stupor⁽⁺⁾·/·o

stupor⁽⁺⁾·o

          Sen·mov⭑·ec·o, sen·sent⭑·ec·o pro⭑ spirit⭑·a {ŝok⁹·o} , ekzempl⭑·e pro⭑ mir⭑·eg·o:
          la⭑ knab⭑·in·o ek·sent⭑·is stupor⁽⁺⁾·on ; oni pov⭑·as imag⭑·i la⭑ stupor⁽⁺⁾·on de⭑
          iu·j tradici¹·aj lingv⭑·ist·oj kaj⭑ ali⭑·aj „kompetent⭑·ul·oj“ antaŭ⭑ verk⭑·oj
          kiel⭑ tiu ĉi⭑ vort⭑·ar·o de⭑  , ĉar⭑ ili „sci⭑·as“ jam⭑ „de·long⭑·e
          kaj⭑ definitiv¹·e“ nur⭑ pri⭑ la⭑ „pov⭑+ret⭑·a Esperant⭑·o kun⭑ kelk⭑~cent⭑·oj da⭑
          vort⭑·oj“ . {konstern⭑·o} , {perpleks⁽⁺⁾·o}

stupor⁽⁺⁾·a

          Sen·re·ag⭑·a, {sen·sent⭑·a} pro⭑ stupor⁽⁺⁾·o; {hebet⁽⁺⁾·a} : mi trov⭑·is, ke⭑ mi
          dron⭑·as en⭑ stupor⁽⁺⁾·a stat⭑·o iom⭑-post⭑-iom⭑, mi eĉ⭑ ne⭑ plu⭑ percept¹·is
          kio·n li demand⭑·as ; tut⭑·e konstern⭑·it·e li trot⭑·et·is en⭑ la⭑
          dorm⭑·o-ĉambr⭑·on kaj⭑ stupor⁽⁺⁾·iĝ·is sur⭑ la⭑ sojl⭑·o […] sur⭑ li⭑·a frunt⭑·o
          ek·bril⭑·is mal·grand⭑·aj ŝvit⭑+gut⭑·et·oj .

stupor⁽⁺⁾·i

   (ntr)

          Rest⭑·i sen·re·ag⭑·a pro⭑ spirit⭑·a ŝok⁹·o: Rafo lev⭑·is si·n kaj⭑ stupor⁽⁺⁾·is
          antaŭ⭑ ŝi⭑·a lit⭑·o . {gap⁽⁺⁾·i}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.16 2023/10/31 21:24:06 ]
     __________________________________________________________________