vidu ankaŭ la klarigojn
trankvil·/·a

trankvil·a

   1.
          Agit²·at·a de nenia·j zorg·oj; plen·e liber·a de ĉiu ajn spirit·a
          ekscit·ec·o; hav·ant·a firm·an cert·ec·on pri si mem kaj ne sent·ant·a
          tim·on pri la est·ont·ec·o: est·u trankvil·a, mi·a tut·a ŝuld·o est·os
          pag·it·a al vi baldaŭ ; vi est·as trankvil·a pri vi·a morgaŭ·a tag·o ;
          konscienc·o trankvil·a est·as bon·a dorm·il·o ; las·u mi·n trankvil·a ;
          ŝi·a voĉ·o hav·is son·on cert·ec·an kaj trankvil·an ; almenaŭ mort·on
          hav·os mi trankvil·an ; kiu viv·as trankvil·e, viv·as facil·e ; li
          respond·is trankvil·e kaj sen·tim·e; ne sci·ant·e, ĉu la lingv·o ne
          subit·e ali·iĝ·os, ni ne pov·us trankvil·e labor·i; ĉu mi trankvil·e
          tio·n ĉi toler·u ? pac·o ĉiam ambaŭ la popol·ojn per bel·a kron·o lig·u
          plej trankvil·e . {pac·a}

   2.
          {Kviet·a^1} : trankvil·a dom·o; akv·o trankvil·a est·as akv·o danĝer·a
          (Kp. kviet·a akv·o ŝir·as la bord·ojn); en trankvil·a veter·o ĉiu
          rem·as sen danĝer·o ; trankvil·a stel·a nokt·o kaj trankvil·a sen·lim·a
          mar·o ; en ni·aj kongres·oj okaz·as ne ĉiam trankvil·aj debat²·oj.

   Rim.: _Trankvil·a_ diferenc·as de _kviet·a_ per tio, ke ĝi koncern·as la
   moral¹·an, kaj _kviet·a_ la fizik·an stat·on. Sed, ĉar la anim-stat·o oft·e
   modif³·as la ekster·an aspekt¹·on de la hom·o, _kviet·a_ pov·as ankaŭ hav·i iel
   moral¹·an senc·on kaj taŭg·i por mal·fort·a  de·ten·at·a emoci³·o, kiu ne aper·as
   sur la vizaĝ·o. Invers⁴·e, oni pov·as metafor¹·e uz·i _trankvil·a_ pri
   objekt·oj. Tamen la deriv⁴·it·aj vort·oj est·as preskaŭ ĉiam uz·at·aj laŭ la
   propr·a senc·o.

trankvil·o

   1.
          Trankvil·a anim-stat·o: li·a kor·o neniam ĝu·os trankvil·on ; se per ia
          bon·a far·o al vi trankvil·on pov·as mi al·port·i, parol·u ; la infan·oj
          don·as al la hom·oj moment·on de forges·o kaj trankvil·o ; trov·i
          trankvil·on en la pens·o, ke...

   2.
          {Kviet·o^1} : sur la kamp·ar·o reg·is trankvil·o.

   {trankvil·ec·o}

trankvil·ec·o

          {Trankvil·o} : ŝi dir·is kun dev·ig·it·a trankvil·ec·o; vi mem ne far·us
          kun anim·a trankvil·ec·o tiel·an mal·just·aĵ·on .

trankvil·ig·i

   (tr)

          Ig·i iu·n  io·n {trankvil·a^1} : trankvil·ig·i la mal·pacienc·ajn ;
          trankvil·ig·u por moment·o vi·an mir·on ; trankvil·ig·i la ĉagren·on de
          iu; mi rapid·os nun trankvil·ig·i la amik·ojn, kiu·j atend·as
          sopir·ant·e ; don·u al li trankvil·ig·ajn konsil·ojn; la bon·a vir·in·o
          trankvil·ig·is si·an soif·on ; mi trankvil·ig·is kaj kviet·ig·is mi·an
          anim·on .

trankvil·ig·e

          En trankvil·ig·a manier·o: „ne grav·as,“ Oĵo dir·is trankvil·ig·e ; la
          veget·aĵ·oj efik·as kun·e kun ir·ad·o apart·e trankvil·ig·e ; „tio est·as
          nur optik¹·a fenomen¹·o“, li dir·is trankvil·ig·e al si mem .

trankvil·iĝ·i

   (ntr)

          Far·iĝ·i {trankvil·a^1} : la princ·o trankvil·iĝ·is subit·e ; anim·o mi·a
          grad·e trankvil·iĝ·as ; ankaŭ inter tiu·j popol·oj vi ne trankvil·iĝ·os
          kaj ne est·os ripoz·o por vi·a pied·o ; sufiĉ·e, trankvil·iĝ·u de l'
          bat·ad·o, ho mi·a kor·' .

mal·trankvil·a

          Sent·ant·a moral¹·an mal·kviet·on kaj konstern·an antaŭ·tim·on: la du
          pastr·oj far·is mal·trankvil·an mov·on ; mal·trankvil·e demand·i; ho mi·a
          kor·', ne bat·u mal·trankvil·e ; mal·trankvil·o reg·is ĉe la loĝ·ant·ar·o.

mal·trankvil·ig·i

   (tr)

          Far·i mal·trankvil·a: mal·bon·a antaŭ·sent·o vir·in·on ebl·e
          mal·trankvil·ig·us ; ne tim·u kaj ne mal·trankvil·iĝ·u ; ver·e […] tio
          mi·n mal·trankvil·ig·as .

   [artikol-versi⁹·o: 1.39 2024/02/08 18:27:39 ]
     __________________________________________________________________