vidu ankaŭ la klarigojn
tra

   I.

tra

          Prepozici·o montr·ant·a:

        1.
                ke iu mov·o komenc·iĝ·as ĉe unu ekstrem·o kaj ating·as la
                ali·an: du ek·bril·oj de fulm·o tra·kur·is tra la mal·lum·a ĉiel·o
                ; mal·rapid·e ambaŭ ir·is tra la long·a mal·plen·a strat·o ;
                vojaĝ·i ŝip·e tra la Rejn⁽⁺⁾·o de Majenc⁽⁺⁾·o ĝis Kolonj⁽⁺⁾·o; li vag·as
                tra sen·voj·aj sabl·aj dezert·oj ; tra la vent·eg·' la voĉ·o ne
                aŭd·iĝ·as . {laŭ^1}

        2.
                ke iu mov·o, kiu komenc·iĝ·is antaŭ io, en·iĝ·as kaj daŭr·as
                plu·en: tra la fenestr·o […] la vapor·o ir·as sur la kort·on ;
                pel·u mizer·on tra l' pord·o, ĝi re·ven·os tra l' fenestr·o ;
                tra unu orel·o en·ir·as, tra la du·a el·ir·as ; mal·larĝ·a voj·et·o
                konduk·as tra tiu ĉi kamp·o al ni·a dom·o ; se ni  supoz·os,
                ke fin·a lingv·o de la est·ont·aj generaci·oj est·os […] ia ali·a
                ankoraŭ el·labor·ot·a lingv·o, en ĉia okaz·o la voj·o al tiu
                lingv·o nepr·e dev·as konduk·i tra Esperant·o ; la sun·o bril·is
                sur li·n tra inter la branĉ·oj ; sed ĝis nun la uz·ad·o de
                akuzativ·o post "tra" tut·e ne est·as kontraŭ·regul·a.

                Rim.: Kiam la kun·tekst·o ne montr·as sufiĉ·e klar·e, ke la
                mov·o daŭr·as pli mal·proksim·en ol la koncern·at·a objekt·o, oni
                pov·as uz·i la akuzativ·on: la stan·a soldat·o fal·is tra fend·on
                ; est·as pli facil·e por kamel·o ir·i tra tru·et·on de kudr·il·o,
                ol por riĉ·ul·o en·ir·i en la regn·on de Di·o . Zamenhof en
                asert¹·as, ke la uz·o de akuzativ·o post _tra_ obe·as la sam·ajn
                regul·ojn, kiel post ĉiu ali·a prepozici·o, sed sam+temp·e li
                agnosk⁽⁺⁾·as, ke la senc·a diferenc·o est·as kutim·e tre
                mal·grand·a. Ŝajn·as tamen, ke la regul·o por _tra_ est·as iom
                ali·a: ja akuzativ·o uz·at·a kun prepozici·o _P_ ordinar·e
                signif·asal lok·o situ⁸·ant·a _P_...“, do pli-mal·plial
                _P_...“, dum por prepozici·o _tra_ ĝi signif·asal iu lok·o
                (ajn·a), _P_...“, ali+dir·e, la tra·ir·at·a kaj la cel·at·a lok·oj
                ne kongru⁽⁺⁾·as.

        3.
                Temp·on, dum kiu daŭr·as iu ag·o, ek~de ĝi·a komenc·iĝ·o: la kok·o
                kri·as tra la tut·a nokt·o ; vi·n mi pet·as, vol·u rest·i tra
                kelk·a temp·o en palac·o ni·a ; la alt·a urb·o, kiu tra dek
                jar·oj la tut·an grek⁸·an fort·on kontraŭ·star·is . {dum}

tra inter

                Evit·ant·e bar·ojn, de unu flank·o al la ali·a flank·o de: la
                sun·o bril·is sur li·n tra inter la branĉ·oj ; fum·o de pulv·o
                tir·iĝ·is kiel nub·oj tra inter la mal·lum·aj arb·oj ; la lun·o
                aper·is kaj ĵet·is si·ajn radi·ojn tra inter la pint·oj de l'
                pom-arb·oj .

