murmur⭑·/·i

murmur⭑·i

   1.
          {Bru⭑·i} mal·fort⭑·e, mal·klar⭑·e, obtuz³·e, kiel⭑ flu⭑·ant·a akv⭑·o sur⭑ ŝton⭑·oj,
          vent⭑·o tra⭑ foli⭑·ar·o, amas⭑·o da⭑ hom⭑·oj sam⭑+temp⭑·e parol⭑·ant·aj: la⭑
          river⭑·et·o, la⭑ vent⭑·o murmur⭑·as; la⭑ bird⭑·oj gaj⭑·e murmur⭑·as sur⭑ arb⭑·oj;
          el⭑ ter⭑·o sen·frukt⭑·a ŝpruc⭑·ant·a murmur⭑·is font⭑·et·o ; akv⭑·o murmur⭑·et·as
          en⭑ la⭑ bol⭑-kruĉ⭑·o; akv⭑·o bol⭑·as, murmur⭑·as, sed⭑ fin⭑·e ĝi kur⭑·as ; en⭑
          ili⭑·aj orel⭑·oj kred⭑·ebl·e murmur⭑·as ankoraŭ⭑ la⭑ funebr⭑·a kant⭑·o .

   2.
          (tr)
          {Parol⭑·i} mal·laŭt⭑·e: murmur⭑·i minac⭑·ojn; kiam⭑  vid⭑·is, ke⭑ li⭑·aj
          serv⭑·ant·oj murmur⭑·et·as inter⭑ si, li kompren⭑·is, ke⭑ la⭑ infan⭑·o mort⭑·is
          ; demand⭑·u la⭑ antaŭ·dir⭑·ist·ojn kaj⭑ la⭑ sorĉ⭑·ist·ojn, la⭑ flustr³·ist·ojn
          kaj⭑ la⭑ murmur⭑·et·ist·ojn ; mi bezon⭑·as mi·n iom⭑ mal·varm⭑·et·ig·i, li
          murmur⭑·et·is al⭑ si mem⭑ ; kiu en·murmur⭑·is al⭑ mi tio·n ĉi⭑ en⭑ la⭑
          orel⭑·on? ; post⭑ long⭑·a moment⭑·o ŝi murmur⭑·is: „vi jam⭑ est⭑·as
          du⭑×dek⭑-ses⭑+jar⭑·a...“ . {flustr³·i}

          Rim.: _Murmur⭑·ant·e_ oni mal·laŭ·tig⁸·as la⭑ voĉ⭑-son⭑·on, dum⭑ _flustr³·ant·e_
          oni ne⭑ uz⭑·as la⭑ voĉ⭑·on, sed⭑ nur⭑ sibl⭑·as per⭑ lang⭑·o, dent⭑·oj kaj⭑
          lip⭑·oj.

   3.
          {Grumbl²·i} : „ir⭑·u tuj⭑!“ ― la⭑ fi·lin⭑·o ir⭑·is, sed⭑ ĉiam⭑ murmur⭑·ant·e ;
          murmur⭑·i tra⭑ la⭑ dent⭑·oj ; murmur⭑·eg·as la⭑ urs⭑·o, sed⭑ danc⭑·i ĝi dev⭑·as ;
          la⭑ popol⭑·o ek·murmur⭑·is kontraŭ⭑ Mose⁽⁺⁾·o, dir⭑·ant·e: kiam⭑ ni trink⭑·os ?
          ili ankaŭ⭑ ricev⭑·is po⭑ unu⭑ denar⭑·o kaj⭑ tio·n ricev⭑·int·e, ili murmur⭑·is
          kontraŭ⭑ la⭑ dom⭑·o-mastr⭑·o ; sur⭑ la⭑ ventr⭑·o velur⭑·o, en⭑ la⭑ ventr⭑·o
          murmur⭑·o (ekster⭑·e ŝajn⭑·as luks⭑·a sed⭑ efektiv⭑·e est⭑·as mal·prosper⭑·a) .

murmur⭑·o

          Mal·laŭt⭑·a {son⭑·o} de⭑ io aŭ⭑ iu obtuz³·e bru⭑·ant·a: murmur⭑·o de⭑ admir⭑·o
          kur⭑·is tra⭑ la⭑ teatr⭑·o ; la⭑ murmur⭑·o de⭑ la⭑ paŝ⭑·oj de⭑ la⭑ infanteri¹·o,
          marŝ⭑·ant·a takt¹·e ; ek·son⭑·is la⭑ akord¹·oj […] kun·iĝ⭑·ant·e kun⭑ la⭑ murmur⭑·o
          de⭑ la⭑ arb⭑·oj ; li⭑·a akr⭑·a aŭd⭑·o percept¹·is ven⭑·ant·an de⭑ sub⭑·e, […]
          obtuz³·an murmur⭑·on .

murmur⭑·eg·i

          Tre⭑ laŭt⭑·e, obtuz³·e aŭ⭑ konfuz⭑·e {bru⭑·i} aŭ⭑ {blek⭑·i} : la⭑ leon⭑·o
          ek·murmur⭑·eg·is kaj⭑ for·ir⭑·is ; sur⭑ la⭑ tegment⭑·o sid⭑·is viv⭑·ant·a blank⭑·a
          urs⭑·o kaj⭑ murmur⭑·eg·is .

murmur⭑·eg·o

          Tro⭑·a, obtuz³·a bru⭑·eg·o: la⭑ murmur⭑·eg·o de⭑ la⭑ inter·miks⭑·it·aj parol⭑·oj
          sur·dig⭑·is ŝi·n, la⭑ mal·lum⭑·o sur⭑ la⭑ trotuar⭑·oj ŝi·n tim⭑·ig·is .

murmur⭑·et·i

          Mal·laŭt⭑·e, delikat⭑·e {bru⭑·i} : la⭑ vent⭑·um·il·o delikat⭑·e murmur⭑·et·is kaj⭑
          far⭑·is re·freŝ⭑·ig·an blov⭑·on ; li si·n turn⭑·is sur⭑ la⭑ kalkan⭑·o, star⭑·iĝ·is
          antaŭ⭑ la⭑ spegul⭑·o, ĝust⭑·ig·is la⭑ kravat⭑·on kaj⭑ friz⭑·on, ek·murmur⭑·et·is
          kant⭑·et·on . {zum⭑·i}

murmur⭑·et·o

          Mal·laŭt⭑·a, ne·klar⭑·a bru⭑·et·o: mi aŭd⭑·as murmur⭑·et·on en⭑ la⭑ branĉ⭑·oj ;
          sen⭑ murmur⭑·et·o fal⭑·is de⭑ la⭑ arb⭑·oj la⭑ foli⭑·oj, ĉie reg⭑·is kviet⭑·o ;
          silent⭑·o inter·romp⭑·at·a de⭑ la⭑ murmur⭑·et·oj de⭑ la⭑ fontan⭑·o ; murmur⭑·et·o
          de⭑ admir⭑·o tra·flug⭑·is inter⭑ la⭑ ĉe·est⭑·ant·oj .

sen·murmur⭑·e

          Ne⭑ murmur⭑·ant·e, ne⭑ kontraŭ⭑·ant·e, sen·protest¹·e: la⭑ popol⭑·o, tiom⭑
          sub·prem⭑·at·a per⭑ labor⭑·o […] sen·murmur⭑·e obe⭑·as al⭑ ili .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.30 2024/01/26 19:05:54 ]
     __________________________________________________________________