surd⭑·/·a

surd⭑·a

   1.
          Ne⭑ hav⭑·ant·a aŭ⭑ tre⭑ mal·fort⭑·an aŭd⭑-sens⁸·on: ĉu⭑ vi est⭑·as surd⭑·a aŭ⭑ mut⭑·a
          ? blind⭑·a kaj⭑ surd⭑·a li sid⭑·as tie en⭑ la⭑ jar⭑·oj de⭑ si⭑·a mal·jun⭑·ec·o ;
          oni konduk⭑·is al⭑ li vir⭑·on surd⭑·an kaj⭑ apenaŭ⭑ parol⭑-kapabl⭑·an ;
          surd⭑·a-mut⭑·a .

   2.
          Ne⭑ vol⭑·ant·a aŭd⭑·i pro⭑ sen·kompat⭑·o, koler⭑·o, ĝentil⭑·ec·o ktp; obstin⭑·e
          sen·ced⭑·a: rest⭑·i surd⭑·a por⭑ ia⭑ pet⭑·o; plej⭑ ne·kurac⭑·ebl·e surd⭑·a est⭑·us
          tiu, kiu ne⭑ vol⭑·as aŭd⭑·i; la⭑ plej⭑ grand⭑·a part⭑·o de⭑ l'⭑ amas⭑·o rest⭑·os
          surd⭑·a por⭑ vi⭑·aj vort⭑·oj, ĉar⭑ ĝi tim⭑·os, ke⭑ vi postul⭑·as de⭑ ĝi ia·n
          ofer⭑·on ; mi skrib⭑·as pri⭑ la⭑ ver⭑·o […], sed⭑ por⭑ tia·j afer⭑·oj ĉiu
          orel⭑·o est⭑·as surd⭑·a ; sen·viv⭑·a surd⭑·a nokt⭑·o, surd⭑·a neces⭑·ec·o ; kio·n
          vid⭑·as mi⭑·a okul⭑·o, pri⭑ tio mi silent⭑·as, ĉar⭑ mi sci⭑·as, ke⭑ oni est⭑·as
          surd⭑·a por⭑ tiu·j, kiu·j uz⭑·as mult⭑·e da⭑ vort⭑·oj ; vir⭑·in·o bon⭑+ord⭑·a est⭑·as
          mut⭑·a kaj⭑ surd⭑·a .

   3.
          Son⭑·ant·a kvazaŭ⭑ la⭑ aŭd⭑·ant·o hav⭑·us mal·bon⭑·an aŭd⭑-kapabl⭑·on; mal·sonor⭑·a
          kaj⭑ mal·preciz⭑·a, {obtuz³·a^2} : taĉment⭑·o da⭑ soldat⭑·oj […] salut⭑·is la⭑
          sinjor⭑·on per⭑ surd⭑·a bru⭑·o de⭑ tambur⭑·oj ; al⭑ mi⭑·aj ĝem⭑·oj nur⭑ per⭑
          surd⭑·aj ton⭑·oj respond⭑·as la⭑ ond⭑·eg·oj de⭑ la⭑ mar⭑·o ; vek⭑·iĝ·is en⭑ li
          surd⭑·a mal·am⭑·o al⭑ la⭑ potenc⭑·aj Azi⁸·an·oj ; sufiĉ⭑·e jam⭑, inter·romp⭑·is
          surd⭑·e la⭑ kron⭑-princ⭑·o ; surd⭑·a voĉ⭑·o .

surd⭑·et·a

          Mal·bon⭑·e aŭd⭑·ant·a: tiu·j ge·patr⭑·oj, oft⭑·e tre⭑ mal·fel⭑-iĝ⭑·iĝ·int·aj post⭑ la⭑
          ek·sci⭑·o, ke⭑ ili⭑·aj ge·fil⭑·oj est⭑·as surd⭑·et·aj, ricev⭑·as ― post⭑ la⭑
          tra·leg⭑·o de⭑ mi⭑·aj konsil⭑·oj kaj⭑ sugest⁹·oj ― nov⭑·an viv⭑·--impuls¹·on .

