vidu ankaŭ la klarigojn
sintagm⁽⁺⁾·/·o

sintagm⁽⁺⁾·o

          {Vort-grup·o} : Mez·e en la struktur¹·--hierarki³·o inter la propozici²·o
          kaj la vort·o star·as la _sintagm⁽⁺⁾·o_ ; inter·romp·as la sintagm⁽⁺⁾·onPotenc·aj ... ĉeval·ojkvin-vort·a en·kadr·it·a sintagm⁽⁺⁾·o: „jung·it·aj
          per rimen·oj kaj fer·aĵ·oj“ ; la tut·a Eŭrop·o tiam komenc·is uz·i la
          ne tre inteligent¹·an sintagm⁽⁺⁾·onekstrem·a dekstr·o“, kiu teori·e
          est·as kon·at·a jam el la 20a jar-cent·o, sed neniam antaŭ·e far·iĝ·is
          part·o de ĉiu+tag·a politik¹·o ; la helen⁽⁺⁾·a-latin⁽⁺⁾·a „  “ enfrazeologi⁽⁺⁾·oalud·as ne fraz¹·on, sed sintagm⁽⁺⁾·on .

   Rim.: J.C. Wells rimark·ig·as: Kred·ebl·e tiu termin·o est·is en·konduk·it·a de
   Ferdinand de Saussure, … kiu uz·is ĝi·n pli larĝ·a+senc·e, por nom·i ĉia·n
   kombin·aĵ·on en la parol-ĉen·o (simil·e vast·an difin·on don·as PIV1). Do
   sintagm⁽⁺⁾·o (el la franc·asyntagme“) respond·as al la angl·aphrase“. En
   la hodiaŭ·a lingvistik⁽⁺⁾·o oni plej oft·e lim·ig·as ĝi·nal la du·a el la tri
   sintaks¹·aj kompleks⁽⁺⁾·oj menci³·it·aj de PIV, nom·e al vort-grup·o. Laŭ la gener⁽⁺⁾·a
   gramatik·o, la propozici²·o  simpl·a fraz¹·o konsist·as el du part·oj, la
   substantiv·a sintagm⁽⁺⁾·o kaj la verb·a sintagm⁽⁺⁾·o; la substantiv·a sintagm⁽⁺⁾·o
   rol¹·as kiel subjekt·o, la verb·a sintagm⁽⁺⁾·o kiel predikat·o. En transitiv²·a
   fraz¹·o la verb·a sintagm⁽⁺⁾·o si·a+vic·e konsist·as el plur⁴·aj part·oj, inter kiu·j
   la verb·o kaj ali·a substantiv·a sintagm⁽⁺⁾·o, kiu rol¹·as kiel objekt·o. .

sintagm⁽⁺⁾·a

          Rilat·a al kun·aranĝ·o de vort·oj en parol·o, kontrast¹·e al
          {paradigm²·a} : la tekst·o de la plej uz·at·a kaj plej am·at·a versi⁹·o
          konserv·as mult·ajn vort·ar·ajn, idiotism³·ajn kaj sintagm⁽⁺⁾·ajn influ·ojn
          de la Bibli¹·o de  .

   [artikol-versi⁹·o: 1.20 2024/01/10 23:26:01 ]
     __________________________________________________________________