vidu ankaŭ la klarigojn
ŝov·/·i

ŝov·i

   (tr)

   1.
          Puŝ·i io·n glit·ig·ant·e ĝi·n sur supr·aĵ·o, sur kiu ĝi kuŝ·as, por
          antaŭ·en·met·i, proksim·ig·i, montr·i ĝi·n: rigl·il·o, kiu ŝov·iĝ·is […] de
          unu fin·o ĝis la ali·a ; la libr·on […] li ŝov·is sub la kap-kusen·on
          ; li […] ŝov·is la ĉap·on fort·e mal·supr·en ; la nub·oj […] en form·o
          de bul·eg·o da plumb·o ŝov·iĝ·ad·is antaŭ·en ; ŝov·iĝ·ad·o de limak·o (vd
          {ramp·i} ) ; li ne pov·is ŝov·iĝ·i de la lok·o ; la natur·o, kiu
          long·an temp·on batal·is kontraŭ ni, batal·as nun por ni [kaj] ŝov·as
          ni·n antaŭ·en (akcel·as, favor·as, progres·ig·as).

   2.
          Mild²·e, zorg·e, sin⁸+gard·e  kaŝ·e met·i: mal·diligent·ul·o ŝov·as si·an
          man·on en la pot·on kaj ne vol·as ven·ig·i ĝi·n al si·a buŝ·o ; ŝi […]
          ŝov·is si·an vizaĝ·on mal·antaŭ la flank-kurten·ojn de la fenestr·oj ;
          sur la plank·o kuŝ·is mort·int·a hirund·o […] kun la pied·oj kaj kap·o
          ŝov·it·aj sub la plum·ojn ;  ŝov·is si·ajn ambaŭ man·ojn en la
          bel·an muf·on, kiu est·is tiel varm·a kaj mol·a ; oni ŝov·is tio·n al
          mi en la poŝ·on ; pri tiu punkt·o mi hav·as ali·an opini·on, sed mi
          ne vol·as ŝov·i mi·n kun mi·a opini·o ; en fremd·an vaz·on ne ŝov·u la
          naz·on ; kie diabl·o ne pov·as, tie·n vir·in·on li ŝov·as ; prov·u ŝov·i
          al li en la man·on kelk·an sum·on da mon·o .

al·ŝov·i

   (tr)

          Proksim·ig·e ŝov·i al...: la lit·o de la mal·san·ul·in·o est·is al·ŝov·it·a
          pli proksim·en al la fenestr·o ; Nik⁽⁺⁾·o […] al·ŝov·is la kap·on tut·e al
          la fenestr·o ; al·ŝov·u al mi vi·an […] teler·et·on, ni kun·e manĝ·os ;
          li al·ŝov·is si·an seĝ·on al la princ·o kaj parol·is per mal·laŭt·a voĉ·o
          ; nur tiu pov·as trink·i, kiu ĝust·a+temp·e al·ŝov·os si·an glas·on ; ŝi
          pren·is la man·on de la vidv-in·o […] kaj al·ŝov·iĝ·is pli proksim·e al
          ŝi .

de·ŝov·i

   (tr)

   1.
          Mov·i flank·en je cert·a distanc¹·o ŝov·ant·e: kial do vi de·ŝov·as vi·an
          seĝ·on? ― al ni est·os pli bon·e sid·i proksim·e unu de la ali·a ; ŝi
          dis·buton·um·is la mal·streĉ·e sur·pend·ant·an vest·et·on kaj de·ŝov·is ĝi·n
          de unu brak·o de la infan·o ; la pord·o de·ŝov·iĝ·is de la hok·oj,
          ricev·is fend·ojn kaj krev·ojn ; [la] tri+mast·ul·o […] de·ŝov·iĝ·is de
          la rif·o kaj […] naĝ·is al la bord·o, sur·puŝ·iĝ·is sur la du·an rif·on
          kaj al·fiks¹·iĝ·is ; adres-reĝistr⁽⁺⁾·oj en·ten·as ĉef·memor·ajn adres·ojn kaj
          est·as uz·at·aj en komand·oj kiu·j ating·as la ĉef·memor·on mal·rekt·e
          (per referenc³·o  de·ŝov·o  indic⁽⁺⁾·o) .

