ronron⁽⁺⁾·/·i

ronron⁽⁺⁾·i

   (ntr)

          Mal·laŭt⭑·e, ripet⭑·e {bru⭑·i} kiel⭑ kontent⭑·a kat⭑·o: mi⭑·a ... vir⭑-kat⭑·o ...
          oft⭑·e ven⭑·ad·is por⭑ kurŝ⁽⁺⁾-ripoz⭑·i sur⭑ mi⭑·aj genu⭑·oj; mi kares⭑·is ĝi·n kaj⭑
          ĝi kontent⭑·e, obtuz³·e ronron⁽⁺⁾·is ; „mi hav⭑·as naŭ⭑ viv⭑·ojn,“ dir⭑·is la⭑
          kat⭑·id·o, ronron⁽⁺⁾·ant·e ne·laŭt⭑·e .

ronron⁽⁺⁾·o

          Mild²·a kresk⭑·a-mal·kresk⭑·a murmur⭑·ad·o, kia·n far⭑·as kontent⭑·a kat⭑·o:
          aŭd⭑·iĝ·is ronron⁽⁺⁾·o de⭑ aŭtomobil¹·o vetur⭑·int·a al⭑ la⭑ pord⭑·eg·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.12 2023/10/21 05:38:07 ]
     __________________________________________________________________