sol⭑·/·a

sol⭑·a

   1.
          Ne·akompan⭑·at·a, ne⭑ est⭑·ant·a kun⭑ ali⭑·aj, {izol⭑·it·a} : li ĉes⭑·is promen⭑·i
          sol⭑·a kaj⭑ komenc⭑·is serĉ⭑·i societ⭑·on ; ili aparten⭑·u al⭑ vi sol⭑·a, sed⭑
          ne⭑ al⭑ ali⭑·aj kun⭑ vi ; se⭑ vi blasfem¹·as, vi sol⭑·a sufer⭑·os ;
          preter·ir⭑·is sol⭑·a par⭑·o, brak⭑·o sub⭑ brak⭑·o ; for·kur⭑·os la⭑ tut⭑·a popol⭑·o,
          kiu est⭑·as kun⭑ li, tiam⭑ mi mort⭑·ig·os la⭑ reĝ⭑·on sol⭑·an .

   2.
          Ne·help⭑·at·a: li pren⭑·is sur⭑ si⭑·ajn ŝultr⭑·ojn ni⭑·an tut⭑·an afer⭑·on, […]
          li sol⭑·a sub·ten⭑·ad·is ĝi·n tiel⭑ long⭑·e ; kio·n pov⭑·as far⭑·i li sol⭑·a
          kontraŭ⭑ cent⭑ du⭑×dek⭑ hom⭑·oj ?

   3.
          Unu⭑ kaj⭑ neniu krom⭑·a: en⭑ la⭑ tut⭑·a afer⭑·o mi sol⭑·a est⭑·as kulp⭑·a ; ne⭑
          dir⭑·u, ke⭑ ĉiu·j jun⭑·ul·oj fil⭑·oj de⭑ la⭑ reĝ⭑·o est⭑·as mort⭑·ig·it·aj, ĉar⭑ nur⭑
           sol⭑·a mort⭑·is ; ŝpruc⭑·u sur⭑ ili·n nur⭑ unu⭑ sol⭑·an gut⭑·on de⭑ tiu
          ĉi⭑ trink⭑·aĵ·o, tiam⭑ ili⭑·aj brak⭑·oj kaj⭑ fingr⭑·oj dis·fal⭑·os . {nur⭑}

   4.
          {Unu⭑-nur⭑·a} ekzist⭑·ant·a, {unik³·a} : mi est⭑·is fil⭑·o dorlot⭑·at·a kaj⭑ sol⭑·a
          de⭑ mi⭑·a patr⭑·in·o ; funebr⭑·u kiel⭑ pro⭑ sol⭑·a fil⭑·o, plor⭑·u mal·dolĉ⭑·e ; en⭑
          la⭑ nun⭑·a minut⭑·o Esperant⭑·o, ver⭑·e, aper⭑·as kiel⭑ sol⭑·a kandidat¹·o por⭑
          lingv⭑·o inter·naci⭑·a ; tio est⭑·as la⭑ sol⭑·a voj⭑·o, kiu kun⭑ plen⭑·a
          cert⭑·ec·o al·konduk⭑·os ni·n al⭑ ni⭑·a cel⭑·o .

   {unu⭑·op·a}

sol⭑·e

   1.
          Izol⭑·it·e, ne·akompan⭑·at·e aŭ⭑ ne·help⭑·at·e: promen⭑·i sol⭑·e; sol⭑·e per⭑ mi⭑·aj
          pied⭑·oj mi tra·ir⭑·os ; mal·feliĉ⭑·o mal·oft⭑·e ven⭑·as sol⭑·e ; baldaŭ⭑
          montr⭑·iĝ·is, ke⭑ nur⭑ la⭑ vort⭑·o „Esperant⭑·o“, (sol⭑·e aŭ⭑ kun⭑ ali⭑·aj
          vort⭑·oj), klar⭑·e diferenc⭑·ig·as ni⭑·an lingv⭑·on de⭑ ali⭑·aj .

          Rim.: En⭑ tiu senc⭑·o oni uz⭑·as prefer⭑·e la⭑ adjektiv⭑·an form⭑·on.

   2.
          Est⭑·ant·e ne⭑ pli⭑ mult⭑·a aŭ⭑ konsider⭑·at·e sen⭑ iu aŭ⭑ io ali⭑·a;
          escept⭑·ant·e la⭑ ali⭑·ajn; {nur⭑} : tio est⭑·as la⭑ sol⭑·e ebl⭑·a natur⭑·a
          ir⭑·ad·o de⭑ la⭑ afer⭑·oj ; mi perd⭑·us la⭑ estim⭑·ind·an kaj⭑ kar⭑·an hom⭑·on,
          kiu ne⭑ sol⭑·e don⭑·as al⭑ mi feliĉ⭑·on de⭑ kor⭑·o, sed⭑ per⭑ si⭑·a labor⭑·ad·o
          ankaŭ⭑ asekur⭑·as mi⭑·an ekzist⭑·ad·on ; [ili] ĝu⭑·as ne⭑ sol⭑·e ĉiu·jn bon⭑·ojn
          de⭑ la⭑ viv⭑·o, sed⭑ ankaŭ⭑ la⭑ honor⭑·an nom⭑·on de⭑ „instru⭑·it·ul·oj“ ; al⭑
          ĉia land⭑·o oni pov⭑·as ven⭑·i ne⭑ sol⭑·e de⭑ orient⭑·o, sed⭑ ankaŭ⭑ de⭑
          okcident⭑·o ; tia·n an⭑·ar·on oni pov⭑·is ne⭑ sol⭑·e ek·vid⭑·i, sed⭑ eĉ⭑ sent⭑·i
          de⭑ mal·proksim⭑·e .

