vidu ankaŭ la klarigojn
suspekt⭑·/·i
suspekt⭑·i
(tr)
1.
Supoz⭑·i, diven⭑·i, sen⭑ cert⭑·a pruv⭑·o, ke⭑ iu est⭑·as kulp⭑·a aŭ⭑
mal·bon⭑+intenc⭑·a: la⭑ princ⭑·o ne⭑ sen·baz¹·e suspekt⭑·is, ke⭑ oni vol⭑·is li·n
tromp⭑·i ; dum⭑ la⭑ inter·parol⭑·ad·o li forges⭑·is la⭑ avert⭑·on, sid⭑·iĝ·is
sur⭑ la⭑ rand⭑·on, ne⭑ suspekt⭑·ant·e perfid⭑·on ; kie ĵur⭑·on vi aŭd⭑·as,
mal·bon⭑·on suspekt⭑·u . {mal·konfid⭑·i} .
2.
Supoz⭑·i, opini⭑·i io·n sen⭑ cert⭑·a pruv⭑·o: [li] suspekt⭑·is, ke⭑ mi est⭑·as
ĉi⭑ tie ; ili eĉ⭑ ne⭑ suspekt⭑·as, ke⭑ mi pov⭑·as ...i ; mi ven⭑·os
ne·atend⭑·it·e, kiam⭑ li tio·n plej⭑ mal·mult⭑·e suspekt⭑·os ; neniu el⭑ ili
sci⭑·is io·n pri⭑ Ann⭑·et·o, neniu eĉ⭑ suspekt⭑·is, kia·n grav⭑·an rol¹·on ŝi
iam⭑ lud⭑·is ĉi⭑ tie ; sen⭑ tiu·j pom⭑-arb⭑·oj oni neniam⭑ pov⭑·us suspekt⭑·i,
ke⭑ tio est⭑·as ĝarden⭑·o ; la⭑ roz⭑·oj ne⭑ suspekt⭑·is, ke⭑ ili est⭑·as
bel⭑·eg·aj .
suspekt⭑·a
1.
{Suspekt⭑·ind·a} : mi ne⭑ vol⭑·is trink⭑·i la⭑ vin⭑·on, ĉar⭑ ĝi en·hav⭑·is en⭑
si ia·n suspekt⭑·an mal·klar⭑·aĵ·on ; de⭑ kiam⭑ la⭑ afer⭑·o ek·ŝajn⭑·is al⭑ vi
suspekt⭑·a?
2.
{Suspekt⭑·em·a} : li est⭑·is suspekt⭑·a, kaj⭑ ĉagren⭑·it·a, sed⭑ ne⭑ ŝerc⭑·em·a;
la⭑ jun⭑·ul·o ĉirkaŭ·rigard⭑·is suspekt⭑·e, balanc⭑·is la⭑ kap⭑·on kaj⭑ fin⭑·e
dir⭑·is: „aŭskult⭑·u, ne⭑ tut⭑·e klar⭑·a est⭑·as la⭑ afer⭑·o[…]“ ; tio est⭑·as
danĝer⭑·a rat⭑·o!... ― pens⭑·is la⭑ mastr⭑·o, suspekt⭑·e li·n rigard⭑·ant·e .
suspekt⭑·em·a
Facil⭑·e suspekt⭑·ant·a: kial⭑ ŝi kaŝ⭑·as tio·n de⭑ mi […] ― ne⭑ est⭑·u
suspekt⭑·em·a ― admon⭑·is li·n la⭑ patr⭑·in·o ; la⭑ ruz⭑·a Fenici⁽⁺⁾·an·o sukces⭑·is
dorm⭑·ig·i ili⭑·ajn suspekt⭑·em·ajn kor⭑·ojn ; la⭑ plej⭑ bon⭑·a mask⭑·o por⭑ la⭑
kron⭑-princ⭑·o antaŭ⭑ la⭑ suspekt⭑·em·aj alt⭑+rang⭑·ul·oj est⭑·is la⭑ mov⭑·iĝ·em·o de⭑
li⭑·a karakter⭑·o ; okul⭑·oj suspekt⭑·em·aj .
