tiu

tiu

   1.
          (adjektiv⭑·o)
          La⭑ montr⭑·at·a: mi ne⭑ kon⭑·as tiu·n hom⭑·on; ne⭑ tim⭑·u tiu·n hund⭑·et·on; tiu
          mont⭑·o ne⭑ est⭑·as tre⭑ alt⭑·a; gigant¹·oj est⭑·is sur⭑ la⭑ ter⭑·o en⭑ tiu temp⭑·o
          ; tiu·j vir⭑·oj etend⭑·is si⭑·ajn man⭑·ojn ; tiu Johan⭑·o hav⭑·is si⭑·an
          vest⭑·aĵ·on el⭑ kamel⭑·aj har⭑·oj ; kiam⭑ vi far⭑·is tiu·n afer⭑·on? ; kun⭑ tiu
          paper⭑·o mi ek·ir⭑·is […] al⭑ la⭑ komerc⭑·ist·o ; la⭑ kalkul⭑·ant·oj forges⭑·is
          tiu·n simpl⭑·an leĝ⭑·on .

   2.
          (pronom⭑·o)
          La⭑ montr⭑·at·a hom⭑·o aŭ⭑ dir⭑·it·a afer⭑·o: tiu est⭑·as mi⭑·a amik⭑·o; ĉi⭑ tiu
          leg⭑·as, tiu skrib⭑·as kaj⭑ la⭑ ali⭑·aj dorm⭑·as; kiu viv⭑·os, tiu vid⭑·os ;
          al⭑ tiu ĉio ced⭑·as, kiu mon⭑·on posed⭑·as ; kiu romp⭑·is, tiu pag⭑·u ; se⭑
          li est⭑·as tiu, kiu·n mi atend⭑·as, send⭑·u li·n al⭑ mi ; tiu·j, kiu·j
          trov⭑·as, ke⭑ mi⭑·a lingv⭑·o est⭑·as ind⭑·a je⭑ lern⭑·o, […] lern⭑·as la⭑ lingv⭑·on
          sen⭑ ia⭑ atend⭑·o .

   3.
          (pronom⭑·o)
          Pronom⭑·o uz⭑·at·a por⭑ evit⭑·i ripet⭑·on de⭑ jam⭑ aper⭑·int·a substantiv⭑·o,
          atribu¹·ant·e al⭑ ĝi nov⭑·an trajt⭑·on: Est⭑·as neniu pli⭑ fidel⭑·a kor⭑·o en⭑
          la⭑ mond⭑·o ol⭑ tiu de⭑  ! . {tia^5}

ĉi⭑ tiu, tiu ĉi⭑

   1.
          (adjektiv⭑·o)
          La⭑ montr⭑·at·a, pli⭑ proksim⭑·a al⭑ la⭑ parol⭑·ant·o ol⭑ la⭑ indik³·it·a de⭑ nud⭑·a
          „tiu“ aŭ⭑ „tiu {malĉi} “: tiu ĉi⭑ libr⭑·o hav⭑·as ses⭑×dek⭑ paĝ⭑·ojn ; tiu·j
          ĉi⭑ du⭑ amik⭑·oj promen⭑·as ĉiam⭑ du⭑·op·e ; jen⭑ ĉi⭑ tiu mizer⭑·ul·o vok⭑·is ;
          el·ir⭑·ig·u ili·n el⭑ ĉi⭑ tiu lok⭑·o ; Johan⭑·o […] de⭑ tiu ĉi⭑ moment⭑·o
          far⭑·iĝ·is mal·ĝoj⭑·a kaj⭑ ek·silent⭑·is .

   2.
          (pronom⭑·o)
          La⭑ montr⭑·at·a hom⭑·o aŭ⭑ dir⭑·it·a afer⭑·o, proksim⭑·a al⭑ la⭑ parol⭑·ant·o: la⭑
          Etern⭑·ul·o fal⭑·ig·is profund⭑·an dorm⭑·on sur⭑ la⭑ hom⭑·on, kaj⭑ ĉi⭑ tiu
          en·dorm⭑·iĝ·is ; li el·las⭑·is la⭑ kolomb⭑·on, kaj⭑ ĉi⭑ tiu jam⭑ ne⭑ plu⭑
          re·ven⭑·is al⭑ li ; ĉi⭑ tiu, fiks¹·e rigard⭑·ant·e li·n kaj⭑ tim⭑·ant·e, dir⭑·is
          […]

iu kaj⭑ tiu, tiu kaj⭑ tiu

          Iu·j dis⭑·aj, ajn⭑·aj, kelk⭑·aj: pri⭑  oni dir⭑·as: tiu kaj⭑ tiu tie
          nask⭑·iĝ·is ; doktor⭑·o Ĉioscia, kiu loĝ⭑·as en⭑ tiu kaj⭑ tiu vilaĝ⭑·o ;
          est⭑·as sen·senc⭑·e dir⭑·i, ke⭑ iu kaj⭑ tiu lingv⭑·o „est⭑·as tre⭑ mal·nov⭑·a
          lingv⭑·o“ ; mi⭑·a dung⭑·ont·o rakont⭑·is, kiom⭑ tiu kaj⭑ tiu gajn⭑·is per⭑ la⭑
          vend⭑·ad·o . {iam⭑ kaj⭑ tiam⭑} , {ie kaj⭑ tie}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.107 2023/10/21 13:52:03 ]
     __________________________________________________________________