vidu ankaŭ la klarigojn
orient⭑·/·o
orient⭑·o
1.
Unu⭑ el⭑ la⭑ kvar⭑ geografi⭑·aj ĉef·punkt⭑·oj, difin⭑·at·a per⭑ tiu part⭑·o de⭑
la⭑ horizont¹·o, kie oni vid⭑·as la⭑ sun⭑·on lev⭑·iĝ·i, kaj⭑ kontraŭ⭑·a al⭑ la⭑
{okcident⭑·o} ; la⭑ direkt⭑·o difin⭑·at·a per⭑ tiu ĉef·punkt⭑·o: supr⭑·en~ir⭑·u
sur⭑ la⭑ supr⭑·on de⭑ , kaj⭑ direkt⭑·u vi⭑·ajn okul⭑·ojn al⭑
{okcident⭑·o} kaj⭑ al⭑ {nord⭑·o} kaj⭑ al⭑ {sud⭑·o} kaj⭑ al⭑ orient⭑·o ; ŝi
tim⭑·is la⭑ kok⭑·o-kri⭑·on, ŝi tim⭑·is la⭑ unu⭑·an ruĝ⭑·an stri⭑·on en⭑ la⭑
orient⭑·o, ĉar⭑ se⭑ ŝi⭑·a labor⭑·o ne⭑ est⭑·os fin⭑·it·a ĝis⭑ tiam⭑, ŝi pere⭑·os ;
al⭑ ĉia land⭑·o oni pov⭑·as ven⭑·i ne⭑ sol⭑·e de⭑ orient⭑·o, sed⭑ ankaŭ⭑ de⭑
okcident⭑·o .
2.
Ter⭑-part⭑·o kuŝ⭑·ant·a orient⭑·e de⭑ la⭑ hejm⭑·o de⭑ koncern⭑·a aŭtor⭑·o: kaj⭑ tiu
hom⭑·o est⭑·is pli⭑ eminent⭑·a, ol⭑ ĉiu·j fil⭑·oj de⭑ la⭑ orient⭑·o ; jen⭑
saĝ⭑·ul·oj el⭑ la⭑ orient⭑·o ven⭑·is al⭑ , dir⭑·ant·e: kie est⭑·as
tiu, kiu est⭑·as nask⭑·it·a Reĝ⭑·o de⭑ la⭑ Jud³·oj ?
3.
Ĉe⭑ la⭑ framason⭑·oj, part⭑·o de⭑ loĝi⭑·o, kie sid⭑·as la⭑ loĝi⭑·estr·o.
Orient⭑·o
La⭑ mond⭑·o-part⭑·o orient⭑·e de⭑ antikv⭑·a Grek⁸·uj·o, pli⭑ mal·pli⭑ ampleks⭑·ant·a
{Azi⁸·o} n kaj⭑ eventual¹·e orient⭑·an Eŭrop⭑·on: Di⭑·o la⭑ Etern⭑·ul·o plant⭑·is
ĝarden⭑·on en⭑ en⭑ la⭑ Orient⭑·o ; ne·long⭑·e post⭑ la⭑ resurekt⁽⁺⁾·o de⭑
Jesu³·o Krist⭑·o, li en·ir⭑·is unu⭑ el⭑ la⭑ kutim⭑·aj ŝip⭑·oj, kiu·j
trans·port⭑·is fer⭑·on, ŝtal⭑·on, or⭑·on kaj⭑ spic⭑·ojn el⭑ Orient⭑·o ; la⭑
spirit⭑·o de⭑ la⭑ Orient⭑·o kaj⭑ la⭑ teĥnik³·o de⭑ la⭑ {Okcident⭑·o} ; en⭑ la⭑
70aj⁽⁺⁾ jar⭑·oj, kiam⭑ okaz⭑·is grand⭑·a ekspluat²·ad·o en⭑ la⭑ Mez⭑·a Orient⭑·o,
labor⭑·ant·oj el⭑ divers⭑·aj land⭑·oj amas⭑·e kaj⭑ konkur⭑·e en·ir⭑·is la⭑ golf⭑·an
region⭑·on ; eŭrop⭑·an·oj pli⭑ bon⭑·e kompren⭑·u la⭑ kompleks⁽⁺⁾·ec·on de⭑
Proksim⭑·a Orient⭑·o .
