tamen⭑

tamen⭑

   (konjunkci⭑·o)

          Kontraŭ⭑·e al⭑ tio, spit⭑·e al⭑ tio, {malgraŭe} : li est⭑·as tre⭑
          koler⭑·em·a, tamen⭑ li ne⭑ port⭑·as long⭑·e la⭑ koler⭑·on; kvankam⭑ li est⭑·as
          riĉ⭑·a, tamen⭑ li ne⭑ est⭑·as feliĉ⭑·a; ni est⭑·as divers⭑~gent⭑·an·oj kaj⭑
          tamen⭑ ni sent⭑·as ni·n kiel⭑ sam⭑~gent⭑·an·oj; ebl⭑·e vi atend⭑·as de⭑ mi io·n
          oficial⭑·an, tia·n parol⭑·on mi tamen⭑ ne⭑ pov⭑·as don⭑·i al⭑ vi; vi tio·n
          sci⭑·as kaj⭑ tamen⭑ vi pen⭑·as sen·kredit¹·ig·i ni·n en⭑ la⭑ okul⭑·oj de⭑ la⭑
          mond⭑·o; la⭑ sort⭑·o don⭑·is al⭑ mi rol¹·on, kvankam⭑ tre⭑ flat⭑·an, tamen⭑
          sam⭑+temp⭑·e ankaŭ⭑ tre⭑ ŝarĝ⭑·an; ni pov⭑·us cit⭑·i ankoraŭ⭑ mult⭑·e da⭑ ali⭑·aj
          ekzempl⭑·oj, tamen⭑ ni ne⭑ parol⭑·os pli⭑ pri⭑ tio ĉi⭑, sed⭑ ni dir⭑·os sol⭑·e
          tio·n, ke⭑ ; mi ven⭑·os, se⭑ tamen⭑ mi⭑·a febr⭑·o for·iĝ⭑·os.

          Rim.: _Tamen⭑_ serv⭑·as oft⭑·e por⭑ pli⭑+akcent⭑·ig·i _sed⭑_: mi ne⭑ sci⭑·as la⭑
          hispan⭑·an lingv⭑·on, sed⭑ per⭑ help⭑·o de⭑ vort⭑·ar·o mi tamen⭑ kompren⭑·is
          vi⭑·an leter⭑·on.

          Rim.: _Sed⭑_ montr⭑·as kontraŭ·ec⭑·on aŭ⭑ lim⭑·ig·an kondiĉ⭑·on pli⭑ fort⭑·an
          ol⭑ _tamen⭑_. _Kontraŭ⭑_ montr⭑·as kontraŭ·ec⭑·on en⭑ lok⭑·o aŭ⭑ en·situaci⭑·o
          de⭑ person⭑·oj, afer⭑·oj aŭ⭑ ide⭑·oj. _Dum⭑_ ankaŭ⭑ pov⭑·as montr⭑·i
          kontraŭ·ec⭑·on, sed⭑ nur⭑ ĉe⭑ sam⭑+temp⭑·ec·o.

tamena

          Aper⭑·ant·a malgraŭ⭑ io antaŭ⭑·e dir⭑·it·a, malgraŭ⭑ iu kon⭑·at·a kontraŭ⭑·a
          cirkonstanc⭑·o: ni⭑·a komun⭑·a lingv⭑·o Esperant⭑·o est⭑·as grand⭑·a help⭑·aĵ·o,
          sed⭑ ĝi foj⭑·e forges⭑·ig·as al⭑ ni la⭑ tamenajn kultur¹·ajn diferenc⭑·ojn ;
          vid⭑·u la⭑ hom⭑·on: tiu et⭑·a talent⭑·a tamena di⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.30 2023/09/04 17:49:39 ]
     __________________________________________________________________