-op/

   I.

-op

                Sufiks⭑·o montr⭑·ant·a la⭑ kolektiv³·ec·on kaj⭑ uz⭑·at·a por⭑ deriv⁴·i el⭑
                numeral⁽⁺⁾·oj aŭ⭑ kvant⭑·aj vort⭑·oj substantiv⭑·on kun⭑ la⭑ senc⭑·o
                „grup⭑·o el⭑ indik³·it·a nombr⭑·o da⭑ an⭑·oj“, el⭑ kiu oni pov⭑·as plu⭑
                deriv⁴·i adjektiv⭑·ojn aŭ⭑ adverb⭑·ojn kun⭑ la⭑ senc⭑·o „kolektiv³·e“,
                „kun⭑·e“ ktp: ŝi rest⭑·is du⭑·op·e kun⭑ la⭑ vir⭑·in·o; akir⭑·o kaj⭑ perd⭑·o
                rajd⭑·as du⭑·op·e ; ili ven⭑·is tri⭑·op·e (ĉiu·j tri⭑ kun⭑·e); faden⭑·o
                tri⭑·op·ig·it·a ne⭑ baldaŭ⭑ dis·ŝir⭑·iĝ·os; kvar⭑·op·ig·e fald⭑·it·a paper⭑·o;
                kvin⭑·op·e ili si·n ĵet⭑·is sur⭑ mi·n; kiomope ni est⭑·as? rigard⭑·u
                kiel⭑ mul⭑+top⁽⁺⁾·e jam⭑ al·iĝ⭑·is al⭑ ni la⭑ Brit⁹·oj; mul⭑+top⁽⁺⁾·e ni pli⭑
                fru⭑·e fin⭑·os la⭑ labor⭑·on ol⭑ unu⭑·op·e; marŝ⭑·i arope.

                Rim.: PV kaj⭑ PIV difin⭑·as ankoraŭ⭑ ali⭑·an senc⭑·on: „en⭑ grup⭑·oj
                de⭑“: pas⭑·i unu⭑·op·e (unu⭑ post⭑ unu⭑) sur⭑ la⭑ pont⭑·et·o; vi⭑~cir⭑·i
                kvar⭑·op·e; verŝ⭑·i gutope. Tio·n mi (Sergi⁽⁺⁾·o Pokrovskij) opini⭑·as
                erar⭑·o. Por⭑ indik³·i tia·jn dis⭑·ajn opojn oni uz⭑·u " {po⭑} ":
                pas⭑·i po⭑ unu⭑ sur⭑ la⭑ pont⭑·et·o („pas⭑·i unu⭑·op·e“ pli⭑ probabl³·e
                signif⭑·us „pas⭑·i sol⭑·e“); vi⭑~cir⭑·i po⭑ kvar⭑ („vi⭑~cir⭑·i kvar⭑·op·e“
                pli⭑·e signif⭑·us ke⭑ en·tut⭑·e est⭑·is 4 person⭑·oj kiu·j ir⭑·is vic⭑·e)
                verŝ⭑·i pogute. Kp tiu·j ĉi⭑ du⭑ amik⭑·oj promen⭑·as ĉiam⭑ du⭑·op·e .
                (ĉi⭑ tie du⭑·op·e = „ambaŭ⭑ kun⭑·e“)

                Rim.: _Op_ al·met⭑·iĝ·as ne⭑ nur⭑ al⭑ numeral⁽⁺⁾·oj, kiel⭑ _on_, sed⭑
                ankaŭ⭑ al⭑ ĉia·j substantiv⭑·oj.

          {po⭑} , {obl} .

   II.
          Vort⭑·er·o sam⭑+signif⭑·a:

opa

                Kolektiv³·a: oni ne⭑ pov⭑·as nom⭑·i doktrin¹·o tiu·n opan
                du⭑·on-frenez⭑·on .

opo

        1.
                Grup⭑·o da⭑ hom⭑·oj kun⭑ komun⭑·a cel⭑·o aŭ⭑ ag⭑·ad·o: opo da⭑
                pilk⭑-lud⭑·ant·oj.

        2.
                Element¹·o de⭑ {kartezi⁽⁺⁾·a produt⁽⁺⁾·o} de⭑ plur⁴·aj ar⭑·oj; intuici⁽⁺⁾·e:
                sin⁸-sekv⭑·o el⭑ fini⁽⁺⁾·a nombr⭑·o da⭑ objekt⭑·oj (ne⭑ nepr⭑·e mal·sam⭑·aj),
                pren⭑·it·aj en⭑ difin⭑·it·a ord⭑·o. {fini⁽⁺⁾-long⭑·a vic⭑·o} , {n-opo} .

                Rim.: Tiu termin⭑·o aper⭑·as en⭑ , sed⭑ en⭑ kombinatorik⁽⁺⁾·a
                kun·tekst⭑·o, do⭑ konjekt⭑·ebl·e kun⭑ la⭑ senc⭑·o, kiu·n ni don⭑·as al⭑
                {kombin⭑·aĵ·o} .

n-opo

                {Opo} kun⭑  {term⁽⁺⁾·oj} :  -opon oni kutim⭑·e sign⭑·as per⭑
                skrib⭑·aĵ·o de⭑ la⭑ tip¹·o  ; la⭑
                objekt⭑·ojn konsist⭑·ig·ant·ajn  -opon oni nom⭑·as ĝi⭑·aj an⭑·oj aŭ⭑
                {term⁽⁺⁾·oj} ; du⭑·op·oj ankaŭ⭑ nom⭑·iĝ·as {par⭑·oj} ; koordinat⁽⁺⁾·a
                tri⭑·op·o; kvar⭑·op·o, kvin⭑·op·o, ses⭑·op·o, sep⭑·op·o, ok⭑·op·o...

                Rim.: El⭑ la⭑ klar⭑·ig·aj element¹·oj trov⭑·ebl·aj en⭑ sekv⭑·us, ke⭑ 
                -opo est⭑·us nenio ali⭑·a ol⭑  -element¹·a ar⭑·o. La⭑ sam⭑·a aŭtor⭑·o
                prefer⭑·as nom⭑·i „  -vic⭑·o“ la⭑ noci⁽⁺⁾·on, kiu respond⭑·as al⭑ la⭑
                supr⭑·a difin⭑·o. Mal⭑·e, la⭑ difin⭑·o trov⭑·ebl·a en⭑ est⭑·as teĥnik³·e
                mal·sam⭑·a al⭑ la⭑ ni⭑·a, sed⭑ laŭ·cel⭑·e kongru⁽⁺⁾·as.

unu⭑·op·a

                Izol⭑·it·a, apart⭑·a, individu¹·a: en⭑ Esperant⭑·o la⭑ uz⭑·ad·o de⭑ la⭑
                prepozici⭑·oj est⭑·as tut⭑·e logik¹·a kaj⭑ regul⭑·a kaj⭑ oni ne⭑
                bezon⭑·as lern⭑·i parker⭑·e ĉiu·n unu⭑·op·an esprim⭑·on

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.51 2024/01/30 16:09:26 ]
     __________________________________________________________________