vidu ankaŭ la klarigojn
ŝtel⭑·/·i
ŝtel⭑·i
(tr)
Kaŝ⭑·e for·kapt⭑·i kaj⭑ propr⭑·ig·i al⭑ si posed⭑·aĵ·on de⭑ ali⭑·ul·o: groŝ⭑·on
ŝtel⭑·is, ho⭑ ŝtel⭑·ist·o, mil⭑·ojn ŝtel⭑·is, financ¹·ist·o ; unu⭑ al⭑ ali⭑·a
ŝtel⭑·is la⭑ buton⭑·ojn de⭑ la⭑ vest⭑·oj; li ŝtel⭑·as de⭑ najbar⭑·o por⭑ don⭑·i
al⭑ altar⭑·o ; vi ŝtel⭑·is al⭑ mi mi⭑·an fil⭑·on el⭑ la⭑ brak⭑·oj; vi ŝtel⭑·is
de⭑ mi kar⭑·an hor⭑·on. {pren⭑·i} , {rab⭑·i} .
ŝtel⭑·o
Ag⭑·o ŝtel⭑·i: far⭑·as rab⭑·on kaj⭑ ŝtel⭑·on, por⭑ ofer⭑·i al⭑ Di⭑·o kandel⭑·on .
ŝtel⭑·e
1.
Per⭑ ŝtel⭑·o: ŝtel⭑·e propr⭑·ig·i io·n al⭑ si;
2.
Kaŝ⭑·e kaj⭑ sekret⭑·e, kvazaŭ⭑ ŝtel⭑·ist·o: ŝi ŝtel⭑·e for·konduk⭑·is li·n el⭑
la⭑ dom⭑·o; ŝtel⭑·e en·ŝov⭑·iĝ·i kaj⭑ embusk⭑·i; ŝtel⭑+mov⭑·e el·ir⭑·i.
ŝtel⭑·aĵ·o
Io ŝtel⭑·it·a: ŝtel⭑·aĵ·o-kaŝ⭑·ist·o est⭑·as mem⭑ ŝtel⭑·ist·o.
ŝtel⭑·ist·o
Hom⭑·o, kiu serĉ⭑·as viv⭑-rimed⭑·ojn en⭑ ŝtel⭑·ad·o: ŝtel⭑·et·ist·on oni bat⭑·as,
ŝtel⭑·eg·ist·on oni ŝat⭑·as .
ŝtel⭑·um·i
(ntr)
{ŝtel⭑-ir⭑·i}
el·ŝtel⭑·iĝ·i
Ne·rimark⭑·it·e el·ir⭑·i: sen·bru⭑·e li el·ŝtel⭑·iĝ·is el⭑ la⭑ salon⭑·o.
en·ŝtel⭑·iĝ·i
Ne·rimark⭑·it·e en·ŝov⭑·iĝ·i: perfid⭑·ul·o en·ŝtel⭑·iĝ·is en⭑ ni⭑·ajn vic⭑·ojn; en⭑
la⭑ ekzempl⭑·on de⭑ kalkul⭑·ad·o en·ŝtel⭑·iĝ·is mal·ĝust⭑·a nombr⭑·o; kun⭑
printemp⭑·o en·ŝtel⭑·iĝ·as nov⭑·a esper⭑·o en⭑ la⭑ kor⭑·ojn.
pri·ŝtel⭑·i
(tr)
Sen·ig⭑·i iu·n aŭ⭑ io·n de⭑ io per⭑ ŝtel⭑·o: oni pri·ŝtel⭑·as ne⭑ riĉ⭑·ul·on, sed⭑
sen·gard⭑·ul·on ; strat⭑·aj bub⭑·oj pri·ŝtel⭑·is la⭑ bud⭑·on.
dom⭑+ŝtel⭑·ist·o
{Ŝtel⭑·ist·o} kiu rab⭑·as en⭑ dom⭑·oj: dom⭑+ŝtel⭑·ist·oj ... far⭑·iĝ·as pli⭑ kaj⭑
pli⭑ sen·tim⭑·aj .
poŝ⭑·o-ŝtel⭑·ist·o
{Ŝtel⭑·ist·o} kiu pren⭑·as el⭑ poŝ⭑·oj kaj⭑ sak⭑·oj en⭑ publik⭑·aj lok⭑·oj:
poŝ⭑·o-ŝtel⭑·ist·o sukces⭑·e far⭑·is lert⭑·aĵ·on, kaj⭑ la⭑ pri·ŝtel⭑·it·o sen·re·ten⭑·e
sput⭑·is koler⭑·eg·ajn blasfem¹·ojn .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.43 2023/12/26 01:32:00 ]
__________________________________________________________________