Rim.: La⭑ antikv⭑·a mediterane⁸·a civilizaci³·o (palestin⁽⁺⁾·a, grek⁸·a, rom⁽⁺⁾·a) vid⭑·is
si·n ― sam⭑·e kiel⭑ la⭑ ĉin⁹·a ― en⭑ la⭑ centr⭑·o de⭑ la⭑ mond⭑·o kaj⭑ do⭑ ĉio orient⭑·e
de⭑ ĝi oni nom⭑·is „la⭑ Orient⭑·o“. Pro⭑ komun⭑·a histori⭑·a, religi⭑·a kaj⭑
kultur¹·a-politik¹·a fon⁵·o oni plu⭑ uz⭑·as tiu·n divid⭑·on de⭑ la⭑ mond⭑·o, kvankam⭑ la⭑
lim⭑·oj en⭑·e de⭑ Eŭrop⭑·o ŝov⭑·iĝ·is okcident⭑·en ekz-e en⭑ la⭑ temp⭑·o de⭑ Mal·varm⭑·a
Milit⭑·o.
orient⭑·a
1.
Rilat⭑·a al⭑ orient⭑·o^1: orient⭑·a vent⭑·o (kiu ven⭑·as de⭑ orient⭑·e);
{Orient⭑·a Azi⁸·o} (tiu part⭑·o, kiu stern⭑·iĝ·as orient⭑·en).
2.
Rilat⭑·a al⭑ orient⭑·o^2: orient⭑·aj popol⭑·oj, lingv⭑·oj, juvel⭑·oj;
{orient⭑·a krist⭑·an·ism·o} .
orient⭑·e
Ĉe⭑ la⭑ orient⭑·o: la⭑ tend⭑·ar·oj, kiu·j star⭑·as orient⭑·e ; ŝi aŭd⭑·is la⭑
rul⭑·iĝ·ad·on de⭑ la⭑ mar⭑·o okcident⭑·e kaj⭑ orient⭑·e .
orient⭑·en
Direkt⭑·e al⭑ orient⭑·o^1: ĝi star⭑·is sur⭑ dek⭑ du⭑ bov⭑·oj: tri⭑ kun⭑ la⭑
vizaĝ⭑·o nord⭑·en, tri⭑ kun⭑ la⭑ vizaĝ⭑·o okcident⭑·en, tri⭑ kun⭑ la⭑ vizaĝ⭑·o
sud⭑·en, kaj⭑ tri⭑ kun⭑ la⭑ vizaĝ⭑·o orient⭑·en unu⭑ orient⭑·en, ali⭑·a
okcident⭑·en .
orient⭑·e de⭑
(prepozici⭑·aĵ·o)
1.
{En⭑} la⭑ orient⭑·a part⭑·o de⭑: Min⭑·ej·o de⭑ ekspluat²·as
diamant⭑·ojn orient⭑·e de⭑ -provinc⭑·o .
2.
{Ekster⭑} , pli⭑ orient⭑·e ol⭑: trans⭑·e de⭑ , kontraŭ⭑ Jeriĥ⁽⁺⁾·o,
orient⭑·e de⭑ ; [li] halt⭑·is sur⭑ la⭑ mont⭑·o, kiu est⭑·as
orient⭑·e de⭑ la⭑ urb⭑·o .
orient⭑·i
(tr)
1.
{Direkt⭑·i} io·n laŭ⭑ geografi⭑·a ĉef·punkt⭑·o, apart⭑·e al⭑ orient⭑·o:
orient⭑·i kelk⭑·ajn tomb⭑·ojn al⭑ Mekk⁽⁺⁾·o ; dekstr⭑·e (politik¹·a dekstr⭑·o)
orient⭑·it·aj medi³·oj ; orient⭑·i (prefer⭑·e direkt⭑·i, cel⭑·i) la⭑ paf⭑·on al⭑
la⭑ larĝ⭑·a fenestr⭑·o .
2.
{Determin²·i} la⭑ situaci⭑·on de⭑ person⭑·o aŭ⭑ objekt⭑·o rilat⭑·e al⭑
orient⭑·o: orient⭑·i kart⭑·on, plan⭑·on; kial⭑ est⭑·is tiel⭑ mal·facil⭑·e
orient⭑·i la⭑ fot⁹·on ? bon⭑·e orient⭑·it·a en⭑ ĉiu·j branĉ⭑·oj de⭑ la⭑ scienc⭑·o
; ĉu⭑ vi pov⭑·us iom⭑ orient⭑·i mi·n pri⭑ ebl⭑·oj de⭑ negoc⭑·ad·o ĉi⭑ tie ? [la⭑
verk⭑·o] montr⭑·iĝ·is bon⭑·eg·a manier⭑·o orient⭑·i aŭ⭑ manipul²·i la⭑
publik⭑-opini⭑·on ; pri·profesi⭑·a orient⭑·ad·o (metod¹·a dis·don⭑·ad·o de⭑
lern⭑·ant·oj en⭑ divers⭑·ajn meti⭑·ojn laŭ⭑ ili⭑·aj apart⭑·aj kapabl⭑·oj kaj⭑
gust⭑·oj).
