petol⭑·/·i

petol⭑·i

   (ntr)

   1.
          Si·n amuz⭑·i per⭑ sen·cel⭑·aj vigl⭑·aj lud⭑·aj mov⭑·oj, kiel⭑ infan⭑·o: la⭑
          infan⭑·o ne⭑ ĉes⭑·as petol⭑·i ; la⭑ hund⭑·o petol⭑·is ĉirkaŭ⭑ mi⭑·aj pied⭑·oj;
          bird⭑·o petol⭑·as kiom⭑ ĝi vol⭑·as ; ŝi⭑·aj petol⭑·aj (petol⭑·ant·aj) har⭑·oj
          est⭑·is lig⭑·it·aj nur⭑ per⭑ ruband⭑·o.

   2.
          Sen·konsider⭑·e kaj⭑ infan⭑·ec·e amuz⭑·i si·n per⭑ gaj⭑·e ŝerc⭑·aj, plaĉ⭑·e
          malic⭑·et·aj ag⭑·oj aŭ⭑ parol⭑·oj: jun⭑·ec·o petol⭑·is, mal·jun⭑·ec·o mal·sat⭑·os ;
          petol⭑·u, diboĉ⭑·u, sed⭑ sort⭑·on ne⭑ riproĉ⭑·u; petol⭑·a mien⭑·o, lang⭑·o;
          trans·petol⭑·i la⭑ grand⭑·an paŝ⭑·on de⭑ si⭑·a viv⭑·o, kiel⭑ ne·pri·pens⭑·em·a
          knab⭑·in·o.

petol⭑·o

          Vigl⭑·a, ŝerc⭑·a, malic⭑·et·a ag⭑·o far⭑·at·a pro⭑ lud⭑·em·o: petol⭑·ad·o sen⭑
          mezur⭑·o ne⭑ konduk⭑·as al⭑ plezur⭑·o ; ne⭑ mal·oft⭑·e ŝi far⭑·is ia·n petol⭑·on,
          pri⭑ kiu oni post⭑·e kulp⭑·ig·is mi·n .

petol⭑·em·a

          Vigl⭑·e lud⭑·em·a, ŝerc⭑·e gaj⭑·a: li est⭑·as tre⭑ gaj⭑·a, eĉ⭑ petol⭑·em·a,
          rid⭑·eg·as bru⭑·e, plen⭑+gorĝ⭑·e .

petol⭑·em·o

          Verv³·a, lud⭑·em·a, ŝerc⭑·a gaj⭑·o.

petol⭑·ul·o

          Hom⭑·o vigl⭑·a, em⭑·a al⭑ gaj⭑·o, al⭑ ŝerc⭑·ad·o kiel⭑ infan⭑·o: „... ili ĉio·n
          tuj⭑ rimark⭑·as, la⭑ mal·grand⭑·aj petol⭑·ul·oj!” dir⭑·is la⭑ patr⭑·in·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.24 2023/10/20 14:25:20 ]
     __________________________________________________________________