subjektiv²·/·a

subjektiv²·a

   1.
          Sent⭑·at·a, pens⭑·at·a, decid⭑·at·a de⭑ individu¹·o, eventual¹·e arbitr⭑·e, laŭ⭑
          propr⭑·a plaĉ⭑·o: efektiv⭑·e la⭑ subjektiv²·aj simptom²·oj plej⭑·e est⭑·as tiel⭑
          karakter⭑·aj, ke⭑ el⭑ ili oni facil⭑·e pov⭑·as met⭑·i la⭑ diagnoz¹·on de⭑
          kronik⭑·a katar⭑·o ; tiu+rilat⭑·e li⭑·a subjektiv²·a pens⭑·o harmoni¹·e akord¹·is
          kun⭑ la⭑ objektiv²·e form⭑·iĝ·ant·aj kondiĉ⭑·oj ; ŝi est⭑·as {parti⭑·a} ,
          subjektiv²·a ; ne⭑ tem⭑·is pri⭑ subjektiv²·a antaŭ·juĝ⭑·o, tio·n pruv⭑·is
           en⭑ la⭑ kvin⭑ unu⭑·aj minut⭑·oj da⭑ babil⭑·o ; est⭑·as
          bedaŭr⭑·ind·e ne⭑ publik⭑·ig·i la⭑ respond⭑·ojn, ĉar⭑, kiel⭑ ajn⭑ subjektiv²·aj
          ili est⭑·as, ili pov⭑·as interes⭑·i pli⭑ ol⭑ unu⭑·op·ul·on ; miks⭑·i
          subjektiv²·an juĝ⭑·on kun⭑ objektiv²·a pri·skrib⭑·o ; perfekt⭑·a objektiv²·ec·o
          ne⭑ ebl⭑·as, ĉar⭑ ĉiu hom⭑·a verk⭑·o iel⭑ tiel⭑ est⭑·as subjektiv²·a .
          {neŭtral²·a} , {objektiv²·a}

   2.
          Nur⭑ mens³·a, nur⭑ psik⁽⁺⁾·a, subjekt⭑·a.

subjektiv²·ism·o

          Vid⭑-punkt⭑·o, kiu grav⭑·ig·as precip⭑·e la⭑ subjektiv²·ajn impres⭑·ojn,
          sent⭑·ad·ojn de⭑ hom⭑·a mens³·o, kontrast¹·e al⭑ {pozitiv¹·ism·o} : ĉiu hom⭑·a
          sci⭑·o est⭑·as pri·ŝarĝ⭑·it·a per⭑ subjektiv²·ism·o, la⭑ mi⭑·a ankaŭ⭑ ; la⭑
          aktual⁴·a dis·vast⭑·iĝ·ant·a kontrast¹·o pri⭑ la⭑ esenc⭑·o de⭑ la⭑ ŝtat⭑·a
          laik³·ec·o si·n konstitu⁽⁺⁾·as kiel⭑ form⭑·o de⭑ relativ²·ist·a subjektiv²·ism·o,
          laŭ⭑ kiu ne⭑ ekzist⭑·as etik¹·a objektiv²·a ord⭑·o, „natur⭑·a“, kiel⭑
          regul⭑·il·o de⭑ la⭑ hom⭑·a ag⭑·ad·o, sed⭑ nur⭑ la⭑ subjektiv²·a vol⭑·o de⭑ la⭑
          individu¹·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.23 2023/11/24 01:33:12 ]
     __________________________________________________________________