vidu ankaŭ la klarigojn
ŝtel·/·i

ŝtel·i

   (tr)

          Kaŝ·e for·kapt·i kaj propr·ig·i al si posed·aĵ·on de ali·ul·o: groŝ·on
          ŝtel·is, ho ŝtel·ist·o, mil·ojn ŝtel·is, financ¹·ist·o ; unu al ali·a
          ŝtel·is la buton·ojn de la vest·oj; li ŝtel·as de najbar·o por don·i
          al altar·o ; vi ŝtel·is al mi mi·an fil·on el la brak·oj; vi ŝtel·is
          de mi kar·an hor·on. {pren·i} , {rab·i} .

ŝtel·o

          Ag·o ŝtel·i: far·as rab·on kaj ŝtel·on, por ofer·i al Di·o kandel·on .

ŝtel·e

   1.
          Per ŝtel·o: ŝtel·e propr·ig·i io·n al si;

   2.
          Kaŝ·e kaj sekret·e, kvazaŭ ŝtel·ist·o: ŝi ŝtel·e for·konduk·is li·n el
          la dom·o; ŝtel·e en·ŝov·iĝ·i kaj embusk·i; ŝtel+mov·e el·ir·i.

ŝtel·aĵ·o

          Io ŝtel·it·a: ŝtel·aĵ·o-kaŝ·ist·o est·as mem ŝtel·ist·o.

ŝtel·ist·o

          Hom·o, kiu serĉ·as viv-rimed·ojn en ŝtel·ad·o: ŝtel·et·ist·on oni bat·as,
          ŝtel·eg·ist·on oni ŝat·as .

ŝtel·um·i

   (ntr)

          {ŝtel-ir·i}

el·ŝtel·iĝ·i

          Ne·rimark·it·e el·ir·i: sen·bru·e li el·ŝtel·iĝ·is el la salon·o.

en·ŝtel·iĝ·i

          Ne·rimark·it·e en·ŝov·iĝ·i: perfid·ul·o en·ŝtel·iĝ·is en ni·ajn vic·ojn; en
          la ekzempl·on de kalkul·ad·o en·ŝtel·iĝ·is mal·ĝust·a nombr·o; kun
          printemp·o en·ŝtel·iĝ·as nov·a esper·o en la kor·ojn.

pri·ŝtel·i

   (tr)

          Sen·ig·i iu·n  io·n de io per ŝtel·o: oni pri·ŝtel·as ne riĉ·ul·on, sed
          sen·gard·ul·on ; strat·aj bub·oj pri·ŝtel·is la bud·on.

dom+ŝtel·ist·o

          {Ŝtel·ist·o} kiu rab·as en dom·oj: dom+ŝtel·ist·oj ... far·iĝ·as pli kaj
          pli sen·tim·aj .

poŝ·o-ŝtel·ist·o

          {Ŝtel·ist·o} kiu pren·as el poŝ·oj kaj sak·oj en publik·aj lok·oj:
          poŝ·o-ŝtel·ist·o sukces·e far·is lert·aĵ·on, kaj la pri·ŝtel·it·o sen·re·ten·e
          sput·is koler·eg·ajn blasfem¹·ojn .

   [artikol-versi⁹·o: 1.43 2023/12/26 01:32:00 ]
     __________________________________________________________________