sofist¹·/·o

sofist¹·o

   1.
          {Person⭑·o} kutim⭑·e uz⭑·ant·a sofism⭑·an rezon¹-manier⭑·on: ni pov⭑·us cit⭑·i
          tia·jn grand⭑·ajn lum⭑·ojn, kiel⭑ ekzempl⭑·e  ,  ,
           , […] k. t. p., ‐ sed⭑ ni rigard⭑·as la⭑ cit⭑·at·ojn kiel⭑
          batal⭑·il·on nur⭑ de⭑ pseŭdo·instru⭑·it·aj sofist¹·oj, tial⭑, ne⭑
          fanfaron⭑·ant·e per⭑ cit⭑·at·oj, ni pen⭑·os pruv⭑·i ĉio·n nur⭑ per⭑ la⭑ sol⭑·a
          logik¹·o ; bel⭑·e son⭑·as la⭑ opini⭑·o, ke⭑ intelekt⁴·ul·o „sid⭑·iĝ·as kaj⭑
          diskut¹·as ekvilibr²·e ĝis⭑ la⭑ ating⭑·o de⭑ la⭑ solv⭑·o”, bedaŭr⭑·ind·e mi
          kon⭑·as neniu·n „intelekt⁴·ul·on”, kiu tia·mani¹·er·e ating⭑·is sukces⭑·on,
          kial⭑ neniu el⭑ tia·j sofist¹·oj „diskut¹·is ekvilibr²·e” kun⭑  ,
          ke⭑ li ĉes⭑·u milit⭑·i ?

   2.
          Ĉe⭑ la⭑ antikv⭑·aj grek⁸·oj, du⭑·on-filozof¹·o aŭ⭑ pli⭑ ĝust⭑·e {retor²·o} , kiu
          instru⭑·is pruv⭑·i ŝajn⭑·e ĉio·n ajn⭑ per⭑ tromp⭑·aj rezon¹·oj, tut⭑·e ne⭑
          zorg⭑·ant·e pri⭑ la⭑ ver⭑·ec·o aŭ⭑ mal·ver⭑·ec·o de⭑ la⭑ pruv⭑·ot·aĵ·o.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.21 2023/10/21 07:46:47 ]
     __________________________________________________________________