vidu ankaŭ la klarigojn
pasiv¹·/·a

pasiv¹·a

   1.
          Montr·ant·a, ke la subjekt·o ricev·as la efik·on de la ag·o, kiu est·as
          signif·at·a de la verb·o kaj far·at·a de iu  io ali·a ol la
          subjekt·o: pasiv¹·a particip·o; pasiv¹·a {voĉ·o^3} .

   2.
          Mal·ag·em·a, sen·iniciat·a, ne·rezist⁴·em·a, tro·toler·em·a, {inert⁴·a} :
          pasiv¹·a obe·ad·o, kontraŭ·star·o; kun la pasiv¹·ec·o de bon·e eduk·it·a
          fraŭl-in·o

   3.
          Sen·ag·a, ricev·ant·a la efik·on de ies ag·o, prezent·it·a kiel objekt·o
          de ag·o: hav·i pasiv¹·an rol¹·on.

pasiv¹·o

   1.
          Pasiv¹·a {voĉ·o^3} :  de vort·oj, kiu·j per si mem ne postul·as la
          akuzativ·on, vi pov·as en ni·a lingv·o liber·e ĉiam far·i pasiv¹·on, se
          nur la senc·o de tiu ĉi pasiv¹·o est·os kompren·ebl·a. Tiel est·as ne
          mal·regul·e uz·it·a la esprim·o: „la cel·o est·as al·ven·it·a“ = ni
          al·ven·os al la cel·o. . {aktiv·o}

   2.
          Sum·o de la negativ²·a ŝuld·at·a part·o de propr·um·aĵ·o: la pasiv¹·o de la
          firm·o super·as la aktiv·on.

pasiv¹·i

          Rest·i pasiv¹·a, ne ag·i, {ne·nif⁽⁺⁾·ar·i} : ne·ebl·as pasiv¹·i ĉi tie apud
          minac·ant·a tent·o

pasiv¹·ig·i

   (tr)

          Ig·i esprim·on funkci¹·e kaj form·e pasiv¹·a: kiam oni pasiv¹·ig·as
          fraz¹·on, okaz·as tri ŝanĝ·oj: la objekt·o far·iĝ·as subjekt·o (kaj
          perd·as si·an N-finaĵon), la ĉef·verb·o far·iĝ·as kun·met·it·a verb·o:
          est·i + pasiv¹·a particip·o, la aktiv·a subjekt·o mal·aper·as  far·iĝ·as
          de-komplement²·o .

kontraŭ·pasiv¹·o

          Ne·transitiv²·a {voĉ·o^3} , kiu ne  el·las·ebl·e esprim·as la
          ricev·ant·on de la verb·a ag·o: la t.n. kontraŭ·pasiv¹·a voĉ·o de la
          eŭsk¹⁰·a verd+ir·e est·as X-rezultindika form·o .

   [artikol-versi⁹·o: 1.27 2023/10/20 14:25:20 ]
     __________________________________________________________________