   2.
          Komenc·i lini·on je kelk·a distanc¹·o de la marĝen¹·o: de·ŝov·i la unu·an
          lini·on de {aline²·o^1} ; de·ŝov·i en·en, ekster·en. {krom·marĝen¹·o}

dis·ŝov·i

   (tr)

          Ŝov·i al flank·oj, al divers·aj direkt·oj: blank·a man·o dis·ŝov·is la
          pez·ajn kurten·ojn ĉe la fenestr·o ; ŝi […] dis·ŝov·is unu poŝ·on kaj
          rigard·is en ĝi·an sen·fund·an profund·on, serĉ·ant·e ; la juĝ·ist·o kun
          dis·ŝov·it·aj brak·oj, sid-fleks·iĝ·int·e preskaŭ ĝis la plank·o ; kiam
           dis·ŝov·is la last·ajn branĉ·ojn, montr·iĝ·is herb·a lok·o
          ĉirkaŭ·it·a de la arb·ar·o .

el·ŝov·i

   (tr)

   1.
          Ŝov·ant·e el·ig·i io·n el io: el·ŝov·i la lang·on ; bird·et·o el·ŝov·as la
          kap·et·on el la nest·o ; kiam ŝi est·is nask·ant·a, el·ŝov·iĝ·is la man·o
          de unu infan·o ; la pint·oj de la herb·o-trunk·et·oj el·ŝov·iĝ·is el la
          ter·o ; unu tir-kest·o de la komod·o est·is du·on·e el·ŝov·it·a ; ŝi per
          si·a tut·a figur·o el·ŝov·iĝ·is en la lum·on, flu·ant·an tra la fenestr·o
          .

   2.
          Subit·e prezent·i io·n: el·ŝov·i (met·i) demand·on; kaŝ·u kiom vi pov·os,
          mensog·o si·n el·ŝov·os (montr·os) ; mil-jar·oj ne pov·is, minut·o
          el·ŝov·is .

en·ŝov·i

   (tr)

   1.
          En·ig·i ŝov·ant·e: li […] en·ŝov·is kelk·ajn paper·ojn en la poŝ·on ;
          Klar·o de·ŝir·is unu [flor·on] kaj en·ŝov·is ĝi·n inter si·ajn nigr·ajn
          har·ojn ; li de·ŝir·is unu roz·on kaj en·ŝov·is ĝi·n sur la ĉapel·on ;
          li profund·e en·ŝov·is si·an menton·on en la lit-kovr·il·on, kaj ŝajn·is
          al li, ke li hav·as long·an barb·on ; la mal·jun·a lav·ist·in·o en·ŝov·is
          la kap·on tra la pord·o ; li en·ŝov·is la branĉ·on en la mol·an ter·on
          .

   2.
          Delikat·e, trud·e  kaŝ·e met·i: en·ŝov·i la kap·on en sabl·on; [ili]
          tut·e ne labor·as, sed en ĉies afer·ojn si·n en·ŝov·as ; la aŭtor·o
          sukces·is jam en la nur·an titol·on en·ŝov·i 6 nul·ojn ; mi lert·e,
          anstataŭ du×cent rubl¹·oj, en·ŝov·is al li kvar×cent ; est·as neces·e
          en·ŝov·i (en·konduk·i) en ni·an propagand¹·on praktik·an spirit·on.

en·ŝov·iĝ·i

   (ntr)

          Ŝov·e en·iĝ·i: li en·ŝov·iĝ·is (en·ŝtel·iĝ·is) en la ĉambr·on; ŝi
          en·ŝov·iĝ·is kiel fantom·o, kaj kiel fantom·o ŝi star·is ĉe la mur·o
          sen·mov·e kaj mut·e ; tra la fenestr·o en·ŝov·iĝ·as man·oj kun
          pet·o-skrib·oj ; ŝi re·en·ŝov·iĝ·is (re·glit·is, re·en·profund·iĝ·is) en si·an
          melankoli³·on.

for·ŝov·i

   (tr)

