prononc³·/·i

prononc³·i

   (tr)

          {El·parol⭑·i} : en⭑ Esperant⭑·o oni skrib⭑·as la⭑ vort⭑·ojn tiel⭑ sam⭑·e, kiel⭑
          oni ili·n prononc³·as; la⭑ du⭑·on-vokal⭑·o ŭ est⭑·as prononc³·at·a kiel⭑
          mal·long⭑·a u ; ĉiu el⭑ tiu·j ĉi⭑ son⭑-kompleks⁽⁺⁾·oj est⭑·is prononc³·at·a kun⭑·e,
          mal·dis⭑·e, profund⭑·e el⭑ la⭑ gorĝ⭑·o ; orator¹·o, kiu prononc³·as korekt⭑·e,
          pov⭑·as, se⭑ neces⭑·e, rapid⭑·ig·i si⭑·an parol⭑·ad·on ĝis⭑ la⭑ plej⭑ alt⭑·a grad⭑·o
          kaj⭑ tamen⭑ la⭑ publik⭑·o facil⭑·e kompren⭑·os li·n ; insist¹·e prononc³·i (
          {martel⭑·i} , {akcent⭑·i} ); [li] ek·bat⭑·is la⭑ sankt⭑·an tamburin²·on,
          prononc³·is ne·kompren⭑·ebl·ajn, sed⭑ terur⭑·ajn vort⭑·ojn ; dum⭑ la⭑
          social²·ism·o, koleg⭑·o, nenio·n vi hav⭑·os! – mok⭑·em·e prononc³·as ies⭑
          trankvil⭑·a voĉ⭑·o post⭑ mi .

prononc³·o

          Ag⭑·o prononc³·i, rezult²·o de⭑ la⭑ ag⭑·o: ŝi⭑·a parol⭑-manier⭑·o kaj⭑ prononc³·o
          kapt⭑·is ili⭑·an interes⭑·on, ĉar⭑ ŝi ne⭑ parol⭑·is tiel⭑ kiel⭑ la⭑ infan⭑·oj
          kaj⭑ ili⭑·aj ge·patr⭑·oj ; bon⭑·a, ver⭑·e Esperant⭑·a, prononc³·o don⭑·as al⭑ la⭑
          parol⭑·ad·o plen⭑·an klar⭑·ec·on ; person⭑·oj, kies⭑ ge·patr⭑·a lingv⭑·o est⭑·as
          la⭑ ital⁸·a, atent⭑·u bon⭑·e al⭑ prononc³·o de⭑ la⭑ liter⭑·o z ; la⭑ Revizi³·it·a
          Trans·skrib⭑·ad·o baz¹·iĝ·as princip⭑·e sur⭑ la⭑ norm²·a prononc³·o. .

mis·prononc³·i

          Prononc³·i mal·ĝust⭑·e, ne·regul⭑·e: ŝi parol⭑·as tut⭑·e klar⭑·e, sed⭑ ŝi
          ver⭑+ŝajn⭑·e ĵus⭑ komenc⭑·is uz⭑·i la⭑ vort⭑·on aĉet⭑·i kaj⭑ iom⭑ mis·prononc³·as
          ĝi·n ; mi oft⭑·e mis·prononc³·as Esperant⭑·ajn vort⭑·ojn, kiu·j en·hav⭑·as la⭑
          fonem⁽⁺⁾·on /v/, foj⭑·e kun⭑ amuz⭑·a rezult²·o: „mi tuj⭑ ben⭑·as“ ; ‚  ‘
          (angl⭑·e): ‚kapr⭑-in⭑·o‘ […] la⭑ prizon⁽⁺⁾·a pastr⭑·o mis·prononc³·is la⭑ angl⭑·an
          vort⭑·on ‚  ‘ (Di⭑·o) .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.31 2023/12/21 06:31:44 ]
     __________________________________________________________________