vidu ankaŭ la klarigojn
tuŝ·/·i

tuŝ·i

   (tr)

   1.
          Kontakt¹·iĝ·i kun:

        a)
                Sen·per·e al·proksim·ig·i la fingr·ojn  ia·n part·on de la korp·o
                al io  iu: infan·o, ne tuŝ·u la spegul·on!; li·aj lip·oj
                apenaŭ tuŝ·is la glas·on (f); du flug·il·oj tuŝ·is unu la ali·an
                ; ĝi  ne tuŝ·as li·an orel·on (= li est·as indiferent·a) .

        b)
                Ating·i io·n, kontakt¹·iĝ·i kun io: long·a kurten·o tuŝ·ant·a la
                plank·on; tond·il·o ne tuŝ·is mi·an kap·on, ĉar mi est·as
                konsekr⁴·it·a al Di·o ; post·e la lim·o ir·os mal·supr·en kaj tuŝ·os
                la bord·on de la mar·o . {traf·i} .

   2.
          Trakt·i:

        a)
                Far·i mal·bon·ajn ŝanĝ·ojn en io: etend·u Vi·an man·on kaj ek·tuŝ·u
                ĉio·n, kio·n li hav·as ; ne tuŝ·u mi·ajn sankt~ole·it·ojn, kaj al
                mi·aj profet·oj ne far·u mal·bon·on ; kontraŭ pek·o batal·u, sed
                pek·ant·on ne tuŝ·u .

        b)
                Mal·long·e kaj akcesor³·e pri·trakt·i tem·on: mi ne prepar·iĝ·is
                parol·i antaŭ vi […], sed mi tuŝ·os nur per ne·mult·aj vort·oj
                tiu·n demand·on ; la lingv·a demand·o est·as daŭr·e tiom tikl·a
                afer·o, ke oni apenaŭ pov·as tuŝ·i ĝi·n .

   3.
          Koncern·i:

        a)
                (iu) Fort·e impres·i ies kor·on, spirit·on, anim·on: ĝi tuŝ·as
                li·n kiel akv·o anser·on (neniel) ; kio post la mont·oj kuŝ·as,
                tio ni·n neniom tuŝ·as ; la respond·o mal·agrabl·e tuŝ·is la
                princ·on ; tuŝ·it·a de sci+vol·em·o, admir·o, tim·o; ĝis larm·oj
                tuŝ·it·a de roman¹·o ; kor-tuŝ·ant·a rid·et·o ; sen·kulp·a kaj
                tuŝ·ant·a voĉ·o ; tuŝ·ant·a (= el·vok·ant·a) pentr·aĵ·o de brun·a,
                ŝaŭm·a bier·a kruĉ·o ; parol·i kun tuŝ·it·ec·o de l' kor·o .

        b)
                (io) {Koncern·i} , rilat·i al: mi·n ne tuŝ·as la afer·o mi
                star·as ekster·e ; vi·n ne tuŝ·u la erar·oj en fremd·aj far·oj ;
                leĝ·o pas·int·aĵ·on ne tuŝ·as (valor·as nur por post·e sed ne por
                antaŭ·e) ; parol·ad·o pri divers·aj demand·oj tuŝ·ant·aj la
                lingv·on .

tuŝ·o

          Ag·o tuŝ·i: kontraŭ la ek·tuŝ·on de tiu princip·o ili vol·u ĉiam
          energi·e batal·i ; hom·oj, kiu·j est·is mal·pur·aj pro ek·tuŝ·o de
          mort·int·a hom·o ; io sorĉ·a dev·is est·i en ŝi·a tuŝ·o, ĉar la Grek⁸·o
          tuj trankvil·iĝ·is ; [li] tre facil·e trans·ir·is de unu salon·o en
          ali·an […], per unu tuŝ·o for·ig·ant·e la ŝton·ajn plat·ojn en la
          kolon·oj kaj mur·oj, kie est·is kaŝ·it·aj pord·oj ; kuraĝ·u nun ek·palp·i
          mi·an korp·on per mal·ĉast·a tuŝ·o, — kaj tiu ĉi ŝtal·o tra·penetr·os la
          mez·on de vi·a volupt·a+vid·a brust·o .

tuŝ·eg·i

   (tr)

          Fort·e kaj mal·delikat·e tuŝ·i; {puŝ·i^1} : mal·atent·e li tuŝ·eg·is ili·n
          kaj la ŝton·oj plaŭd·' plaŭd·' fal·is en la put·on ; lev·iĝ·u! ŝi
          ek·kri·is, tuŝ·eg·ant·e li·n per la kubut·o ; la vent·o mov·as la
          pend·ig·it·ojn, kiu·j tuŝ·eg·as unu ali·an ; li komenc·is for·kur·i,
          tuŝ·eg·ant·e la kolon·ojn, kiu·j ŝajn·is bar·i al li la voj·on ; li
          tuŝ·eg·is la bov·on per la man·o por konvink·iĝ·i, ĉu li viv·as ankoraŭ
          ; tiu·j, kiu·j en la est·ont·a temp·o vol·os far·i al mi surpriz·ojn, ne
          tuŝ·eg·u per si·a propr·a kol·o hak·il·on  ŝnur·on ; ili·aj preĝ·oj
          tuŝ·eg·is unu·j ali·ajn, kiel ŝton·oj send·it·aj per ĵet·il·o ; la
          silent·a aflikt³·it·a esprim·o en li·a vizaĝ·o tuŝ·eg·is la kor·on de
          Bastjan⁽⁺⁾·o . {kolizi⁴·i} .

tuŝ·et·i, flug-tuŝ·i, du·on-tuŝ·i

   (tr)

