ŝtop⭑·/·i

ŝtop⭑·i

   (tr)

   1.
          Ferm⭑·i tru⭑·on, plen⭑·ig·ant·e ĝi·n per⭑ ia⭑ substanc²·o: subit⭑·e romp⭑·iĝ·is
          tabul⭑·o en⭑ la⭑ ŝip⭑·o, la⭑ akv⭑·o penetr⭑·is intern⭑·en; oni pen⭑·is ŝtop⭑·i la⭑
          fend⭑·on ; ŝtop⭑·i al⭑ si la⭑ naz⭑·on; ŝtop⭑·i si⭑·an orel⭑·on kontraŭ⭑ kri⭑·ad·o
          ; ŝtop⭑·i la⭑ mank⭑-lok⭑·ojn; en⭑ tiu temp⭑·o mi re·ŝtop⭑·os la⭑ breĉ²·ojn de⭑ la⭑
          tabernakl⁽⁺⁾·o ; puf³·aj promes⭑·oj ne⭑ ŝtop⭑·as mal·plen⭑·on .

   2.
          Tut⭑·e obstrukc⭑·i: la⭑ neĝ⭑·o ŝtop⭑·is la⭑ el·ir⭑·ej·on; la⭑ voj⭑·oj est⭑·is
          ŝtop⭑·it·aj per⭑ konfuz⭑·aĵ·o da⭑ vetur⭑·il·oj; tiu dezir⭑·o ŝtop⭑·is la⭑ voĉ⭑·on
          en⭑ ŝi⭑·a brust⭑·o .

   3.
          Tut⭑·e plen⭑·ig·i: plen⭑·e ŝtop⭑·i al⭑ si la⭑ poŝ⭑·ojn ; ŝtop⭑·i si⭑·an stomak⭑·on.

ŝtop⭑·a

          Kiu ŝtop⭑·as, bar⭑·as mal·ferm⭑·aĵ·on, plen⭑·ig·as: ŝtop⭑·a (ne⭑ util⭑·a)
          epitet¹·o; lubrik⁸·aĵ·o [...] serv⭑·as [...] sam⭑·e [per⭑] ŝtop⭑·a kaj⭑
          kontraŭ·korod⁽⁺⁾·a efik⭑·o .

ŝtop⭑·iĝ·i

   (ntr)

          Ne⭑ plu⭑ tra·las⭑·i pro⭑ ferm⭑·iĝ·o de⭑ tru⭑·o, fend⭑·o, mal·ferm⭑·aĵ·o: ŝtop⭑·iĝ·os
          la⭑ buŝ⭑·o de⭑ tiu·j, kiu·j parol⭑·as mal·ver⭑·on ; ŝtop⭑·iĝ·is li⭑·a korp⭑·o per⭑
          li⭑·a el·flu⭑·o ; ŝtop⭑·iĝ·is neces⭑·ej·o ; la⭑ hos⁽⁺⁾·et·oj kaj⭑ gut⭑·ig·il·oj pov⭑·as
          ŝtop⭑·iĝ·i precip⭑·e ĉe⭑ la⭑ fer⭑-tig⁸·ad·o .

ŝtop⭑·iĝ·o

          Ferm⭑·iĝ·o, embaras⭑·iĝ·o, plen⭑·ig·o de⭑ antaŭ⭑·e liber⭑·a spac⭑·o: la⭑
          akcident²·o kaŭz⭑·is terur⭑·an ŝtop⭑·iĝ·on de⭑ la⭑ trafik⁴·o; la⭑
          vulkan⭑-krater⭑·o inklin⭑·as al⭑ ŝtop⭑·iĝ·o, est⭑·iĝ·as prem⭑·o, kiu fin⭑·e
          kaŭz⭑·as pli⭑ aŭ⭑ mal·pli⭑ spektakl¹·an eksplod⭑·on .

