singult⭑·/·i

singult⭑·i

   (ntr)

          El·ig⭑·i special⭑·an bru⭑·on, kaŭz⭑·it·an de⭑ spasm²·a kun·tir⭑·iĝ·o de⭑ la⭑
          diafragm¹·o kaj⭑ subit⭑·a tra·pas⭑·o de⭑ aer⭑·o tra⭑ la⭑ laring⭑·o: mi⭑·aj dent⭑·oj
          klak³·as, mi singult⭑·as kaj⭑ mi·n konker⁴·as la⭑ angor⁶·a tim⭑·o ; la⭑
          doktor⭑·o […] konfuz⭑·iĝ·is kaj⭑ demand⭑·is: „ĉu⭑ la⭑ mal·san⭑·ul·o singult⭑·is
          antaŭ⭑ la⭑ mort⭑·o?“ ;  de·nov⭑·e brak⭑·um·is mi·n kaj⭑ singult⭑·is .
          {hik⁽⁺⁾·i} {rukt⭑·i} , {tus⭑·i}

plor⭑-singult⭑·i

          {Plor⭑·eg·i} kun⭑ singult⭑·oj: ŝi mal·laŭt⭑·e plor⭑-singult⭑·is, prem⭑·ant·e si·n
          al⭑ li⭑·a brust⭑·o ; mi ĉes⭑·is plor⭑-singult⭑·i kaj⭑ re⭑·e ek·dorm⭑·is en⭑ vi⭑·a
          mol⭑·a brak⭑·um·o .

singult⭑·o

          Ag⭑·o singult⭑·i: fort⭑·e trem⭑·et·ant·e, ŝi sub·prem⭑·is la⭑ singult⭑·ojn ;
           , kiu mok⭑·is la⭑ di⭑·ojn, parol⭑·is per⭑ voĉ⭑·o long⭑·iĝ·em·a,
          inter·romp⭑·at·a de⭑ singult⭑·o ; ŝi ek·plor⭑·is, kaj⭑ ŝi⭑·a plu⭑·a rakont⭑·o
          est⭑·is hak⭑·at·a de⭑ singult⭑·oj kaj⭑ snuf⁽⁺⁾·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.32 2023/10/27 10:28:35 ]
     __________________________________________________________________