          Delikat·e apenaŭ tuŝ·i: la sovaĝ·a arb·ar·a kolomb·o […] tuŝ·et·ad·is per
          si·aj flug·il·oj la kol-har·ojn de la leon·oj ; la anĝel·oj tuŝ·et·is
          ŝi·ajn pied·ojn kaj man·ojn, kaj tiam ŝi mal·pli sent·is la mal·varm·on
          ; subit·e, ŝajn·is al li, ke iu man·o tuŝ·et·is de post·e li·an kap·on ;
          li pren·is ŝi·an man·on, klin·iĝ·is kaj delikat·e kis·is ĝi·n, apenaŭ
          tuŝ·et·ant·e per la lip·oj ; flug-tuŝ·i ŝi·n  ne·vol·e . {frot·et·i} ,
          {kares·i} , {kis·i} , {lek·i} , {preter·flug·i} .

inter·tuŝ·i

          Tuŝ·i unu la ali·an, ne las·i inter·spac·on, {kontakt¹·i} : oni manĝ·is
          kaj trink·is, inter·tuŝ·is la glas·ojn ; la eksplod-fort·o de la
          vulkan·oj est·as grav·e pli·grand·ig·at·a, se akv·o kaj magm⁽⁺⁾·o
          inter·tuŝ·iĝ·as ; oni difin·is punkt·on M5, kie inter·tuŝ·iĝ·is lini·o
          inter ter·a lim-punkt·o kaj la inter·naci·a mar·o .

re·tuŝ·i

   (tr)

   1.
          De·nov·e tuŝ·i: li tial cert·e ne ferm·us la libr·on kaj for·met·us kaj
          neniam re·tuŝ·us ĝi·n .

   2.
          Korekt·i desegn·on, gravur·on, pentr·aĵ·on  fotograf·an kliŝ¹·aĵ·on: la
          man·o per firm·a mov·ad·o, sen la  plej mal·grand·a trem·ad·o aper·ig·is
          sur la paper·o delikat·ajn, mal·long·ajn  re·tuŝ·it·ajn kontur·ojn .

   3.
          Korekt·i, pli·bon·ig·i io·n ajn: okul·oj, vang·oj, buŝ·o […] aŭtentik¹·aj,
          sen bezon·o de re·tuŝ·o (ŝmink⁽⁺⁾·o) .

ne·tuŝ·ebl·a

          Tia, ke oni ne pov·as,  ne rajt·as, ĝi·n tuŝ·i: la fundament·o de
          ni·a lingv·o dev·as rest·i por ĉiam ne·tuŝ·ebl·a ; ŝtat·o ne est·as
          etern·a kaj ne·tuŝ·ebl·a konstru·aĵ·o ; la hom·a korp·o kaj viv·o est·as
          sankt·a kaj ne·tuŝ·ebl·a donac·o de Di·o . {tabu⁽⁺⁾·a}

ne·tuŝ·ebl·ec·o

          Ne·ebl·ec·o,  mal·permes·o, tuŝ·i  ŝanĝ·i io·n  iu·n: sever·a
          ne·tuŝ·ebl·ec·o de ni·a fundament·o est·as la plej grav·a kaŭz·o de ni·a
          ĝis~nun·a progres·ad·o ; konfid·ant·e al si·a ambasador¹·a ne·tuŝ·ebl·ec·o,
          li trink·is, festen·is . {tabu⁽⁺⁾·o}

kor+tuŝ·a

          Kiu emoci³·as kompat·ig·e, {tener⁸·e} : tuŝ+tuŝ·a rakont·o; tio est·as
          apart·e kor+tuŝ·a, ĉar tiu·j, kiu·j dev·as defend·i si·ajn proksim·ul·ojn,
          est·as ili·aj murd⁴·int·oj ; li adiaŭ·is […] sur la mort·o-lit·o,
          post·las·ant·e sam·e kor+tuŝ·an abrupt²·e nul·iĝ·ant·an last·an not-lini·on .

kor-tuŝ·i

   (tr)

          {Ekscit·i} ies sent·ojn; {emoci³·i} ; {kompat·ig·i} iu·n: vi kor-tuŝ·is
          mi·n per unu ek·rigard·o de vi·aj okul·oj ; la sinjor·o de tiu
          serv·ist·o kor-tuŝ·it·e liber·ig·is li·n kaj pardon·is al li la ŝuld·on ;
          cert·e ŝi pov·us demand·i kaj parol·i pli saĝ·e, sed […] ĉu tiam la
          fi·lin·o apog·us si·n al ŝi·a ŝultr·o kaj rigard·us ŝi·n kun tiu preskaŭ
          kor-tuŝ·ant·a rid·et·o ?

kor+tuŝ·iĝ·i

   (ntr)

          Sent·i kor+tuŝ·an emoci³·on, kompat·an, bon+vol·an sent·on: li el·ven·is
          kaj vid·is grand·an hom-amas·on kaj li kor+tuŝ·iĝ·is pri ili, ĉar ili
          est·is kiel ŝaf·oj ne hav·ant·aj paŝt·ist·on .

kor-tuŝ·o

          {Emoci³·o^1} , sent·o de {kompat·o} , {kun·sent·o} : mi·a+vic·e nun! ci
          est·is sen kor-tuŝ·o, mi est·os sen kompat·o ! la vizaĝ·oj de la
          patr·in·oj port·is esprim·on de sentimental²·a kor-tuŝ·o ; larm·oj de
          kor-tuŝ·o ek·bril·is en li·aj okul·oj ; rapid·e li re·ir·is […], por ne
          las·i si·n ek·reg·i de kor-tuŝ·o, ne·ind·a je roman¹·o .

   [artikol-versi⁹·o: 1.112 2023/10/21 14:37:42 ]
     __________________________________________________________________