mut⭑·/·a

mut⭑·a

   1.
          Ne⭑ posed⭑·ant·a la⭑ parol⭑-kapabl⭑·on: kial⭑ vi ne⭑ respond⭑·as al⭑ mi? ĉu⭑ vi
          est⭑·as surd⭑·a aŭ⭑ mut⭑·a ? hom⭑·o mut⭑·a […] tut⭑·e cert⭑·e ne⭑ pov⭑·as est⭑·i
          orator¹·o ; [ili] long⭑·e silent⭑·e rigard⭑·as la⭑ mut⭑·an ŝton⭑·on, sub⭑ kiu
          kuŝ⭑·as ili⭑·a fil⭑·o .

   2.
          Ne⭑ pov⭑·ant·a aŭ⭑ ne⭑ vol⭑·ant·a dum⭑ moment⭑·o parol⭑·i pro⭑ emoci³·o aŭ⭑ pro⭑
          ali⭑·a kaŭz⭑·o: mut⭑·a de⭑ rav⭑·o ; la⭑ jun⭑·a vir⭑·in·o aŭskult⭑·is, mut⭑·a pro⭑
          mir⭑·o ; la⭑ ĝoj⭑·o kaj⭑ surpriz⭑·o far⭑·is li·n mut⭑·a ; mut⭑·a kaj⭑ sen·mov⭑·a,
          kun⭑ mal·ĝoj⭑·a fajr⭑·o en⭑ la⭑ okul⭑·oj ; ili mut⭑·aj kaj⭑ sen·sent⭑·aj el·ir⭑·is
          ; ali⭑·aj ĉiu·j voĉ⭑·oj rest⭑·as mut⭑·aj !

   3.
          Okaz⭑·ant·a sen·parol⭑·e: per⭑ mut⭑·aj rigard⭑·oj ŝi dank⭑·is pro⭑ la⭑ bon⭑+kor⭑·a
          pri·zorg⭑·ad·o ; la⭑ fleg⭑·ist·in·o diven⭑·is li⭑·an mut⭑·an demand⭑·on ; ŝajn⭑·as,
          ke⭑ ĝi esprim⭑·as iu·n mut⭑·an riproĉ⭑·on, mut⭑·an pet⭑·eg·on ; nek⭑ unu⭑ vort⭑·o
          de⭑ la⭑ salut⭑·o kaj⭑ am⭑·o! [nur⭑] mut⭑·a indiferent⭑·o ; tromp⭑·it·e de⭑ tiu
          sin⁸-ten⭑·ad·o, la⭑ komand⭑·ant·o akcept⭑·is kiel⭑ mut⭑·an jes⭑·on tio·n, kio
          est⭑·is nur⭑ pens⭑-for·est⭑·ad·o .

mut⭑·ig·i

   1.
          Ig⭑·i ne·kapabl⭑·a parol⭑·i: se⭑ prosper⭑·os al⭑ mi mut⭑·ig·i Le⁽⁺⁾-muel⭑·on por⭑
          ĉiam⭑, antaŭ⭑ ol⭑ li mal·kovr⭑·os al⭑ iu ni⭑·an sekret⭑·on, ni ating⭑·os ni⭑·an
          cel⭑·on, spit⭑·e ĉio .

   2.
          {Silent⭑·ig·i} : terur⭑·a ek·kri⭑·o mut⭑·ig·is la⭑ kant⭑·on ; ŝi vol⭑·as kri⭑·i,
          sed⭑ la⭑ decid⭑·o-plen⭑·aj lip⭑·oj de⭑ Karl⁽⁺⁾·o mut⭑·ig·as ŝi·n ; blank⭑·aj, mol⭑·aj
          tapiŝ⭑·oj mut⭑·ig·is la⭑ paŝ⭑·ojn .

mut⭑·iĝ·i

          Iĝ⭑·i ne·kapabl⭑·a parol⭑·i; ek⭑ {silent⭑·i} : ili mut⭑·iĝ·as kiel⭑ ŝton⭑·o ; la⭑
          pastr⭑·oj […] mut⭑·iĝ·is post⭑ tia konsil⭑·o ; la⭑ ĉe·est⭑·ant·oj mut⭑·iĝ·is de⭑
          surpriz⭑·o ; [en⭑] la⭑ arb⭑·ar·o […] kvazaŭ⭑ laŭ⭑ sorĉ⭑·a frap⭑·o, ĉio
          mut⭑·iĝ·is ; ĉirkaŭ⭑·is mi·n grand⭑·a silent⭑·o, kvazaŭ⭑ ĉio est⭑·as mort⭑·int·a
          kaj⭑ mut⭑·iĝ·int·a ; moment⭑·e, pro⭑ indign⭑·o, mi absolut⭑·e mut⭑·iĝ·is ; mi⭑·a
          edz⭑·in·o ek·vid⭑·ant·e mi·n preskaŭ⭑ mut⭑·iĝ·is pro⭑ ĝoj⭑·o de⭑ la⭑ re·vid⭑·o .

mut⭑·ul·o

          Hom⭑·o, kiu est⭑·as mut⭑·a, kiu ne⭑ pov⭑·as voĉ⭑·e parol⭑·i: mut⭑·ul·o […] ne⭑
          mal·ferm⭑·as si⭑·an buŝ⭑·on ; mut⭑·ul·oj ja⭑ parol⭑·as per⭑ la⭑ man⭑·oj ; don⭑·i al⭑
          la⭑ hom⭑·oj de⭑ mal·sam⭑·aj popol⭑·oj, kiu·j star⭑·as unu⭑ antaŭ⭑ ali⭑·a kiel⭑
          mut⭑·ul·oj, la⭑ ebl⭑·on kompren⭑·ad·i unu⭑ ali⭑·an . {balbut⭑·ul·o}

surd⭑·o-mut⭑·ul·o, surd⭑~mut⭑·ul·o

          Hom⭑·o, kiu est⭑·as {surd⭑·ul·o^1} kaj⭑ {mut⭑·ul·o} : ne⭑ aŭd⭑·as kaj⭑ ne⭑, aŭ⭑
          ne⭑ kontent⭑·ig·e voĉ⭑·e parol⭑·as: oni ne⭑ nask⭑·iĝ·as laŭ·vol⭑·e kiel⭑
          surd⭑·o-mut⭑·ul·o nek⭑ samseksamulo ; {gest⭑-lingv⭑·o} de⭑ surd⭑~mut⭑·ul·oj ;
          surd⭑~mut⭑·ul·o el·lern⭑·as la⭑ parol⭑·on el⭑ la⭑ lip⭑·oj de⭑ ali⭑·aj, kvankam⭑ la⭑
          voĉ⭑·on, kiu·n tiu el·buŝ⭑·ig·as, li neniam⭑ tra·viv⭑·as laŭ·esenc⭑·e .

          Rim.: Ĉar⭑ ordinar⭑·e simpl⭑·e tem⭑·as pri⭑ surd⭑·ul·o, kiu kun⭑ konven⭑·a
          trejn⁸·ad·o pov⭑·as lern⭑·i kaj⭑ esprim⭑·i si·n voĉ⭑·e kaj⭑ gest⭑+lingv⭑·e, la⭑
          nom⭑·o surd⭑~mut⭑·ul·o aplik³·at·a al⭑ surd⭑·ul·o, est⭑·as konsider⭑·at·a
          diskriminaci⁹·a.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.36 2024/01/26 19:05:54 ]
     __________________________________________________________________