ovaci¹·/·o

ovaci¹·i

   (tr)

          Entuziasm⭑·e amas⭑·e honor⭑·e akcept⭑·i aŭ⭑ {aplaŭd⭑·i} : oni star⭑·ant·e
          ovaci¹·is al⭑ li ; ĉu⭑ vi aŭd⭑·is? ― kia dram¹·o! […] ĉiu·j, ĉiu·j, ― jen⭑
          sur·strat⭑·e, jen⭑ en·dom⭑·e ovaci¹·as ; la⭑ orkestr¹·o rest⭑·is sur⭑ la⭑
          scen⭑·ej·o, la⭑ tut⭑·a publik⭑·o ek·star⭑·is kaj⭑ frenez⭑·e ovaci¹·is ĝi·n .
          {glor⭑-kant⭑·i} , {hura⁽⁺⁾·i} , {jubil⁽⁺⁾·i}

ovaci¹·o

   1.
          Entuziasm⭑·a amas⭑·a honor⭑·a {akcept⭑·o} aŭ⭑ aplaŭd⭑·o: la⭑ koncert¹·o
          okaz⭑·is, kun⭑ grand⭑·a sukces⭑·o kaj⭑ fin⭑·a ovaci¹·o kaj⭑ entuziasm⭑·aj
          laŭd⭑·oj far⭑·e de⭑ la⭑ lok⭑·aj kritik⭑·ist·oj .

   2.
          Ĉe⭑ antikv⭑·aj romi⁽⁺⁾·an·oj, ceremoni¹·o mal·pli⭑ solen⭑·a ol⭑ {triumf¹·o} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2024/01/30 16:09:26 ]
     __________________________________________________________________