ŝtop⭑·il·o

   1.
          Pec⭑·o el⭑ kork⭑·o, vitr⭑·o, metal⭑·o, per⭑ kiu oni ŝtop⭑·as botel⭑·on,
          flakon⁽⁺⁾·on, k.s. aŭ⭑ la⭑ el·flu⭑·il·an tru⭑·on de⭑ kuv⭑·o, en·ŝov⭑·ant·e,
          sur·ŝraŭb⭑·ant·e aŭ⭑ sur·prem⭑·ant·e: pro⭑ tio, ke⭑ Esperant⭑·o unu⭑·a+vic⭑·e
          est⭑·as skrib⭑·a kaj⭑ kongres⭑·a lingv⭑·o, ĝi⭑·a lingv⭑·o-trezor⭑·o en⭑ la⭑ kamp⭑·o
          de⭑ la⭑ hejm⭑·a sfer¹·o est⭑·as relativ²·e sub·evolu²·int·a, las⭑·ant·e mult⭑·ajn
          tru⭑·ojn kaj⭑ neces⭑·ig·ant·e mult⭑·ajn ŝtop⭑·il·ojn ; unu⭑-ŝtop⭑·il·a barel⭑·o: la⭑
          barel⭑·a korp⭑·o est⭑·as ferm⭑·ebl·a ĉe⭑ unu⭑ fin⭑·o per⭑ plat⭑·a ŝtop⭑·il·o ; oni
          blov⭑·as bek⭑-flut⭑·on ĉe⭑ la⭑ supr⭑·a ekstrem⭑·o kaj⭑ ĝi⭑·an buŝ⭑·on ŝtop⭑·as
          lign⭑·a ŝtop⭑·il·o, kon⭑·at·a kiel⭑ „blok³·o“ .

   2.
          Pec⭑·o kun⭑ unu⭑ aŭ⭑ plur⁴·aj el·star⭑·ant·aj metal⭑·aj {stift⁽⁺⁾·oj} , fiks¹·it·a
          al⭑ la⭑ fin⭑·o de⭑ elektr¹·a kabl¹·o kaj⭑ en·met⭑·ebl·a en⭑ ali⭑·an pec⭑·on kun⭑
          tru⭑·oj por⭑ la⭑ stift⁽⁺⁾·oj por⭑ far⭑·i konekt⁹·on kun⭑ font⭑·o de⭑ kurent⁸·o aŭ⭑
          ali⭑·e ferm⭑·i la⭑ cirkvit⁸·on: la⭑ anten¹·o kun⭑ si⭑·a konekt⁹·ad·o de⭑ la⭑ kabl¹·o
          per⭑ tiel⭑ nom⭑·at·a F-ŝtopilo ne⭑ ŝat⭑·as mal·sek⭑·ec·on ; Epson HX-20
          [...] hav⭑·is ŝtop⭑·il·on de⭑ seri⭑·a bus⁽⁺⁾·o kaj⭑ en⭑·an bend⁸·an dat⭑·um~port⭑·il·on
          . {kontakt¹·il·o}

ŝtop⭑·il·ing·o

          Pec⭑·o fiks¹·it·a al⭑ elektr¹·a kabl¹·o, al⭑ elektr¹·a aparat¹·o aŭ⭑ al⭑ mur⭑·o,
          kun⭑ tru⭑·oj por⭑ la⭑ {stift⁽⁺⁾·oj} de⭑ la⭑ ŝtop⭑·il·o: en·kurs¹·ig·il·o [...]
          simil⭑·as al⭑ ia⭑ obl⭑·a ŝtop⭑·il·ing·o, kiu·n oni trov⭑·as oft⭑·e en⭑ dom⭑·oj,
          sed⭑ anstataŭ⭑ est⭑·i por⭑ kabl¹·oj de⭑ kurent⁸·o, est⭑·as por⭑ ret⭑-kabl¹·oj .
          En⭑ ĝi⭑·a unu⭑·a+klas⭑·a kaj⭑ ofic⭑·a kajut⭑·oj oni pov⭑·as kuŝ⭑·i, kaj⭑ ĉe⭑ ĉiu
          sid⭑-lok⭑·o en⭑ la⭑ aviad⁵·il·o est⭑·as ŝtop⭑·il·ing·o por⭑ ŝarg⭑·ad·o. ; Laŭ⭑ la⭑
          pozici¹·o en⭑ la⭑ bild¹·o kaj⭑ la⭑ vort⭑·o en⭑ la⭑ german⭑·a original¹·o
          („Netzteil”), tem⭑·as pri⭑ la⭑ part⭑·o, kiu konvert⭑·as la⭑ altern⭑·an
          kurent⁸·on el⭑ mur⭑·a ŝtop⭑·il·ing·o al⭑ la⭑ bon⭑·e regul⭑·at·a kontinu⁴·a
          kurent⁸·o, bezon⭑·at·a por⭑ elektronik⁸·aĵ·oj. ; {kontakt¹·il·o}

mal·ŝtop⭑·i

   (tr)

