vidu ankaŭ la klarigojn
ŝveb³·/·i

ŝveb³·i

   (ntr)

   1.
          Rest·i pend·ant·a  glit·i en aer·o: fum·o, griz·aj nub·oj ŝveb³·is en la
          aer·o; mantel·o el nigr·a velur·o ŝveb³·as super la ĉeval·o ; en la
          ĝarden·o preter·ŝveb³·is (mal·pez·e kvazaŭ·glit·e preter·pas·is) jun·a
          knab·in·o; la ĉiel·o, tiu ŝveb³·ant·a sen·bru·a ocean¹·o; la pez·a ŝton·o
          far·iĝ·is ŝveb³·ant·a, danc·ant·a, aer·e mal·pez·a jun·ul·in·o; ruin·iĝ·o
          ŝveb³·as (minac·as, pend·as) super ili.

        a)
                Rest·i en aer·o kun etend·it·aj, ne mov·iĝ·ant·aj flug·il·oj  kun
                halt·int·a motor¹·o: super mi ŝveb³·as du agl·oj ; la aeroplan³·o
                long·e ŝveb³·is.

        b)
                Dis·etend·iĝ·i, dis·vast·iĝ·i tra aer·o: ŝveb³·as en la aer·o la
                ebri¹·ig·a odor·o de siring·oj; kant·oj ŝveb³·is tra la arb·ar·a
                silent·o; tiu ide·o ŝveb³·as en la aer·o (mult·aj pli-mal·pli
                konsci·e est·as penetr·it·aj de iu ide·o); ĝeneral¹·a amik·a sent·o
                ŝveb³·as en la aer·o (reg·as).

          {flirt·i} , {flos·i} , {glis⁹·i} , {sor⁽⁺⁾·i}

   2.
          Daŭr·e rest·ad·i en imag·o  memor·o: li·a bild¹·o ĉiam ŝveb³·as antaŭ
          mi·aj okul·oj; tiu·n vizaĝ·on […] mi pen·is skulpt·i […] tiel, kiel ĝi
          en la re·memor·o ankoraŭ ŝveb³·as antaŭ mi·a anim·o ; la sonĝ·oj de·nov·e
          en·ŝveb³·is .

   3.
          Rest·i ne·fiks¹·a, ne·cert·a, sen·decid·a, ne·decid·it·a: ŝveb³·i inter viv·o
          kaj mort·o; la vort·o ŝveb³·as sur mi·a lang·o; ni viv·as en la streĉ·o
          de l' ne·cert·o, super ni ŝveb³·as la hazard²·o; strang·aj fam·oj ŝveb³·as
          en la inter·naci·a atmosfer¹·o; ŝveb³·as divers·aj propon·oj, sed nenio
          est·as definitiv¹·a. {balanc·iĝ·i} , {ŝancel·iĝ·i}

ŝveb³·o

   1.
          Rest·ad·o en aer·o.

   2.
          Metrik²·a {licenc⁸·o} , pro kiu oni toler·as, ke sen·akcent·a silab·o
          trov·iĝ·u en pozici¹·o, kiu·n la ritm¹·a skelet¹·o de la vers·o difin·as
          akcent·a: „volváĵo de l' sopíro vagabónda“ ( {kvin-jamb⁽⁺⁾·o} , sedde l'kajvaest·as sen·akcent·aj silab·oj); la ritm¹·o provizor¹·e
          viŝ·iĝ·as, kaj anstataŭ jamb⁽⁺⁾·o  troke⁽⁺⁾·o oni ricev·as pirik⁽⁺⁾·on [kaj
          tiu·n proced³·on] oni nom·as ŝveb³·o ; dank·e al la ŝveb³·o kaj al ĝi·a
          du·on+akcent·ec·o la vort·oest·aspov·as rol¹·i kiel jamb⁽⁺⁾·o, dum fakt¹·e
          tem·as pri troke⁽⁺⁾·o.

          Rim.: En si·aj unu·aj poetik⁽⁺⁾·aj verk·oj Kalocsay nom·isŝveb³·onur
          la akcent-perd·on far·e de {du·on+akcent·a} vort·o sekv·ant·a akcent·an
          silab·on. Ja tiu ĉi fenomen¹·o est·as apart·e rimark·ind·a, kiam ĝi
          kombin·iĝ·as kun ĉe·est·o de sen·akcent·a silab·o en akcent·a pozici¹·o,
          ĉar ĝi pov·as erar·e kred·ig·i, ke oni invers⁴·is la ritm¹·on. Ebl·e tial
          la termin·o post·e evolu²·is al la nun·a, tut·e ali·a senc·o.

ĉirkaŭ·ŝveb³·i

   (tr)

          Ŝveb³·i ĉirkaŭ: super ili ek·son·is la ne·vid·ebl·a sankt·a sonor·il·o,
          ĉirkaŭ·ŝveb³·at·a de sankt·aj spirit·oj ; [li] parol·is du·on+voĉ·e,
          kvazaŭ li tim·as vek·i la mort·int·on,  ofend·i li·an
          ĉirkaŭ·ŝveb³·ant·an spirit·on .

dis·ŝveb³·i

   (ntr)

          Ŝveb³·e dis·iĝ·i tra la ĉirkaŭ·a spac·o: mal·jun·a polic·an·o ĵus sur·met·is
          si·an uniform·on, pret·ig·is kaf·on, kaj nun, antaŭ ol ek·ir·i al si·a
          ofic·ej·o kaj ankoraŭ iom dorm·em·a, sid·as mal·antaŭ la fenestr·o, kajkiel est·as li·a kutim·origard·as al la preĝ·ej·o, kun si·aj man·oj
          volv·it·aj ĉirkaŭ tas·eg·o, el kiu dis·ŝveb³·as vapor·o .

   [artikol-versi⁹·o: 1.35 2024/02/01 01:26:59 ]
     __________________________________________________________________