tondr⭑·/·i

tondr⭑·i

   (ntr)

   1.
          Post·fulm⭑·e bru⭑·eg·i: fulm⭑·is kaj⭑ tondr⭑·is, fort⭑·e pluv⭑·eg·is, est⭑·is
          terur⭑·e ; li en·dorm⭑·iĝ·is kaj⭑ ek·sonĝ⭑·is, dum⭑ ekster⭑·e tondr⭑·is kaj⭑
          fulm⭑·is ; tondr⭑·is kaj⭑ fulm⭑·is, sur⭑ la⭑ mar⭑·o lev⭑·iĝ·is nigr⭑·aj ond⭑·oj .

   2.
          Bru⭑·eg·i: la⭑ paf⭑·il·eg·oj tondr⭑·is ; ne⭑ ĉio bat⭑·as, kio tondr⭑·as ;
          ek·tondr⭑·is la⭑ voĉ⭑·o de⭑ la⭑ trumpet⭑·oj kaj⭑ cimbal⭑·oj ; laŭ·teg⭑·e tondr⭑·is
          la⭑ komand⭑·o Marŝ⭑·'! ; „ĵet⭑·u mal·supr⭑·en tiu·n ĉi⭑ fel⭑·on!“ ek·tondr⭑·is el⭑
          li⭑·a buŝ⭑·o ; neĝ⭑-tavol⭑·oj lavang⭑·e tondr⭑·is trans⭑ fend⭑-riĉ⭑·ajn
          mont⭑-mur⭑·ojn ; [ili] est⭑·as tondr⭑·e aplaŭd⭑·at·aj ; la⭑ popol⭑·o […]
          ek·tondr⭑·is per⭑ […] grand⭑·eg·a aklam³·o .

tondr⭑·o

   1.
          Krak⭑+bru⭑·eg·o aŭ⭑ rul⭑+bru⭑·eg·o akompan⭑·ant·a fulm⭑·on: tondr⭑·o ek·son⭑·is pli⭑
          proksim⭑·e . el⭑ klar⭑·a ĉiel⭑·o tondr⭑·o ek·bat⭑·is ; la⭑ tondr⭑·o aŭd⭑·ig·ad·is
          bru⭑·e frap⭑·on post⭑ frap⭑·o ; ĉes⭑·iĝ·is la⭑ pluv⭑·o kaj⭑ la⭑ hajl⭑·o kaj⭑ la⭑
          tondr⭑·oj ; ankaŭ⭑ diabl⭑·o tondr⭑·on (fulm⭑·on) sufer⭑·os .

   2.
          {Bru} eg⭑·o: tondr⭑·o de⭑ batal⭑·oj ; ek·tondr⭑·o de⭑ paf⭑·il·eg·o ; ĉe⭑ la⭑
          tondr⭑·o de⭑ Li⭑·a vetur⭑·il·o la⭑ popol⭑·oj fal⭑·as de⭑ terur⭑·o . {uragan¹·o^2}

fulm⭑·o-tondr⭑·o

          Ne·daŭr⭑·a pluv⭑·eg·o kun⭑ fulm⭑·oj kaj⭑ tondr⭑·oj: la⭑ varm⭑·eg·o kaj⭑ la⭑
          letargi¹·o de⭑ l'⭑ insekt⭑·oj antaŭ·dir⭑·as fulm⭑·o-tondr⭑·on ; jen⭑ prepar⭑·iĝ·is
          fulm⭑·o-tondr⭑·o kaj⭑ la⭑ vesper⭑·o al·proksim⭑·iĝ·is ; la⭑ fulm⭑·o-tondr⭑·o kur⭑·is
          super⭑ ili ; kiu sem⭑·as vent⭑·on, rikolt⭑·os fulm⭑·o-tondr⭑·on . {uragan¹·o}
          , {ŝtorm⁹·o} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2023/10/21 14:37:42 ]
     __________________________________________________________________