          For·ig⭑·i ŝtop⭑·aĵ·on, mal·embaras⭑·i: ĉu⭑ vi hav⭑·as kork⭑-tir⭑·il·on por⭑
          mal·ŝtop⭑·i la⭑ botel⭑·on ? je⭑ la⭑ nov⭑·aĵ·o de⭑ la⭑ atak⭑·o de⭑ si⭑·a avangard⁽⁺⁾·o,
          Kellermann ordon⭑·is fald⭑·i la⭑ tend⭑·ojn, pren⭑·i la⭑ arm⭑·il·ojn kaj⭑
          mal·ŝtop⭑·i la⭑ mal·antaŭ⭑·an voj⭑·on .

plen⭑~ŝtop⭑·it·a

          Tut⭑·e ŝtop⭑·it·a, {plen⭑~plen⭑·a} : dik⭑·a volum⭑·o plen⭑~ŝtop⭑·it·a per⭑ fakt¹·oj
          kaj⭑ dokument⭑·oj; bret⭑·ar·oj, kiu·j ating⭑·is ĝis⭑ sub⭑ la⭑ plafon⭑·o kaj⭑
          est⭑·is plen⭑~ŝtop⭑·it·aj per⭑ libr⭑·oj ; konkurenc³·o en⭑ la⭑ plen⭑~ŝtop⭑·it·a
          merkat⁴·o .

ŝtop⭑-vort⭑·o

   1.
          En⭑ spontan⁽⁺⁾·a, sen·prepar⭑·a parol⭑·o, la⭑ vort⭑·o aŭ⭑ vort⭑-grup⭑·o sen·util⭑·a
          por⭑ esprim⭑·i la⭑ cel⭑·at·an senc⭑·on, en·ŝov⭑·it·a por⭑ ŝtop⭑·i hezit³·an paŭs⁽⁺⁾·on
          aŭ⭑ anstataŭ⭑·i mank⭑·ant·an vort⭑·on: Oni uz⭑·as „nu⭑“ ankaŭ⭑ kiel⭑
          ŝtop⭑-vort⭑·on, por⭑ hav⭑·i paŭz⭑·on en⭑ parol⭑·o .

   2.
          En⭑ verk⭑·o poezi¹·a, vort⭑·o sen·util⭑·a por⭑ espimi la⭑ senc⭑·on, al·don⭑·it·a
          nur⭑ por⭑ ten⭑·i rim⭑·on aŭ⭑ ritm¹·on: kaj⭑ la⭑ rim⭑·oj de⭑  est⭑·as
          bon⭑·eg·aj, ili neniam⭑ est⭑·as ŝtop⭑-vort⭑·oj, preskaŭ⭑ ĉiam⭑ ili dir⭑·as io·n
          karakteriz¹·an pri⭑ la⭑ hero⭑·o ; Li⭑·aj vers⭑·oj est⭑·as ĉiam⭑ glat⭑·e
          harmoni¹·aj, sen⭑ mal·spontan⁽⁺⁾·aj ŝtop⭑-vort⭑·oj .

   3.
          Vort⭑·o kiu mal·hav⭑·as propr⭑·an signif⭑·on aŭ⭑ est⭑·as senc⭑·e redund⁽⁺⁾·a,
          en·ŝov⭑·at·a en⭑ fraz¹·on por⭑ ŝtop⭑·i nepr⭑·e de·vat⭑·an sintaks¹·an pozici¹·on:
          ĉar⭑ angl⭑·a fraz¹·o nepr⭑·e bezon⭑·as subjekt⭑·on, tial⭑ por⭑ dir⭑·i „Ŝajn⭑·as
          ke⭑…“ oni uz⭑·as la⭑ ŝtop⭑-vort⭑·on ‹it› estkiel la⭑ formal²·an subjekt⭑·on:
          “_It_ seems that…”; En⭑ la⭑ tradici¹·a stil⭑·o oni dev⭑·as el·pens⭑·i iu·n
          ŝtop⭑-vort⭑·on anstataŭ⭑ „tioj“: „tiu·j du⭑ cirkonstanc⭑·oj“ aŭ⭑ simil⭑·e .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.40 2024/01/01 23:25:54 ]
     __________________________________________________________________