          For·ig·i ŝov·ant·e: ne for·ŝov·u la antikv·ajn lim·ojn, kiu·jn far·is vi·aj
          patr·oj ; ŝi […] for·ŝov·is la kurten·ojn flank·en ; ŝi […] for·ŝov·is
          la fer·an rigl·il·on ; kiu okaz·on for·ŝov·as (rifuz·as, ne profit·as,
          preter·las·as), ĝi·n jam ne re·trov·as .

for·ŝov·iĝ·i

   (ntr)

          Ŝov·e for·iĝ·i, flan+ken·iĝ·i, mal·proksim·iĝ·i: la kurten·o for·ŝov·et·iĝ·is
          ; Mart·a rapid·e re·tir·is si·an man·on kaj for·ŝov·iĝ·is je kelk·e da
          paŝ·oj .

kun·ŝov·i

   (tr)

   1.
          Inter·proksim·ig·i ŝov·ant·e: la mal·larĝ·aj brov·oj de Ludovik·in·o
           iom kun·ŝov·iĝ·is, kaj per tio ŝi·a vizaĝ-esprim·o far·iĝ·is
          ankoraŭ pli mal·varm·a kaj sever·a ; li […] kun·ŝov·is la dik·ajn
          velur·ajn kurten·ojn […] kaj ir·is dorm·i inter saten⁸·aj lit-tuk·oj
          blank·aj .

   2.
          Iom proksim·ig·i apud·ajn liter·ojn por ke la inter·liter·aj distanc¹·oj
          aspekt¹·u pli egal·aj: pro kun·ŝov·ad·o _vav⁽⁺⁾+av·a_ pov·as bezon·i mal·pli
          da spac·o ol _VVVAAA_ ; oft·e kun·ŝov·at·aj liter-par·oj est·as  […], kun·ŝov·an tabel·on oni kutim·e ten·as en la
          dosier⁽⁺⁾·o de la (komput⁹·il·a) tip¹·ar·o .

preter·ŝov·iĝ·i

   (ntr)

          Delikat·e pas·i preter io: ili ne don·is  la plej mal·grand·an
          atent·on al la vir·in·o, kies funebr·a vest·o preter·ŝov·iĝ·is antaŭ ili
          ; la scen·oj, kiu·j en la last·aj minut·oj preter·ŝov·iĝ·is antaŭ ŝi·aj
          okul·oj, far·is sur ŝi·a spirit·o fort·an impres·on .

sub·ŝov·i

   (tr)

          Kaŝ·e ŝov·i; hav·ig·i tiel, ke iu  iu·j ne rimark·as: ŝajn·as al mi,
          ke ili hieraŭ io·n sub·ŝov·is al mi ĉe la maten-manĝ·o, en la kap·o
          ĝis nun io frap·as ; li kred·ig·ad·is, ke al li oni sub·ŝov·is
          kartoĉ·ojn kun du·on·e el·ŝut·it·a pulv·o .

sur·ŝov·i

   (tr)

          Kovr·e ŝov·i sur...: ŝi sur·ŝov·is sur la kap·on la punc·an kapuĉ·on .

tra·ŝov·iĝ·i

   (ntr)

          Delikat·e pas·i tra io: tra la fend·o oni pov·is tra·ŝov·iĝ·i en la
          ĉambr·on ; tra·ŝov·i si·n […] ramp·ant·e sur la ventr·o .

          Rim.: _ŝov·i_ montr·as ĝeneral¹·e ag·on mild²·an, moder·an, delikat·an,
          zorg·an, sin⁸+gard·an  kaŝ·an, dum _puŝ·i_ montr·as prefer·e ag·on
          mal·moder·an, mal·delikat·an, per·fort·an: ni en·ŝov·iĝ·is iom post iom
          en la amas·on kaj ating·is ne·rimark·it·e ĝis la unu·aj vic·oj. Kp: ni
          tra·puŝ·is ni·n tra la amas·o kaj rapid·e for·kur·is.

ŝov-ŝov

   (son-imit·o)

          {Son·o} de io ŝov·at·a, frot·--glit·ant·a sur surfac⁸·o: aŭd·iĝ·is la
          ŝov-ŝov de pied·oj kaj la vidv-in·o re·aper·is .

   [artikol-versi⁹·o: 1.45 2023/12/19 16:29:09 ]
     __________________________________________________________________