3.
Elekt⭑·i {baz¹·on} , rilat⭑·e al⭑ kiu oni determin²·os la⭑ {orient⭑·iĝ·on} de⭑
ĉiu·j ali⭑·aj baz¹·oj.
orient⭑·iĝ·i, si·n orient⭑·i
1.
{Determin²·i} la⭑ direkt⭑·on, kiu dev⭑·as est⭑·i sekv⭑·at·a: la⭑ estr⭑·o ne⭑
pov⭑·is si·n orient⭑·i, de⭑ kie ven⭑·as la⭑ voĉ⭑·o ; cent⭑·oj da⭑ voj⭑·oj, kie
oni ne⭑ pov⭑·as si·n orient⭑·i ; est⭑·as jam⭑ profund⭑·a nokt⭑·o, kaj⭑ mi […]
tut⭑·e ne⭑ pov⭑·as mi·n orient⭑·i ; en⭑ la⭑ mal·lum⭑·o li ne⭑ pov⭑·is tie
orient⭑·iĝ·i ; mi sukces⭑·is orient⭑·i mi·n per⭑ unu⭑-du⭑ konstru⭑·aĵ·oj,
kiu·jn mi re·kon⭑·is ; li ek·sid⭑·as kaj⭑ ŝajn⭑·as orient⭑·i si·n, iom⭑ post⭑
iom⭑ li konsci⭑·as, kie li est⭑·as .
2.
Klar⭑·e kompren⭑·i la⭑ situaci⭑·on, en⭑ kiu oni trov⭑·iĝ·as, kaj⭑ difin⭑·i,
kio·n oni dev⭑·as far⭑·i: se⭑ mi demand⭑·as ili·n pri⭑ ili⭑·aj soci³·aj
instituci⭑·oj, ili eĉ⭑ tro⭑·e mi·n orient⭑·as pri⭑ ĉio ; oni ne⭑ pov⭑·as si·n
orient⭑·i en⭑ la⭑ pens⭑-manier⭑·o de⭑ [tiu popol⭑·o] ; atak⭑·oj, kiu·j ne⭑
don⭑·is al⭑ ni⭑·aj soldat⭑·oj la⭑ pov⭑·on dec⭑·e orient⭑·iĝ·i kaj⭑
inter·komunik⭑·iĝ·i ; ĝi parol⭑·is ĉio·n, kio·n ĝi vol⭑·is […] neniu hav⭑·is
la⭑ temp⭑·on orient⭑·iĝ·i pri⭑ […] ĝi⭑·a parol⭑·ad·o .
orient⭑·iĝ·o
1.
Ag⭑·o orient⭑·iĝ·i; stat⭑·o de⭑ io aŭ⭑ iu orient⭑·it·a; de⭑ iu, kiu
orient⭑·iĝ·as: orient⭑·iĝ·o rilat⭑·e al⭑ la⭑ vent⭑·o-direkt⭑·o ; ŝi unu⭑ tag⭑·on
tiel⭑ perd⭑·is la⭑ orient⭑·iĝ·on, ke⭑ ŝi plu⭑ ne⭑ pens⭑·is pri⭑ la⭑ don⭑·int·o ;
por⭑ orient⭑·iĝ·o […] oni don⭑·is al·nom⭑·ojn laŭ⭑ merit⭑·o .
2.
(de⭑ {baz¹·o} rilat⭑·e al⭑ baz¹·o ) La⭑ {sign⭑·o} de⭑ la⭑
{determin²·ant·o} de⭑ ĝi⭑·aj vektor⁽⁺⁾·oj rilat⭑·e al⭑ : pozitiv¹·a aŭ⭑
negativ²·a orient⭑·iĝ·o; aks⭑·a simetri¹·o en⭑ eben⭑·o modif³·as la⭑ orient⭑·iĝ·on
(la⭑ orient⭑·iĝ·o de⭑ bild¹·o de⭑ baz¹·o rilat⭑·e al⭑ est⭑·as
negativ²·a). {dekstr⭑·um·a} , {mal·dekstr⭑·um·a} .
orient⭑·il·o
Ĉio, kio serv⭑·as por⭑ si·n orient⭑·i: se⭑ ne⭑ hav⭑·us […]
re·ten⭑·em·an memor⭑·on pri⭑ orient⭑·il·oj en⭑ tra·pas⭑·it·aj region⭑·oj, ili tre⭑
kred⭑·ebl·e erar⭑-vag⭑·us ; ni kun·port⭑·is nav¹·ig·il·on kaj⭑ ali⭑·ajn
orient⭑·il·ojn ; por⭑ mi, rus⭑·o, est⭑·as pli⭑ mal·grand⭑·a problem¹·o
disting⭑·i orient⭑·il·ojn en⭑ la⭑ demagogi³·a nebul⭑·o . {kompas¹·o} ,
{sekstant⁽⁺⁾·o}
mal·orient⭑·iĝ·i, sen·orient⭑·iĝ·i, perd⭑·i la⭑ orient⭑·iĝ·on
1.
