refut¹·/·i

refut¹·i

   (tr)

          Venk⭑·e {re·bat⭑·i} opini⭑·on per⭑ traf⭑·aj {argument⭑·oj} : en⭑ mi⭑·a juĝ⭑·a
          afer⭑·o mi est⭑·as refut¹·at·a ; mi cert⭑·e ne⭑ pov⭑·as refut¹·i tio·n, kio·n vi
          dir⭑·as pri⭑ vi mem⭑ ; vi ĉiam⭑ vol⭑·as refut¹·i tio·n, kio·n vi ne⭑ pov⭑·as
          klar⭑·ig·i ; tio, kio·n mi nun⭑ rakont⭑·os, refut¹·as ĉi⭑ tiu·n supoz⭑·on ;
          bon⭑·a Esperant⭑·ist·o dev⭑·as sci⭑·i […] la⭑ atak⭑·ojn de⭑ ni⭑·aj kontraŭ·ul⭑·oj
          kaj⭑ konkur⭑·ant·oj, por⭑ refut¹·i ili·n per⭑ traf⭑·aj argument⭑·oj ; la⭑
          juĝ⭑·ist·oj tut⭑·e serioz⭑+mien⭑·e pri·aŭskult⭑·is ar⭑·on da⭑ atest⭑·ant·oj, sed⭑
          tiu·j refut¹·is, ke⭑ la⭑ afer⭑·o tiel⭑ est⭑·us okaz⭑·int·a . {dement⁽⁺⁾·i} ,
          {frakas⭑·i^2.d} , {kontest⁸·i} , {mal·konsent⭑·i^2} , {protest¹·i^3} ,
          {pruv⭑·i}

refut¹·o

          Ag⭑·o refut¹·i: laŭ⭑ la⭑ klasik¹·a retorik¹·o, la⭑ parol⭑·ad·o konsist⭑·as el⭑
          ses⭑ fundament⭑·aj part⭑·oj: en·konduk⭑·o, anonc⭑·o, ekspon⁽⁺⁾·o, persvad⁹·o,
          refut¹·o, konklud⭑·o ; li est⭑·as tiel⭑ seren²·e fid⭑·a pri⭑ si⭑·a prav⭑·o, ke⭑
          la⭑ ebl⭑·o de⭑ kia ajn⭑ refut¹·o far⭑·e de⭑ Antoni⁽⁺⁾·o tut⭑·e ne⭑ okup⭑·as li⭑·an
          mens³·on ; ĉi⭑ tiu·n akuz³·on mi jam⭑ absolut⭑·e ne⭑ pov⭑·is las⭑·i sen⭑ refut¹·o
          .

ne·refut¹·ebl·a

          Kiu·n oni ne⭑ sukces⭑·as refut¹·i, plen⭑·e demonstr⁽⁺⁾·a, plen⭑·e pruv⭑·a: la⭑
          ne·refut¹·ebl·aj leĝ⭑·oj de⭑ la⭑ logik¹·o ; ni kun·ven⭑·is hodiaŭ⭑, por⭑ montr⭑·i
          al⭑ la⭑ mond⭑·o, per⭑ fakt¹·oj ne·refut¹·ebl·aj, tio·n, kio·n la⭑ mond⭑·o ĝis⭑
          nun⭑ ne⭑ vol⭑·is kred⭑·i ; mi posed⭑·as preskaŭ⭑ ne·refut¹·ebl·an pruv⭑·on ;
          teori⭑·e vi⭑·a rezon¹·o est⭑·as ne·refut¹·ebl·a, sed⭑ en⭑ praktik⭑·ad·o […] .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.23 2023/10/20 19:20:37 ]
     __________________________________________________________________