stult²·/·a

stult²·a

          Fund⭑·e kaj⭑ ne·kurac⭑·ebl·e sen·sprit⭑·a: talent⭑·on vi ĉiu+okaz⭑·e hav⭑·as, kaj⭑
          vi est⭑·us stult²·a se⭑ vi ne⭑ util⭑·ig·us ĝi·n . {naiv⭑·a}

stult²·i

   (ntr)

          Kondut⭑·i sen·sprit⭑·e, mal·inteligent¹·e: ĝi sugest⁹·as, ke⭑ vir⭑·in·oj pli⭑
          stult²·as ol⭑ vir⭑·oj .

stult²·aĵ·o

          Mis·ag⭑·o pro⭑ ne⭑ sufiĉ⭑·a pri·pens⭑·o, pro⭑ mis·rezon¹·o: la⭑ patr⭑·o ĉiam⭑
          opini⭑·is la⭑ celibat⁽⁺⁾·on stult²·aĵ·o .

stult²·ec·o, stult²·o

          Konstant⭑·a mank⭑·o de⭑ sprit⭑·o aŭ⭑ kompren⭑·o: ge·instru⭑·ist·oj kiu·j jam⭑
          de·long⭑·e plend⭑·as pri⭑ stult²·ec·o kaj⭑ mal·diligent⭑·o de⭑ la⭑ jun⭑·a
          generaci⭑·o .

stult²·ig·i

   (tr)

          Ig⭑·i aŭ⭑ ŝajn⭑·ig·i stult²·a: ne⭑ permes⭑·u ... ke⭑ kis⭑·o stult²·ig·u vi·n .

stult²·ul·o

          Hom⭑·o mal·sprit⭑·a, mal·inteligent¹·a: kvankam⭑ stult²·ul·o dum⭑ si⭑·a tut⭑·a
          viv⭑·o asoci¹·iĝ·as kun⭑ saĝ⭑·ul·o, li tamen⭑ ne⭑ kompren⭑·as la⭑ Ver⭑·on pli⭑,
          ol⭑ kuler⭑·o pov⭑·as gust⭑·um·i la⭑ sup⭑·on . {idiot¹·o}

stult²·um·i

   (ntr)

          Ŝajn⭑·ig·i stult²·on, obstin⭑·e ag⭑·i kvazaŭ⭑ naiv⭑·e pro⭑ ne⭑ el·dir⭑·it·a kial⭑·o:
          kelk⭑·aj inter⭑ ni elekt⭑·is la⭑ du⭑·an voj⭑·on, nom⭑·e maksimum³·e stult²·um·i,
          prefer⭑·ant·e propagand¹·i mort⭑-nask⭑·it·ajn re·for·mal·fab⭑·et·ajn projekt⭑·ojn
          ol⭑ serioz⭑·e okup⭑·iĝ·i pri⭑ konven⭑·aj komput⁹·il·aj solv⭑·oj por⭑ ni⭑·a lingv⭑·o
          . {infan⭑·um·i}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.31 2023/12/27 01:32:05 ]
     __________________________________________________________________