Ne⭑ trov⭑·ad·i la⭑ ĝust⭑·an voj⭑·on: li aŭd⭑·is du⭑ blank⭑·ul·ojn diskut¹·i kio·n
far⭑·i se⭑ oni mal·orient⭑·iĝ·as en⭑ la⭑ arb⭑·ar·o .
2.
Ne⭑ kompren⭑·i situaci⭑·on, ne⭑ sci⭑·i, kiel⭑ ag⭑·i: ŝi est⭑·is ja⭑ lev⭑·at·a al⭑
ĉiam⭑ pli⭑ alt⭑·a ĝoj⭑·o, al⭑ ĉiam⭑ pli⭑ alt⭑·a feliĉ⭑·o, kaj⭑ en⭑ tio ŝi unu⭑
tag⭑·on tiel⭑ perd⭑·is la⭑ orient⭑·iĝ·on, ke⭑ ŝi plu⭑ ne⭑ pens⭑·is pri⭑ la⭑
don⭑·int·o ; soci³·o ŝajn⭑·as sen·orient⭑·iĝ·i kaj⭑ […] far⭑·iĝ·as viktim³·o de⭑
la⭑ ĝemel⁴·aj mal·san⭑·oj, mal·riĉ⭑·o kaj⭑ krim⭑·ec·o .
mis·orient⭑·iĝ·i
1.
Ne⭑ re·kon⭑·i lok⭑·on, mal·ĝust⭑·e elekt⭑·i ir⭑-direkt⭑·on, {erar⭑·i} : cikoni⭑·o
mis·orient⭑·iĝ·as serĉ⭑·ant·e si⭑·an nest⭑·on . {de·voj⭑·iĝ·i}
2.
Mal·bon⭑·e kompren⭑·i, mal·ĝust⭑·e ag⭑·i: la⭑ leg⭑·ant·o, brav⭑·ig·it·a kaj⭑
far⭑·iĝ·int·a moment⭑·e tiel⭑ kruel⭑·a kiel⭑ si⭑·a legat²·aĵ·o, trov⭑·u – sen⭑
mis·orient⭑·iĝ·i – la⭑ voj⭑·on krut⭑·an kaj⭑ sovaĝ⭑·an trans⭑ la⭑ dezert⭑·ajn
marĉ⭑·ojn de⭑ ĉi⭑ mal·lum⭑·aj paĝ⭑·oj .
Ekstrem⭑~orient⭑·o
{Orient⭑·a Azi⁸·o} : import¹·ad·o el⭑ Ekstrem⭑~orient⭑·o ; mi sen·per⭑·e
en·ŝip⭑·iĝ·is al⭑ Ekstrem⭑·a Orient⭑·o .
grand⭑~orient⭑·o
Centr⭑·a loĝi⭑·o, for·mit¹·a en⭑ ĉef·urb⭑·o de⭑ reprezent⭑·ant·oj de⭑ ĉiu·j
provinc⭑·aj framason⭑·aj loĝi⭑·oj.
nord⭑+orient⭑·e
Laŭ⭑ direkt⭑·o inter⭑ nord⭑·o kaj⭑ orient⭑·o: nord⭑+orient⭑·e la⭑ ĉiel⭑·o
komenc⭑·is bril⭑·et·i en⭑ varm⭑·aj kolor⭑·oj ; ili far⭑·is long⭑·an ekskurs⭑·on
al⭑ alt⭑·a mont⭑·o nord⭑+orient⭑·e de⭑ Torent¹·o ; subit⭑·e al·pren⭑·is
flank⭑·an voj⭑·et·on, nord⭑+orient⭑·en, konduk⭑·ant·an unu⭑·e tra⭑ sen·herb⭑·a,
dezert⭑·a region⭑·o .
sud⭑+orient⭑·e
Laŭ⭑ direkt⭑·o inter⭑ sud⭑·o kaj⭑ orient⭑·o: ĉe⭑ la⭑ dekstr⭑·a flank⭑·o de⭑ la⭑
dom⭑·o, sud⭑+orient⭑·e ; van⭑·e mi rigard⭑·ad·is sud⭑+orient⭑·en, kie li⭑·a boat⭑·o
laŭ·kutim⭑·e ek·aper⭑·is .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.137 2024/01/30 16:09:26 ]
__________________________________________________________________