re-

   I.

re-

          (prefiks⭑·o)

        1.
                De·nov⭑·e ven⭑·ant·e al⭑ la⭑ lok⭑·o, de⭑ kiu oni for·ir⭑·is aŭ⭑ al⭑ la⭑
                stat⭑·o, de⭑ kiu oni de·ir⭑·is, {re·turn⭑·e} : la⭑ fil⭑·o de⭑ la⭑ reĝ⭑·o,
                kiu re·ven⭑·is de⭑ ĉas⭑·o, ŝi·n renkont⭑·is ; li don⭑·is al⭑ mi mon⭑·on,
                sed⭑ mi ĝi·n tuj⭑ re·don⭑·is al⭑ li ; la⭑ pilk⭑·o re·salt⭑·is de⭑ la⭑
                ter⭑·o ; spegul⭑·o re·ĵet⭑·as la⭑ radi⭑·ojn, kiu·j fal⭑·as sur⭑ ĝi·n ; la⭑
                lanc¹·o ne⭑ mal·util⭑·os tiu·n, kiu sci⭑·as ĝi·n re·bat⭑·i ; la⭑
                konklud⭑·oj de⭑ l’ enket¹·o tiel⭑ ne·venk⭑·ebl·e re·bat⭑·is ĉiu·jn
                kontraŭ·dir⭑·ojn ; ili re·bon⭑·ig·u ( {ripar¹·u} ) la⭑ difekt⭑·ojn en⭑
                la⭑ dom⭑·o ; ĉio est⭑·is vid⭑·at·a lum⭑·a re·bril⭑·o en⭑ la⭑ klar⭑·a
                trankvil⭑·a mar⭑·o ; ir⭑·a kaj⭑ re·ir⭑·a bilet³·o.

        2.
                Ripet⭑·e, {de·nov⭑·e} : „Nun⭑ ni re·komenc⭑·u ni⭑·an danc⭑·ad·on!“ dir⭑·is
                la⭑ fe⭑-in⭑·o ; ili re·dir⭑·is ( {ripet⭑·is} ) al⭑ li ĉiu·jn vort⭑·ojn
                de⭑  , kiu·jn li dir⭑·is al⭑ ili ; re·vid⭑·i mal·nov⭑·ajn
                amik⭑·ojn ; la⭑ leter⭑·o[n…li] sen·ĉes⭑·e re·leg⭑·is ; jam⭑ ne⭑ unu⭑
                universal⭑·a geni¹·o, kiu pov⭑·us re·form⭑·i (don⭑·i ali⭑·an pli⭑ bon⭑·an
                form⭑·on) la⭑ mond⭑·on, for·putr⭑·is ; ĝis⭑ re·vid⭑·o ; re·mal·san⭑·iĝ·o ;
                danc⭑·u plu⭑, de·nov⭑·e kaj⭑ re·foj⭑·e ! kiu okaz⭑·on for·ŝov⭑·as, ĝi·n
                jam⭑ ne⭑ re·trov⭑·as . {-ad}

          Rim.: La⭑ Universal⭑·a Vort⭑·ar·o en·hav⭑·as jen⭑·ajn kun·met⭑·aĵ·ojn, kiu·jn
          mult⭑·aj nun⭑·aj vort⭑·ar·oj, pro⭑ la⭑ apart⭑·a signif⭑·o de⭑ tiu·j vort⭑·oj,
          prefer⭑·as trakt⭑·i kiel⭑ apart⭑·ajn radik⭑·ojn: re·prezent⭑·'
          („reprezent⭑·i“) kaj⭑ re·sum⭑·' („resum⁽⁺⁾·i“).

   II.
          Sam⭑+signif⭑·a mem·star⭑·a vort⭑·er·o.

re kaj⭑ re

                Ripet⭑·e; re⭑·e kaj⭑ ankoraŭ⭑+foj⭑·e: mi flustr³·is tiu·jn vort⭑·ojn re
                kaj⭑ re al⭑ mi mem⭑ ; mar⭑·o, zorg⭑·a dom⭑-mastr⭑·in·o, / fald⭑·as re
                kaj⭑ re, sen⭑ fin⭑·o / susur⁶·e silk⭑·ajn ond⭑·ojn .

re⭑·e

                De·nov⭑·e, re·met⭑·e aŭ⭑ ripet⭑·e: post⭑ mal·long⭑·a inter·spac⭑·o ili re⭑·e
                sond³·is, kaj⭑ trov⭑·is dek⭑ kvin⭑ klaft⭑·ojn ; li re⭑·e ĝi·n met⭑·os en⭑
                bon⭑·an stat⭑·on ; la⭑ talp⭑·o re⭑·e ŝtop⭑·is la⭑ tru⭑·on, tra⭑ kiu
                penetr⭑·is la⭑ tag⭑·a lum⭑·o ; mi jam⭑ ne⭑ pov⭑·us al⭑ vi help⭑·i, ĝis⭑
                re⭑·e pas⭑·us jar⭑·o ; mi tim⭑·as, ke⭑ ĝi jam⭑ neniam⭑ ricev⭑·os re⭑·e la⭑
                prudent⭑·on !

re⭑·en

        1.
                Re·turnir⭑·e: tra·ir⭑·u {tie·n kaj⭑ re⭑·en} de⭑ pord⭑·eg·o ĝis⭑ pord⭑·eg·o
                tra⭑ la⭑ tend⭑·ar·o ; turn⭑·iĝ·u re⭑·en […] tiu·j, kiu·j intenc⭑·as
                mal·bon⭑·on ; la⭑ pendol⭑·o ir⭑·ad·is tie·n kaj⭑ re⭑·en .

        2.
                Posten⭑·iĝ·ant·e, dors⭑+ir⭑·e. {retro} .

          Rim.: Atent⭑·u, ke⭑ en⭑ vort⭑-kun·met⭑·aĵ·oj _re⭑·en_ ia+foj⭑·e pov⭑·us est⭑·i
          mis·kompren⭑·at·a kiel⭑ la⭑ prefiks⭑·o re- plus⁸ la⭑ rol¹+vort⭑·et·o -en⭑:
          „re·en·ir⭑·i“ = „ir⭑·i re⭑·en“ aŭ⭑ „de·nov⭑·e en·ir⭑·i“. Ordinar⭑·e la⭑ kun·tekst⭑·o
          tamen⭑ mal·ebl⭑·ig·as mis·kompren⭑·on .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.111 2024/01/04 07:24:23 ]
     __________________________________________________________________