   II.
          Vort·er·o kun la senc·o ^2.

tra·e

                De unu flank·o ĝis ali·a: rajd·ant·o sur ĉeval·o pov·as tut·e
                liber·e tra·vetur·i la tut·an arb·on tra·e ! kvazaŭ la rigard·o
                de la sen·kulp·a infan·o tra·brul·ig·us li·n tra·e kaj
                dis·fluid·ig·us la glaci·on, per kiu est·is kovr·it·a li·a kor·o ;
                la sun·o […] tra·e varm·ig·is la dis·volv·it·ajn roz·ojn ; tra·e de
                ĉiu·j vi·aj grimac·oj mi vid·is la ver·ec·on […] kaj kiom da
                respekt·o vi hav·as ; Mi ja diven·as vi·an nobl·an politik¹·onMi tra·e kompren·as vi·n ! Fingr·et·oj, direkt·it·aj al roz·a
                sun·--hel·o, ⫽ Ruĝ·iĝ·is tra·e, kiel ruben·a juvel·o ; ir·u, mi
                dir·as,  mi tra·pik·os vi·n tra·e ! la mal·varm·o tra·penetr·as
                tra·en, ĝis la ost·oj ; dom·oj, tra·e brul·ig·it·aj, fal·ad·is ;
                {profund·e} {tut·e}

tra·ig·i

                Far·i, ke io ir·u tra·e de io: varm·a vent·o […] si·n tra·ig·is
                silent·e tra la nebul·oj ; la korp·o-part·o, kiu·n est·as plej
                mal·facil·e tra·ig·i, est·as la kap·o ; terur·o tra·ig·is li·n nun
                je la nur·a pens·o pri tio ; tia trem·o […] ŝi·n tra·ig·is ĉe
                li·a proksim·iĝ·o ; tra·ig·is li·n kompat·a pent·o .

tra·iĝ·i

                Ating·i tra io; en·iĝ·i kaj el·iĝ·i: ho ve, mi est·as tro dik·a!
                […] mi ne pov·as tra·iĝ·i ; vintr·e [ili] ne pov·as el·iĝ·i, sed
                nun kiam la sun·o varm·ig·is la ter·on, ili tra·iĝ·os ; la kamp·o
                vestiĝ⁽⁺⁾·is komenc·e flav·e kaj post·e blu·e, fin·e tra·iĝ·is al
                tut·e ne·ver+ŝajn·a, ultramar⁽⁺⁾·a kolor·o ; A·nj·o el·ŝov·is la naz·on
                tra la mal·ferm·et·at·a pord·o, post·e tra·iĝ·is la rest·o de ŝi·a
                korp·o .

   III.

        Prefiks·o signif·ant·a:
        1.
                De komenc·a ĝis fin·a lok·o: tra·hak·i, tra·tranĉ·i; {tra·ir·i} ,
                {tra·kur·i} , {tra·pas·i} , {tra·vetur·i} , {tra·las·i} ;
                tra·flug·is anĝel·o preter orel·o ; tra·leg·i libr·on ; (leg·i de
                la unu·a ĝis la last·a paĝ·o kun pli mal·pli da atent·o);
                atent·an […] tra·leg·on de tiu ĉi libr·o mi rekomend·as al
                [ĉiu·j] ; tra·rigard·i la paĝ·ojn ; la en·hav·on de grand·a
                kest·oj oni tra·rigard·is ; [li] tra·rigard·is ĉiu·jn angul·ojn
                de la ĉambr·o, por kontrol·i, ĉu iu ne aŭskult·as .

        2.
                De komenc·a ĝis fin·a moment·o: ili tra·dorm·is tie la nokt·on ;
                ·on tra·babil·int·e, li dorm·is en bru·o ; tra·danc·i la nokt·on;
                {tra·nokt·i} ; tra·labor·i la tag·on; ĉiu tag·o [est·is] van·e
                tra·sonĝ·it·a (pas·ig·it·a sonĝ·ant·e); {tra·vintr·i} viv·on
                {tra·viv·i} est·as art·' mal·facil·a ; ĝi sent·is si·n plen+senc·e
                feliĉ·a pro la tut·a mizer·o kaj sufer·oj, kiu·jn ĝi
                tra·sur·port·is .

        3.
                De komenc·a ĝis fin·a grad·o de plen·um·o; komplet²·e, tut~plen·e:
                tra·brul·i (tut~brul·i); la flam·o kresk·is supr·en kaj
                tra·brul·ig·ad·is ĉiam nov·ajn kron·ojn el roz·oj kaj heder·oj ;
                li tra·dand·is (for·dand·is) en la voj·o la mon·on ; tra·diboĉ·i
                (for·diboĉ·i) ĉio·n ĝis la last·a ĉemiz·o ; ili for·las·is iu·n
                ban·ej·on, ili est·as preskaŭ tra·frost·it·aj (tut~frost·it·a);
                tiu·n libr·on oni dev·as […] tra·lern·i (fin-lern·i); jen ili
                ĉiu·j el·frot·iĝ·os kiel vest·o, tine·oj ili·n tra·manĝ·os
                (for·manĝ·os). {el^2}

                Rim.: Ĉar laŭ tiu last·a signif·o la prefiks·otraest·as
                oft·e dub·a+senc·a, oni uz·u prefer·e la pli taŭg·ajn vort·er·ojn
                {fin-} , {for-} , {tut-} .

   [artikol-versi⁹·o: 1.111 2023/10/21 14:37:42 ]
     __________________________________________________________________