rukt⭑·/·i

rukt⭑·i

   (ntr)

          El·ig⭑·i tra⭑ la⭑ buŝ⭑·o stomak⭑·ajn gas⭑·ojn kun⭑ plaŭd⭑·a bru⭑·o: [li] aŭd⭑·ebl·e
          rukt⭑·is „a“ ! vi rukt⭑·as kun⭑ provok⁴·o ; kiam⭑  jam⭑ est⭑·is
          sat⭑~manĝ⭑·int·a, li viŝ⭑·is tranĉ⭑·il·on je⭑ si⭑·a pantalon⭑·a krur⭑·um·o […]
          kaj⭑, ĝis·fund⭑·e rukt⭑·int·a, dir⭑·is jen⭑·e […] . {singult⭑·i} , {tern⭑·i} ,
          {tus⭑·i}

rukt⭑

   (son⭑-imit⭑·o)

          {Son⭑·o} de⭑ rukt⭑·ad·o: de⭑ la⭑ du⭑·a hor⭑·o – rukt⭑! – ĝis⭑ nun⭑ mi ankoraŭ⭑
          nenio·n manĝ⭑·is kaj⭑ trink⭑·is .

rukt⭑·o

          Ag⭑·o de⭑ tiu, kiu rukt⭑·as: li el·las⭑·is rukt⭑·on ; li ek·star⭑·as kun⭑
          rukt⭑·' ; nur⭑ post⭑ kiam⭑ vi ŝtop⭑·e plen⭑·ig·is vi⭑·an ventr⭑·eg·on, kun⭑
          laŭt⭑·a rukt⭑·o vi kutim⭑·e ŝov⭑·is al⭑ mi plad⭑·on de⭑ legom⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.32 2023/10/21 05:38:07 ]
     __________________________________________________________________