sur·dig⭑·a

          Sufer⭑·ig·ant·e la⭑ aŭd⭑-sens⁸·on por⭑ moment⭑·o; bru⭑·eg·a: ŝi decid⭑·is pun⭑·i
          li·n per⭑ sur·dig⭑·aj frap⭑·oj al⭑ la⭑ pord⭑·o ; la⭑ sur·dig⭑·ant·a son⭑·o de⭑ la⭑
          sonor⭑·il·oj ; kiam⭑ ŝi renkont⭑·is la⭑ princ⭑·on en⭑ la⭑ dezert⭑·a val⭑·o, li
          plaĉ⭑·is al⭑ ŝi, sed⭑ ĉi⭑ tiu sent⭑·o subit⭑·e ek·silent⭑·is sub⭑ la⭑ influ⭑·o
          de⭑ la⭑ sur·dig⭑·ant·a sci⭑·ig·o, ke⭑ ĉi⭑ tiu bel⭑·a knab⭑·o est⭑·as la⭑ fil⭑·o de⭑
          l'⭑ faraon⁽⁺⁾·o ; ĉi⭑ tiu·j vort⭑·oj far⭑·is sur⭑ Ale⭑·ĉj·o impres⭑·on sur·dig⭑·an
          kaj⭑ rigid⭑·ig·an ; narkot⁴·aĵ·o, kiu streĉ⭑·as la⭑ nerv¹·ojn, blind⭑·ig·as la⭑
          pens⭑·on, sur·dig⭑·as la⭑ konscienc⭑·on .

sur·dig⭑·il·o

          Teĥnik³·a il⭑·o por⭑ mal·pli⭑·ig·i la⭑ laŭt⭑·ec·on de⭑ son⭑·oj. Kp {damp⁽⁺⁾·il·o} .

          Rim.: La⭑ deriv⁴·aĵ·o est⭑·as mal·logik¹·a: tem⭑·as ne⭑ pri⭑ sur·dig⭑·o, sed⭑ pri⭑
          mut⭑·ig·o. Sur·dig⭑·il·o konven⭑·us por⭑ orel⭑-ŝtop⭑·il·o aŭ⭑ simil⭑·a aranĝ⭑·aĵ·o
          ŝirm⭑·ant·a la⭑ orel⭑·ojn. Ceter⭑·e, la⭑ vort⭑·o apenaŭ⭑ est⭑·as uz⭑·at·a.

surd⭑·ul·o

   1.
          Hom⭑·o kiu ne⭑ aŭd⭑·as aŭ⭑ ne⭑ bon⭑·e aŭd⭑·as: ne⭑ mal·ben⭑·u surd⭑·ul·on, kaj⭑
          antaŭ⭑ blind⭑·ul·o ne⭑ kuŝ⭑·ig·u fal⭑·il·on ; mi est⭑·as kiel⭑ surd⭑·ul·o kaj⭑ ne⭑
          aŭd⭑·as ; li far⭑·is ĉio·n bon⭑·e, li ig⭑·as la⭑ surd⭑·ul·ojn aŭd⭑·i, kaj⭑ la⭑
          mut⭑·ul·ojn parol⭑·i ; aŭskult⭑·u, ho⭑ surd⭑·ul·oj, kaj⭑ vi, blind⭑·ul·oj,
          rigard⭑·u, por⭑ ke⭑ vi vid⭑·u ; mi ĵus⭑ fin⭑-leg⭑·is libr⭑·on pri⭑ la⭑
          gest⭑·o-lingv⭑·oj de⭑ la⭑ surd⭑·ul·oj . {kripl⭑·ul·o}

   2.
          Hom⭑·o kiu obstin⭑·e mal·vol⭑·as aŭd⭑·i, akcept⭑·i, konsent⭑·i, komplez⭑·i:
          predik⭑·i al⭑ surd⭑·ul·oj (van⭑·e pen⭑·i por⭑ persvad⁹·i) .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.39 2023/10/21 07:46:48 ]
     __________________________________________________________________