strof¹·/·o

strof¹·o

   1.
          Grup⭑·o da⭑ sin⁸+sekv⭑·aj {vers⭑·oj} , lig⭑·it·aj per⭑ la⭑ {rim⭑-aranĝ⭑·o} kaj⭑
          ordinar⭑·e tipografi¹·e apart⭑·ig·it·aj: post⭑ ĉiu strof¹·o est⭑·is ripet⭑·at·aj
          la⭑ vort⭑·oj: mal·amik⭑·ec·o de⭑ la⭑ naci⭑·oj, fal⭑·u, fal⭑·u, jam⭑ est⭑·as temp⭑·o
          ; strof¹·o […] far⭑·iĝ·as klar⭑·a kaj⭑ re·kon⭑·ebl·a por⭑ la⭑ orel⭑·o nur⭑ dank⭑·'
          al⭑ plur⁴+foj⭑·a ripet⭑·ad·o: strof¹·o ne⭑ hav⭑·as unu⭑·op·an ekzist⭑·on ; li
          romp⭑·is si⭑·an silent⭑·an leg⭑·ad·on por⭑ deklam¹·i iu·n strof¹·on al⭑ la⭑
          edz⭑·in·o . {stanc⁽⁺⁾·o} {poezi¹·aĵ·o}

   2.
          Tia part⭑·o de⭑ {kant⭑·o} , oft⭑·e sekv⭑·at·a de⭑ {re·kant⭑·aĵ·o} kaj⭑ post⭑ kiu
          la⭑ sam⭑·a melodi¹·o re·komenc⭑·iĝ·as: ali⭑·aj ek·kant⭑·is strof¹·on el⭑ mal·nov⭑·a
          kant⭑·o ; la⭑ flut⭑·o kaj⭑ harp⭑·o fin⭑-lud⭑·is strof¹·on, post⭑·e tenor¹·a voĉ⭑·o
          ek·kant⭑·is ; vi⭑·a kant⭑·o est⭑·as mir⭑·ind·a, sed⭑ mi far⭑·os al⭑ vi nur⭑ unu⭑
          rimark⭑·on: en⭑ la⭑ kvar⭑·a vers⭑·o de⭑ la⭑ tri⭑·a strof¹·o la⭑ metrik²·o las⭑·as
          io·n por⭑ dezir⭑·i ; long⭑·aj est⭑·is la⭑ himn¹·o-strof¹·oj, kaj⭑ antaŭ⭑ kaj⭑
          post⭑ la⭑ parol⭑·ad·o ; de·monstr⭑·ant·oj ek·kant⭑·as „Inter·naci⭑·on“, sed⭑ ne⭑
          sukces⭑·as fin⭑·i eĉ⭑ la⭑ unu⭑·an strof¹·on .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.23 2023/11/30 21:22:33 ]
     __________________________________________________________________