transpon⁽⁺⁾·/·i

transpon⁽⁺⁾·i

   (tr)

   1.
          ( {matric⁹·on} ) Aplik³·i la⭑ operaci¹·on {transpon⁽⁺⁾·o} .

   2.
          Adapt³·i al⭑ ali⭑·a tonal⁽⁺⁾·o, ŝanĝ⭑·ant·e sam⭑+grad⭑·e la⭑ alt⭑·ec·ojn de⭑ ĉiu·j
          not⭑·oj: la⭑ tambur⭑·ist·o ... transpon⁽⁺⁾·is la⭑ kant⭑·on por⭑ tambur⭑·o kaj⭑
          tambur⭑·is ĝi·n en⭑ la⭑ urb⭑·o

   3.
          Port⭑·i kaj⭑ adapt³·i al⭑ ali⭑·a kondiĉ⭑·ar·o: li transpon⁽⁺⁾·as ver⭑·an
          tra·viv⭑·aĵ·on al⭑ mal·ver⭑·a kadr⭑·o .

transpon⁽⁺⁾·o

          (de⭑ {(n,p)-matric⁹·o}  ) {Operaci¹·o} , kies⭑ rezult²·o est⭑·as la⭑
           -matric⁹·o  , kies⭑ element¹·oj kun⭑ indic⁽⁺⁾·o  egal⭑·as
          al⭑ la⭑ element¹·oj de⭑  kun⭑ indic⁽⁺⁾·o  : transpon⁽⁺⁾·o
          trans·form⭑·as horizontal⭑·ojn al⭑ vertikal⭑·oj kaj⭑ invers⁴·e; transpon⁽⁺⁾·o
          est⭑·as {involuci⁽⁺⁾·o} .

transpon⁽⁺⁾·aĵ·o

          (de⭑ {(n,p)-matric⁹·o} ) Rezult²·o de⭑ ĝi⭑·a {transpon⁽⁺⁾·o} : la⭑
          transpon⁽⁺⁾·aĵ·on de⭑  oni kutim⭑·e sign⭑·as per⭑  (leg⭑·u: a strek⭑·o)
          aŭ⭑   (leg⭑·u: to a); la⭑ transpon⁽⁺⁾·aĵ·o de⭑ produt⁽⁺⁾·o  egal⭑·as
          al⭑ la⭑ produt⁽⁺⁾·o de⭑ la⭑ transpon⁽⁺⁾·aĵ·o de⭑  per⭑ tiu de⭑  (
           ).

transpon⁽⁺⁾·at·o

          {Transpon⁽⁺⁾·aĵ·o} .

   Rim.: Tiu form⭑·o de⭑ prezenc⁽⁺⁾·a particip⭑·o est⭑·as tre⭑ strang⭑·a, se⭑ konsider⭑·i,
   ke⭑ la⭑ vort⭑·o montr⭑·as al⭑ rezult²·o. Evident¹·e oni vol⭑·is far⭑·i paralel⭑·on kun⭑
   „adici²·at·o“, „multiplik⁸·at·o“ ks, sed⭑ ne⭑ tem⭑·as pri⭑ la⭑ sam⭑·a afer⭑·o.
   „Transpon⁽⁺⁾·it·o“ est⭑·us perfekt⭑·e logik¹·a kaj⭑ ebl⭑·e pri⭑ tio la⭑ redakt¹·ant·o de⭑
   pens⭑·is, skrib⭑·ant·e la⭑ ne·difin⭑·it·an „trans·poz¹·it·o“ en⭑ artikol⭑·o „konjug“.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.22 2023/10/21 14:37:42 ]
     __________________________________________________________________