suspekt⭑·ind·a, suspekt⭑·ebl·a
Merit⭑·ant·a suspekt⭑·on, ne⭑ fid⭑·ind·a: la⭑ ĵurnal⭑·on li opini⭑·is tre⭑
danĝer⭑·a kaj⭑ suspekt⭑·ind·a, pro⭑ tio li antaŭ⭑ la⭑ okul⭑·oj de⭑ la⭑
fraŭl⭑-in⭑·o dis·ŝir⭑·is ĝi·n je⭑ pec⭑·et·oj ; tia insist¹·ad·o ŝajn⭑·is al⭑ li
suspekt⭑·ind·a ; de⭑ temp⭑·o al⭑ temp⭑·o la⭑ fund⭑·o suspekt⭑·ebl·e krak⭑·is ;
jen⭑ ĉar²·o vetur⭑·as, vetur⭑·ig·ist·o kri⭑·as al⭑ la⭑ ĉeval⭑·o, sed⭑ oni vid⭑·as
neniu·n ― suspekt⭑·ind·a afer⭑·o ; vag⭑·ant·a nokt⭑·e apud⭑ la⭑ dom⭑·o de⭑
suspekt⭑·ind·a vir⭑·in·o ; ŝi vid⭑·is mult⭑·ajn mirakl¹·ojn dum⭑ si⭑·a viv⭑·o,
kaj⭑ kelk⭑·aj ankaŭ⭑ al⭑ ŝi ŝajn⭑·is suspekt⭑·ind·aj ; por⭑ tut⭑·e liber⭑·ig·i
la⭑ esperant⭑·ist·ojn de⭑ ĉia suspekt⭑·ebl·a solidar¹·ec·o kun⭑ mi⭑·aj
privat⭑·aj […] konvink⭑·oj, mi […] for·met⭑·is de⭑ mi ĉia·n oficial⭑·an
rol¹·on .
suspekt⭑·ig·a
Kiu vek⭑·as suspekt⭑·on: la⭑ fak⭑·ul·oj ĉiu+spec⭑·aj inter·konsil⭑·iĝ·is pri⭑ la⭑
demand⭑·o ĉu⭑ eksplod⭑·ig·i la⭑ suspekt⭑·ig·an skatol⭑·on ; fajr⭑·o-glob⭑·o ĉe⭑ la⭑
ĉiel⭑·o suspekt⭑·ig·as flug⭑+maŝin⭑·an akcident²·on ; ni pri·skrib⭑·is kelk⭑·ajn
el⭑ la⭑ plej⭑ oft⭑·aj aidos⁹·o-rilat⭑·aj mal·san⭑·oj, mult⭑·ajn oni eĉ⭑ nom⭑·as
aidos⁹·o-indik³·il·oj, ĉar⭑ ili suspekt⭑·ig·as HIV-infekt⭑·on jam⭑ antaŭ⭑
laboratori⁸·aj esplor⭑·oj .
suspekt⭑·o
Opini⭑·o, ĝeneral¹·e mal·favor⭑·a, pri⭑ io aŭ⭑ iu, supoz⭑·o: suspekt⭑·o
pruv⭑·on ne⭑ egal⭑·as ; ju⭑ pli⭑ da⭑ ĵur⭑·oj, des⭑ pli⭑ da⭑ suspekt⭑·o ;
vek⭑·iĝ·is en⭑ la⭑ anim⭑·o de⭑ suspekt⭑·o, ke⭑ ebl⭑·e ankaŭ⭑
kaŝ⭑·as mal·sincer⭑·ec·on sub⭑ la⭑ ŝajn⭑·a bon⭑·ec·o ; por⭑ met⭑·i fin⭑·on al⭑ ĉiu·j
suspekt⭑·oj kaj⭑ mal·ĝust⭑·aj fam⭑·oj ― mi […] decid⭑·is proklam⭑·i mi⭑·ajn
princip⭑·ojn tut⭑·e publik⭑·e ; ek·aper⭑·i post⭑ tiom⭑ da⭑ monat⭑·oj est⭑·us
konfirm⭑·i la⭑ suspekt⭑·on aŭ⭑ denunc⭑·on .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2023/12/07 22:30:14 ]
__________________________________________________________________