obstin⭑·/·a

obstin⭑·a

          Firm⭑·e rest⭑·ant·a ĉe⭑ si⭑·a propr⭑·a opini⭑·o aŭ⭑ vol⭑·o, malgraŭ⭑ ĉia·j
          kontraŭ⭑·aj admon⭑·oj: mi ne⭑ am⭑·as obstin⭑·ajn hom⭑·ojn ; obstin⭑·a infan⭑·o;
          obstin⭑·a kiel⭑ kapr⭑·o ; se⭑ hom⭑·o oft⭑·e admon⭑·it·a rest⭑·os obstin⭑·a, li
          subit⭑·e pere⭑·os sen⭑ ia⭑ help⭑·o ; [ili] hav⭑·as mal·mol⭑·an vizaĝ⭑·on kaj⭑
          obstin⭑·an kor⭑·on ; arogant⭑·aj, obstin⭑·aj, ili ne⭑ tim⭑·as insult⭑·i
          aŭtoritat⭑·ojn ; oni dev⭑·is plen⭑·um·i ŝi⭑·an vol⭑·on, ĉar⭑ ŝi est⭑·is tre⭑
          el·dorlot⭑·it·a kaj⭑ tre⭑ obstin⭑·a ; viv⭑·eg·a kiel⭑ leon⭑·o kaj⭑ obstin⭑·a kiel⭑
          bov⭑·o ; mal·facil⭑·aĵ·oj […] prezent⭑·ant·e obstin⭑·an kaj⭑ ne·venk⭑·ebl·an
          task¹·on ; mi⭑·a patr⭑·o, la⭑ mal·jun⭑·a ted⭑·ul·o, est⭑·as ja⭑ obstin⭑·a kaj⭑
          mal·saĝ⭑·a, kiel⭑ trab⭑·o ; saĝ⭑·a kaj⭑ sever⭑·a est⭑·is la⭑ patr⭑·o, vir⭑·o
          skeptik¹·a je⭑ rev⭑·oj, sed⭑ obstin⭑·a je⭑ labor⭑·o ; obstin⭑·a batal⭑·o,
          mal·am⭑·o; dis·salt⭑·os la⭑ obstin⭑·aj bar⭑·oj inter⭑ la⭑ popol⭑·oj divid⭑·it·aj ;
          obstin⭑·e kaj⭑ sen⭑ ia⭑ fin⭑·o plend⭑·i tut⭑·e ne⭑ konven⭑·as al⭑ la⭑ vir⭑·o .
          {mal·ced⭑·em·a} , {ne·konvink⭑·ebl·a} , {spit⭑·em·a} {mal·mol⭑·a^2}

obstin⭑·i

   (ntr)

          Sekv⭑·i nur⭑ iu·n opini⭑·on aŭ⭑ decid⭑·on, ne⭑ las⭑·ant·e si·n konvink⭑·i de⭑
          ali⭑·aj: li obstin⭑·as en⭑ la⭑ silent⭑·o; ne⭑ ir⭑·u, ĉar⭑ […] vi fal⭑·os de⭑
          glav⭑·o […], sed⭑ ili obstin⭑·is, kaj⭑ ir⭑·is sur⭑ la⭑ supr⭑·on de⭑ la⭑ mont⭑·o
          ; [ili] obstin⭑·as en⭑ si⭑·aj pek⭑·oj ; la⭑ konsider⭑·o de⭑ la⭑ eŭsk¹⁰·a
          konflikt²·o kiel⭑ politik¹·a anstataŭ⭑ simpl⭑·a bandit²·ism·o, kiel⭑
          obstin⭑·as la⭑ hispan⭑·a reg⭑·ist·ar·o ; se⭑ dekstr⭑·ul·aj re·gant⭑·oj
          slav⁽⁺⁾+makedon⁽⁺⁾·aj ne⭑ tiom⭑ long⭑·e obstin⭑·us, Makedoni⁽⁺⁾·o est⭑·us jam⭑ la⭑ 29a
          NATO-membr⭑·o ; la⭑ saĝ⭑·ul·ar·o obstin⭑·as si⭑·an opini⭑·on ; mi mem⭑
          obstin⭑·as parol⭑·i al⭑ vi pri⭑ Jasmen⭑·a, simpl⭑·e ĉar⭑ mi am⭑·as ŝi·n .
          {insist¹·i} , {persist⭑·i} , {ripet⭑·i}

obstin⭑·o

          Karakter⭑·o, manier⭑·o, ag⭑·ad·o de⭑ hom⭑·o tro⭑ firm⭑·a, ne·ŝanĝ⭑·em·a,
          ne·ced⭑·em·a: l'⭑ esper⭑·o, l'⭑ obstin⭑·o kaj⭑ la⭑ pacienc⭑·o, jen⭑ est⭑·as la⭑
          sign⭑·oj per⭑ kies⭑ potenc⭑·o ni […] ating⭑·os la⭑ cel⭑·on ; li […]
          riproĉ⭑·is ili⭑·an ne·kred⭑·em·on kaj⭑ kor⭑-obstin⭑·on ; [li] hav⭑·as […]
          cel⭑·on, kiu·n li pen⭑·os ating⭑·i kun⭑ ne·venk⭑·ebl·a obstin⭑·o ; la⭑ patr⭑·o
          […] trankvil⭑·iĝ·is, kvankam⭑ li ne⭑ pardon⭑·is al⭑ la⭑ fi·lin⭑·o ŝi⭑·an
          obstin⭑·on .

obstin⭑·ec·o

          Karakter⭑·o, kondut⭑·o obstin⭑·a: mi persist⭑·os sen⭑ obstin⭑·ec·o; mi
          romp⭑·os vi⭑·an fier⭑·an obstin⭑·ec·on ; ĉiu el⭑ vi sekv⭑·as la⭑ obstin⭑·ec·on
          de⭑ si⭑·a mal·bon⭑·a kor⭑·o, ne⭑ aŭskult⭑·ant·e Mi·n ; neniu est⭑·as egal⭑·a al⭑
          li je⭑ persist⭑·ec·o kaj⭑ obstin⭑·ec·o dum⭑ batal⭑·o .

obstin⭑·ig·i

   (tr)

          Firm⭑·ig·i en⭑ la⭑ jam⭑·a opini⭑·o, de·admon⭑·i de⭑ ĉia ced⭑·o: la⭑ Etern⭑·ul·o […]
          obstin⭑·ig·is li⭑·an spirit⭑·on kaj⭑ mal·ced⭑·em·ig·is li⭑·an kor⭑·on ; neniu el⭑
          vi est⭑·u obstin⭑·ig·it·a per⭑ la⭑ tromp⭑·ec·o de⭑ pek⭑·o .

obstin⭑·ul·o

          Hom⭑·o, kiu ne⭑ de·voj⭑·iĝ·as de⭑ si⭑·a manier⭑·o malgraŭ⭑ admon⭑·oj aŭ⭑
          fiask¹·oj: ili est⭑·as grand⭑·aj obstin⭑·ul·oj ; ni oft⭑·e aŭd⭑·as, ke⭑ la⭑
          demand⭑·o de⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a dev⭑·as est⭑·i solv⭑·at·a en⭑ ali⭑·a, pli⭑
          bon⭑·a manier⭑·o, sed⭑ ke⭑ ni est⭑·as obstin⭑·ul·oj, kiu·j vol⭑·as nur⭑
          Esperant⭑·on .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.42 2024/01/30 16:09:13 ]
     __________________________________________________________________