĉe⭑ la⭑ lul⭑·il·o de⭑ si⭑·a fil⭑·o ; ŝi kant⭑·is pri⭑ la⭑ ĉagren⭑·oj, kiu·j
          persekut⭑·as la⭑ hom⭑·an gent⭑·on de⭑ la⭑ lul⭑·il·o ĝis⭑ la⭑ mort⭑·o ; tio est⭑·is
          li⭑·a poet¹·a talent⭑·o, kiu·n Di⭑·o donac⭑·e met⭑·is al⭑ li en⭑ la⭑ lul⭑·il·on ;
          li si·n direkt⭑·is al⭑ la⭑ komod⭑·a tir⭑-kest⭑·o ali⭑~form⭑·ig·it·a en⭑ lul⭑·il·on,
          kaj⭑ long⭑·e rigard⭑·ad·is la⭑ est⭑·aĵ·et·on . {lul⭑-seĝ⭑·o}

   2.
          Nask⭑·iĝ·ej·o, kov⭑·ej·o: Egipt⁽⁺⁾·o, […] lul⭑·il·o de⭑ la⭑ civilizaci³·o ;
          German⭑·uj·o […] est⭑·as la⭑ lul⭑·il·o de⭑ la⭑ ide⭑·o de⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2024/01/15 19:32:08 ]
     __________________________________________________________________