ŝultr⭑·/·o

ŝultr⭑·o

          Unu⭑ el⭑ la⭑ du⭑ part⭑·oj de⭑ la⭑ hom⭑·a korp⭑·o inter⭑ la⭑ kol⭑·o kaj⭑ la⭑ supr⭑·o
          de⭑ la⭑ brak⭑·o aŭ⭑ inter⭑ la⭑ kol⭑·o kaj⭑ la⭑ antaŭ⭑·a krur⭑·o de⭑ best⭑·o.
          Simil⭑·a part⭑·o de⭑ objekt⭑·o: lev⭑·i mok⭑·e aŭ⭑ mal·ŝat⭑·e la⭑ ŝultr⭑·ojn; li⭑·a
          ŝarĝ⭑·o est⭑·u de·pren⭑·it·a de⭑ sur⭑ li⭑·aj ŝultr⭑·oj; li pren⭑·is sur⭑ si⭑·ajn
          ŝultr⭑·ojn (sur⭑ si·n) ni⭑·an tut⭑·an afer⭑·on. {ŝuld⭑·o} .

ŝultr⭑·um·i, ŝultr⭑·o-lev⭑·i, ŝultr⭑·ot-ir⭑·i

   (ntr)

          Alt⭑·ig·i la⭑ ŝultr⭑·ojn sign⭑·e pri⭑ ne·sci⭑·o, ne·zorg⭑·o, {indiferent⭑·ec·o} :
          "Mi bezon⭑·as tiu·jn kvin⭑×cent⭑~mil⭑ ... ne⭑ est⭑·is mi⭑·a mon⭑·o ... est⭑·is
          fremd⭑·a mon⭑·o ..." La⭑ direktor¹·o ŝultr⭑·um·is: "Mi bedaŭr⭑·as!" rilat⭑·e
          la⭑ politik¹·ist·ojn — li ŝultr⭑·o-lev⭑·is, rid⭑·et·ant·e — […] oni bon⭑·e
          kontrol⭑·os ;  protest¹·is, ke⭑ tio pov⭑·os difekt⭑·i li⭑·an zorg⭑·e
          far⭑·it·an labor⭑·on, sed⭑  insist¹·is, do⭑ li ŝultr⭑·ot-ir⭑·is
          kaj⭑ ced⭑·is . {pri·fajf⭑·i^1.a}

sur·ŝultr⭑·ig·i

   (tr)

   1.
          Met⭑·i sur⭑ la⭑ ŝultr⭑·on: nun⭑ ili ne⭑ hav⭑·is ali⭑·an elekt⭑·on krom⭑ […]
          sur·ŝultr⭑·ig·i si⭑·ajn mal·plen⭑·ajn sak⭑·ojn kaj⭑ pak⭑·aĵ·ojn, kaj⭑ tren⭑·e paŝ⭑·i
          antaŭ⭑·en .

   2.
          Sur·pren⭑·i kiel⭑ far⭑·ont·o, kiel⭑ respond⭑·ec·ul·o: mi est⭑·is, laŭ·natur⭑·e,
          sen·gaj⭑·a knab⭑·o, facil⭑·e kapt⭑·ebl·a de⭑ absurd¹·aj angor⁶·oj; mi vol⭑·as
          insist¹·i nun⭑ pri⭑ ĉi⭑ detal⭑·o, por⭑ ne⭑ sur·ŝultr⭑·ig·i al⭑ vi⭑·a patr⭑·in·o iu·n
          ajn⭑ respond⭑·ec·on .

ŝultr⭑·on ĉe⭑ ŝultr⭑·o

          Kun·labor⭑·e, per⭑ komun⭑·a fort⭑·o-streĉ⭑·o: ŝultr⭑·on ĉe⭑ ŝultr⭑·o kun⭑ la⭑
          muzik⭑·ist·oj konstru⭑·is […]  . {brak⭑·en~brak⭑·e}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.114 2024/02/01 01:26:58 ]
     __________________________________________________________________