sufiks⭑·/·o

sufiks⭑·o

   1.
          {Vort⭑·er·o} uz⭑·at·a kutim⭑·e met⭑·ant·e ĝi·n post⭑ ali⭑·aj vort⭑·er·oj por⭑ form⭑·i
          kun·met⭑·it·an vort⭑·on: per⭑ help⭑·o de⭑ gramatik⭑·aj fin⭑·iĝ·oj kaj⭑ ali⭑·aj
          vort⭑·oj (sufiks⭑·oj) . {-aĉ¹} , {-ad} , {-aĵ} , {-an} , {-ar} ,
          {-ĉj} , {-ebl} , {-ec} , {-eg} , {-ej⁽⁺⁾} , {-em} , {-end} , {-er}
          , {-estr} , {-et} , {-id} , {-ig} , {-iĝ} , {-il} , {-in} ,
          {-ind} , {-ing} , {-ism} , {-ist} , {-nj} , {-obl} , {-on} ,
          {-op} , {-uj} , {-ul} , { -um} est⭑·as oficial⭑·e konsider⭑·at·aj
          Esperant⭑·aj sufiks⭑·oj; {-at} , {-it} , {-ot} , {-ant} , {-int} ,
          {-ont} est⭑·as particip⭑·aj sufiks⭑·oj; for·las⭑·i iu·n sufiks⭑·on, por⭑
          ricev⭑·i vort⭑·on pli⭑ mal·long⭑·an, ni pov⭑·as nur⭑ en⭑ tia·j okaz⭑·oj, se⭑ la⭑
          neces⭑·ec·o de⭑ la⭑ sufiks⭑·o est⭑·as iom⭑ dub⭑·a; la⭑ sufiks⭑·o „in“ signif⭑·as
          la⭑ vir⭑·in·an seks⭑·on („patr⭑·o“ père – „patr⭑·in·o“ mère) ; la⭑ sufiks⭑·o
          „il“ signif⭑·as il⭑·on („tranĉ⭑·i“ trancher – „tranĉ⭑·il·o“ couteau) ; ĝi
          ne⭑ met⭑·as sen·pri·pens⭑·e la⭑ sufiks⭑·on „in“ post⭑ iu ajn⭑ radik⭑·o .
          {deriv⁴·i} {fin⭑·aĵ·o} {prefiks⭑·o}

          Rim. 1: La⭑ plej⭑ mult⭑·aj e-aj sufiks⭑·oj est⭑·as uz⭑·at·aj ankaŭ⭑ kiel⭑
          ordinar⭑·aj radik⭑·oj kaj⭑ kondut⭑·as en⭑ kun·met⭑·ad·o sam⭑·e kiel⭑ ordinar⭑·aj
          radik⭑·oj. Tial⭑ oni nom⭑·as ili·n ankaŭ⭑ sufiks⭑·o-id⭑·oj, escept⭑·ant·e nur⭑
          la⭑ ver⭑·ajn sufiks⭑·ojn -aĉ¹, -ĉj, -eg, -et, -in, -nj kaj⭑ -um. La⭑
          koncept²·o de⭑ e-a sufiks⭑·o do⭑ ne⭑ egal⭑·as al⭑ la⭑ lingv⭑·o-scienc⭑·a
          koncept²·o, sed⭑ la⭑ e-aj sufiks⭑·oj trans·pren⭑·as ordinar⭑·e la⭑ rol¹·on de⭑
          sufiks⭑·oj de⭑ la⭑ naci⭑·aj lingv⭑·oj: „  “ tru⭑·o – „  “
          tru'ilo.

          Rim. 2: La⭑ asert¹·on ke⭑ la⭑ esperant⭑·a sufiks⭑·ad·o est⭑·as simpl⭑·a
          vort⭑-kun·met⭑·o mi opini⭑·as propagand¹·a mit¹·o. Iu·j sufiks⭑·oj efektiv⭑·e
          tiel⭑ kondut⭑·as (pied⭑·ing·o = ing⭑·o por⭑ pied⭑·o), sed⭑ la⭑ asert¹·o ke⭑
          „patr⭑·in·o“ est⭑·as egal⭑·a al⭑ „patr⭑·o-vir⭑·in·o“, aŭ⭑ ke⭑ „patr⭑·uj·o“ est⭑·as
          „patr⭑·o-uj⭑·o“, apenaŭ⭑ bezon⭑·as refut¹·on.

   2.
          {Afiks¹·o} , kiu met⭑·it·e post⭑ ali⭑·aj vort⭑·er·oj ŝanĝ⭑·as ties⭑ senc⭑·on;
          {post·afiks¹·o} .

sufiks⭑·ad·o

          Aplik³·o de⭑ sufiks⭑·o, {vort⭑·o-far⭑·ad·o} per⭑ sufiks⭑·oj: la⭑ regul⭑·ec·o de⭑ la⭑
          sufiks⭑·ad·o mal·hav⭑·ig·as al⭑ Esperant⭑·o grand⭑·an nombr⭑·on da⭑ inter·naci⭑·aj
          vort⭑·oj .

pseŭdo·sufiks⭑·o

          Ŝajn⭑·a sufiks⭑·o, kiu fakt¹·e aparten⭑·as al⭑ la⭑ radikal¹·o de⭑ la⭑
          inter·naci⭑·aj kultur¹-vort⭑·oj, kaj⭑ kiu ne⭑ est⭑·as uz⭑·at·a por⭑ deriv⁴·ad·o:
          civiliz_aci_o (=civiliz⭑·o); evolu_ci_o (=evolu²·o); redakt_or_o
          (=redakt¹·ist·o, redakt¹·ant·o); redak_ci_o (=redakt¹·ej·o,
          redakt¹·ist·ar·o); inspekt_or_o (=inspekt²·ist·o); organiz_aci_o
          (=organiz¹·o, organiz¹·aĵ·o); kelk⭑·aj sam⭑~ide⭑·an·oj fort⭑·e mal·aprob⭑·as la⭑
          uz⭑·ad·on de⭑ vort⭑·oj kun⭑ pseŭdo·sufiks⭑·oj "ci⭑·o", "tor⁽⁺⁾·o" ktp. ; pli⭑ aŭ⭑
          mal·pli⭑ fru⭑·e la⭑ pseŭdo·sufiks⭑·aj vort⭑·oj „fremd⭑·aj“ far⭑·iĝ·os arĥaism⭑·oj
          kej ced⭑·os si⭑·an lok⭑·on al⭑ vort⭑·oj „pur⭑·e esperant⭑·aj“ .
          {pseŭdo·prefiks⭑·o}

          Rim.: Ekzist⭑·as tendenc¹·o for·ig⭑·i tiu·jn pseŭdo·sufiks⭑·ojn kaj⭑
          anstataŭ⭑·ig·i ili·n per⭑ regul⭑·aj Esperant⭑·aj deriv⁴·aĵ·oj (vid⭑·u la⭑
          ĉi⭑-supr⭑·ajn ekzempl⭑·ojn inter⭑ parentez⭑·oj). Per⭑ tio kompren⭑·ebl·e
          gajn⭑·as la⭑ unu⭑·ec·o kaj⭑ regul⭑·ec·o de⭑ la⭑ lingv⭑·o, kaj⭑ ĝi far⭑·iĝ·as pli⭑
          facil⭑·a por⭑ ekster·eŭrop⭑·aj popol⭑·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.101 2024/01/05 01:35:47 ]
     __________________________________________________________________