vidu ankaŭ la klarigojn
sprit·/·a

sprit·a

   1.
          Montr·ant·a spirit·an vigl·on, kiu rapid·e trov·as kaj original¹·e
          esprim·as ne·atend·it·an rilat·on inter mal·sam·aj afer·oj: ŝi est·is
          sprit·a, eduk·it·a kaj am·ind·a; mi est·is du·on·e mal·sobr·ig·it·a de am·o,
          ĉampan·o kaj danc-muzik·o ; sprit·a vort·o tent·as, nenio·n atent·as ;
          pro sprit·a vort·o li  propr·an patr·on ne indulg·us ; li merit·us
          est·i direktor¹·o de mal·riĉ·ul·ej·o! ĉu tio ne est·is sprit·a dir·o ?
          ĉarm·aj kant·oj de la bon·a humor·o kaj sprit·ec·o ; ili est·as
          ordinar·e hom·oj tre agrabl·aj, vigl·aj, sprit·aj, gaj·aj,
          komplez·em·aj, en societ·oj ili est·as tre dezir·at·aj, en koleg·aj
          rond·et·oj ili est·as admir·at·aj . {humur⁽⁺⁾·o}

   2.
          Montr·ant·a spirit·an vigl·on, kiu el·pens·as kaj kombin·as nov·ajn
          ne·atend·it·ajn lert·ajn kaj taŭg·ajn aranĝ·ojn: la ĥin⁽⁺⁾·oj […] el·pens·is
          sprit·an rimed·on por konserv·ad·o de viv·aj fiŝ·oj ; li saĝ·e rigard·is
          la mond·on kaj baldaŭ montr·is si·ajn sprit·ec·on kaj lert·ec·on: li
          est·is kre·aĵ·o, kiu sukces·is en ĉiu·j entrepren·oj . {el·trov·em·o} ,
          {invent⁸·em·o} , {lert·ec·o}

sprit·i

   (ntr)

          Est·i sprit·a: ver·o ne bezon·as medit·i nek sprit·i ; Inocent⁽⁺⁾·o la
          10-a, pri kiu sprit·as mot⁽⁺⁾·o de  : „mal·bon~ŝanc¹·o
          vol·is ke la unik³·a person·o de li·a famili·o kiu hav·is la taŭg·ajn
          kvalit¹·ojn por est·i kardinal²·a nep·o est·is vir·in·o“ . {el·turn·iĝ·i}

sprit·o

          Kapabl·o rapid·e el·trov·i traf·ajn, interes·ajn, lert·ajn dir·aĵ·ojn 
          ag-manier·ojn: plej bon·a sprit·o est·as silent·o ; mal·sat·o don·as
          sprit·on ; plant·ad·o de frukt·oj […] postul·as li·an tut·an sprit·on,
          las·as li·n ĉiam pens·i pri la est·ont·ec·o kaj per la original¹·ec·o de
          la labor·oj lig·as la printemp·on kun la aŭtun·o, la somer·on kun la
          vintr·o .

sprit·aĵ·o

          Vort-lud·o, ŝerc·o, bril·a el·dir·o: kiel oft·e la sprit·aĵ·oj kovr·as
          mal·ĝoj·on ! ho, ho, ho! rid·is papĉjo kaj al·don·is al tio si·an
          sprit·aĵ·on: ni est·u do hom·oj ! miks·int·e ŝerc·on kun serioz·aĵ·o […]
          vi majstr·o en vort·oj kaj sprit·aĵ·oj ! kiu konstru·as pli fortik·e,
          ol la mason·ist·o, ŝip·o-far·ist·o  ĉarpent·ist·o? ― la far·ist·o de
          pend·ing·oj, ĉar li·a konstru·aĵ·o super·viv·as mil·ojn da ĝi·aj loĝ·ant·ojbon·a sprit·aĵ·o, je Di·o, ĝi plaĉ·as al mi .

sprit·ul·o

          Hom·o kapabl·a rapid·e trov·i lert·an parol·on  ag·on en ĉiu
          situaci·o: kort·eg·a sprit·ul·o; li sid·iĝ·as mal·antaŭ ni·a orel·o kaj
          el·flustr³·as al ni vigl·an ide·on […] tiel ke ni far·iĝ·as petol·em·aj,
          ni far·iĝ·as sprit·ul·o laŭ la opini·o de la ali·aj sprit·aĵ·ist·oj ; la
          angil-komerc·ist·o est·is sprit·ul·o, vigl·a gast·o . {amuz·ist·o}

mal·sprit·a

          Spirit·e mal·vigl·a, mal·rapid·a, ne·plaĉ·a: ili tromp·as la popol·on 
          per mal·sprit·aj rimed·oj ; mal·sprit·aj fanatik²·ul·oj . {stult²·a}

mal·sprit·ul·o

          Hom·o kun mal·vigl·a spirit·o, mal·rapid·e kompren·ant·a: unu el la
          prezent·ist·oj lud·is mal·sprit·ul·on .

sen·sprit·a

          {Mal·sprit·a} : vir·in·o mal·saĝ·a, bru·em·a, sen·sprit·a, kaj nenio·n
          sci·ant·a, sid·as ĉe la pord·o de si·a dom·o . laŭ ili, ne konfes·i
          est·as pek·o, sed konfes·i ankaŭ est·as pek·oŝi·a konklud·o: la
          plen+kresk·ul·oj est·as sen·sprit·aj idiot¹·oj .

sen·sprit·ul·o

          {Mal·sprit·ul·o} : al la sen·sprit·ul·o ŝi dir·is: akv·oj ŝtel·it·aj est·as
          dolĉ·aj .

   [artikol-versi⁹·o: 1.22 2023/10/21 07:46:48 ]
     __________________________________________________________________