vidu ankaŭ la klarigojn
putr·/·i

putr·i

   (ntr)

   1.
          Pri organik⁹·a substanc²·o: mal·kompon¹·iĝ·i, dis·fal·i: mi·a haŭt·o krev·is
          kaj putr·as ; [la] fiŝ·oj putr·as pro sen·akv·ec·o ; putr·i kun ĉiu·j
          mal·riĉ·ul·oj el la kvartal·o en mal·bel·a tomb·ej·o ; la griz·aj lign·aj
          kruc·oj klin·iĝ·is kaj putr·as sub si·aj tegment·oj ; en ŝlim·o, kie
          putr·as alg²·oj […] kuŝ·as sen·mov·aj aligator¹·oj ; la popol·o
          kapt+urn·iĝ·is kaj ŝancel·iĝ·ad·is pro mal·sat·o, la manĝ·aĵ·oj
          kun·amas·ig·it·e putr·is en la Nutr·a kaj Viv+don·a Ofic·ej·o ; en la
          mal·liber·ej·o […] putr·i ĝis oni trumpet·os la tag·on de last·a juĝ·o ;
          putr·ad·o de fiŝ·o komenc·iĝ·as de l' kap·o (alt+rang·ul·oj plej facil·e
          korupt³·iĝ·as) . {erozi⁽⁺⁾·iĝ·i} , {gangren¹·i} , {ŝim·i} , {velk·i}

   2.
          Moral¹·e putr·i, moral¹·e difekt·iĝ·i, {dekadenc³·i} , {degener·i} : est·as
          io putr·int·a en la reĝim³·o; la nobel·ec·o komenc·is putr·i ; Japani⁽⁺⁾·o
          jam antaŭ jar-cent·oj putr·us sur la ruin·o de la famili·a sistem·o ;
          ni·a demisi⁽⁺⁾·o nepr·e kompren·ig·os al Esperant·uj·o ke io putr·as en UEA
          ; labor·o hom·on nutr·as, sen labor·o li putr·as .

putr·a

          Putr·ant·a, mal·kompon¹·iĝ·ant·a, dis·fal·ant·a: putr·a dent·o ; putr·a arb·o
          ; putr·aj ov·oj kaj rost·it·aj kok·o-krest¹·oj est·is la ĉef·aj manĝ·aĵ·oj ;
          ne ĉiam est·is tiel putr·aj kaj ruin·aj tiu·j mur·eg·oj ; al·flug·is al
          mi fort·a putr·a odor·o, tiel abomen·a, ke mi vol·is for·kur·i ; putr·a,
          pest·a amas·o da {miasm¹·o} j ; sur la putr·an viv·on est·is fal·ant·a la
          ombr·o de mort·o ; vi·a kor·o est·as putr·a abism¹·o de mal·virt·o ; de
          sem·o putr·a ven·as frukt·o ne nutr·a . {mucid⁽⁺⁾·a}

putr·aĵ·o

   1.
          Io putr·a: akv·on sen·mov·an kovr·as putr·aĵ·o ; mi ja dis·fal·as kiel
          putr·aĵ·o, kiel vest·o dis·manĝ·it·a de tine·oj ; Salam⁽⁺⁾·an·o insult·ad·is
          si·an hund·on, li dir·is: „aĉ¹·ul·o putr·aĵ·o!“ !

   2.
          Io degener·int·a, mal·bon+stat·a: la ĉifon-prolet⁸·ar·o, tiu pasiv¹·a
          putr·aĵ·o de la plej mal·alt·aj tavol·oj de la mal·nov·a soci³·o est·as
          part·e en·tir·at·a en la mov·ad·on per la prolet⁸·a revoluci¹·o .

putr·em·a

          Kiu baldaŭ, facil·e putr·as, ne konserv·iĝ·as long·e: ĉi tiu putr·em·a
          […], mort·em·a ; la nov+tip¹·a material·o de·ten·as oksigen·on de
          putr·em·aj frukt·oj kaj legom·oj .

for·putr·i, for·putr·iĝ·i

          Tut·e putr·iĝ·i, neni·iĝ·i  sen·valor·iĝ·i putr·iĝ·ant·e: for·putr·is la
          grajn·oj sub si·aj ter-bul·oj ; ebon·aj pord·oj, kiu·j neniam
          for·putr·iĝ·os ; jam ne unu universal·a geni¹·o, kiu pov·us re·form·i la
          mond·on, for·putr·is ja en la sen·fel·ig·ej·o ; mi plor·as super vi·aj
          ost·oj, vi jam long·e for·putr·int·a .

ne·putr·em·a

          Kiu ne facil·e putr·as, prefer·e sek·iĝ·as  iel konserv·iĝ·as long·e:
          akv·o en vaz·o el tia argil·o est·as ne·putr·em·a kaj flor·oj en ĝi
          flor·as pomp²·e kaj la radik·oj ne putr·as rapid·e .

putr·ig·i

   (tr)

   1.
          Kaŭz·i putr·ad·on, mal·bon·iĝ·on de viv·a  viv-de·ven·a substanc²·o: muŝ·oj
          putr·ig·as kaj haladz·ig·as la ole·on de parfum·ist·o ; la temp·o […]
          difekt·is la lign·on kaj ĝi·n tra·putr·ig·is .

   2.
          Moral¹·e mal·bon·ig·i, {korupt³·i^2} : sen leĝ·oj  en la plej
          mem·disciplin²·a soci³·o aper·as en la hom·o la sovaĝ·ec·o de la
          pra·best·o, kiu plimalpli fru·e putr·ig·as la kultur¹·on ; labor·o
          for·tig⁸·as, ripoz·o putr·ig·as .

   [artikol-versi⁹·o: 1.37 2023/10/20 16:38:18 ]
     __________________________________________________________________