          Rim.: Por⭑ insist¹·i, Zamenhof uz⭑·as oft⭑·e, kvazaŭ·pleonasm²·e, la⭑
          du⭑·obl·an esprim⭑·on _sol⭑·e nur⭑_: en⭑ la⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a oni dev⭑·as
          obe⭑·i sol⭑·e nur⭑ la⭑ logik¹·on ; el⭑ tiu ĉi⭑ tut⭑·a grand⭑·eg·a nombr⭑·o nur⭑
          du⭑, sol⭑·e nur⭑ du⭑ ating⭑·is efektiv⭑·iĝ·on ; la⭑ dom⭑·on de⭑  sekv⭑·is
          sol⭑·e nur⭑ la⭑ trib⁹·o de⭑  .

sol⭑·o

   1.
          Sol⭑·ec·o: en⭑ nord⭑·' unu⭑ pin⭑·o en⭑ sol⭑·o dorm⭑·et·as sur⭑ nud⭑·a alt⭑·aĵ·o ;
          nokt⭑+inkub⁽⁺⁾·a sol⭑·o .

   2.
          Prezent⭑·o de⭑ unu⭑·op·a art⭑·ist·o; pec⭑·o destin¹·it·a por⭑ tia prezent⭑·o: la⭑
          dom⭑·a instru⭑·ist·o lud⭑·os sol⭑·on sur⭑ la⭑ flut⭑·o ; la⭑ pionir⭑·a himn¹·o,
          post⭑·e marŝ⭑·ad·o kun⭑ ruĝ⭑·aj flag⭑·oj, post⭑·e sol⭑·o-el·paŝ⭑·oj ; person⭑·a
          etos⁹·o […] kutim⭑·e ĉe·est⭑·as li⭑·ajn sol⭑·o-koncert¹·ojn . {solist¹·o}

sol⭑·ec·o

          Stat⭑·o de⭑ iu est⭑·ant·a sol⭑·a: dum⭑ li preĝ⭑·is en⭑ sol⭑·ec·o, la⭑ disĉipl³·oj
          est⭑·is kun⭑ li ; ŝi sid⭑·is en⭑ si⭑·a sol⭑·ec·o, sed⭑ neniam⭑ la⭑ temp⭑·o tiel⭑
          rapid⭑·e for·flug⭑·is por⭑ ŝi ; li⭑·a brust⭑·o plen⭑·iĝ·is de⭑ la⭑ sent⭑·o […]
          sol⭑·ec·o ; konval⭑·o el⭑ la⭑ sol⭑·ec·o de⭑ la⭑ arb⭑·ar·o ; la⭑ edz⭑·iĝ·a altar⭑·o
          sav⭑·is la⭑ jun⭑·an vir⭑·in·on de⭑ la⭑ sufer⭑·oj de⭑ sol⭑·ec·o .

sol⭑·ec·a

          Izol⭑·it·a; mal·proksim⭑·a je⭑ ĉiu·j ali⭑·aj; mal·hav⭑·ant·a kun·ul⭑·ojn;
          sen·akompan⭑·a; sen·help⭑·a: kor⭑-favor⭑·u mi·n, ĉar⭑ mi est⭑·as sol⭑·ec·a kaj⭑
          mizer⭑·a ; li ating⭑·is mal·grand⭑·an preĝ⭑·ej·on, kiu star⭑·is tut⭑·e sol⭑·ec·e
          sur⭑ mont⭑·et·o ; urb⭑·o fortik⭑·ig·it·a est⭑·os sol⭑·ec·ig·it·a, loĝ⭑-lok⭑·o est⭑·os
          for·las⭑·it·a kaj⭑ for·rest⭑·ig·it·a .

sol⭑~sol⭑·a

          Absolut⭑·e sol⭑·a; {unu⭑-nur⭑·a} , sol⭑·eg·a: ŝi⭑·aj ge·av⭑·oj […] hav⭑·is en⭑ ŝi
          si⭑·an sol⭑~sol⭑·an konsol⭑·on ; sol⭑~sol⭑·e pri⭑ tio mi dev⭑·is pens⭑·i,
          kia·mani¹·er·e ek⭑·i la⭑ am⭑-lud⭑·on .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.105 2023/10/24 06:30:23 ]
     __________________________________________________________________