vidu ankaŭ la klarigojn
tut⭑·/·a
tut⭑·a
Rigard⭑·at·a en⭑ si⭑·a komplet²·o, sen⭑ escept⭑·o aŭ⭑ mank⭑·o: mi fin⭑·os la⭑
tut⭑·an libr⭑·on en⭑ kvar⭑ tag⭑·oj ; mi⭑·a tut⭑·a ŝuld⭑·o est⭑·os pag⭑·it·a al⭑ vi
baldaŭ⭑ ; la⭑ tut⭑·a supr⭑·aĵ·o de⭑ la⭑ lag⭑·o est⭑·is kovr⭑·it·a per⭑ naĝ⭑·ant·aj
foli⭑·oj ; li iĝ⭑·is fam⭑·a en⭑ la⭑ tut⭑·a mond⭑·o ; li kuŝ⭑·is […] dum⭑ tiu
tut⭑·a tag⭑·o kaj⭑ dum⭑ la⭑ tut⭑·a nokt⭑·o ; la⭑ fenestr⭑·o dum⭑ la⭑ tut⭑·a tag⭑·o
est⭑·is ne·ferm⭑·it·a ; [ŝi] am⭑·is si⭑·an patr⭑·on per⭑ la⭑ tut⭑·a kor⭑·o kaj⭑ la⭑
tut⭑·a anim⭑·o ; [ŝi] si·n tiel⭑ agrabl⭑·e lac⭑·a de⭑ la⭑ tut⭑·a (plen⭑·a,
sen·mank⭑·a) ĝoj⭑·o kaj⭑ feliĉ⭑·o ; tamen⭑ mez⭑·e de⭑ la⭑ tut⭑·a feliĉ⭑·eg·o ĝi
sent⭑·is sopir⭑·on ; la⭑ tut⭑·a ( {abund³·a} , {riĉ⭑·a} ) luks⭑·o de⭑ la⭑
arb⭑·ar·o ; mi ne⭑ hav⭑·is la⭑ intenc⭑·on […] kre⭑·i laŭ⭑ mi⭑·a person⭑·a plaĉ⭑·o
la⭑ tut⭑·an lingv⭑·on de⭑ l'⭑ kap⭑·o ĝis⭑ la⭑ pied⭑·oj . {el·ĉerp⭑·a} ,
{komplet²·a} , {plen⭑·a^2} , {sen·mank⭑·a}
Rim.: La⭑ radik⭑·o „_tut_“ aper⭑·as kvazaŭ⭑ prefiks⭑·o en⭑ kun·deriv⁴·ad·o de⭑
prepozitivo: tut⭑+tag⭑·a (kun·deriv⁴·ad·o de⭑ ‚dum⭑ la⭑ tut⭑·a tag⭑·o‘),
{tut⭑+mond⭑·a} (de⭑ la⭑ tut⭑·a mond⭑·o), tut⭑+kor⭑·e, tut⭑~fort⭑·e, tut⭑~hom⭑·ar·a,
tut⭑+viv⭑·a, tut⭑+korp⭑·a, tut⭑+gorĝ⭑·e. Kp .
tut⭑·e
Plen⭑·e, komplet²·e, {sen·escept⭑·e} , {sen·mank⭑·e} : ŝi mem⭑ tut⭑·e ne⭑
zorg⭑·as pri⭑ si ; tut⭑·e ne·kompren⭑·ebl·a ; vi ne⭑ tut⭑·e kompren⭑·as mi·n ;
vi⭑·aj gren⭑·ej·oj tut⭑·e plen⭑·iĝ·os ; tut⭑·e ne⭑ atend⭑·it·e ; mi est⭑·as tut⭑·e
trankvil⭑·a ; ili est⭑·is […] tut⭑·e nud⭑·aj ; la⭑ difteri⁸·o tut⭑·e fin⭑·iĝ·is
; mi tut⭑·e ne⭑ vol⭑·as mort⭑·i tiel⭑ jun⭑·a .
Rim.: Kvazaŭ⭑ prefiks⭑·o la⭑ radik⭑·o „_tut_“ aper⭑·as en⭑ kun·deriv⁴·ad·o de⭑
adverb⭑·o kun⭑ si⭑·a verb⭑·o aŭ⭑ adjektiv⭑·o: tut⭑~sol⭑·a, tut⭑~nud⭑·a, tut⭑~plen⭑·a,
{tut⭑~leg⭑·i} , tut⭑~venk⭑·i, tut⭑+vek⭑·iĝ·i, tut⭑~ted⭑·i, tut⭑~cert⭑·e, tut⭑~sam⭑·e,
tut⭑+liter⭑·e. Kp .
tut⭑·o
Aĵ⭑·o aŭ⭑ ar⭑·o, kiu·n oni rigard⭑·as kiel⭑ unu⭑ afer⭑·on, ne⭑ konsider⭑·ant·e
part⭑·ojn: du⭑ du⭑·on·oj far⭑·as unu⭑ tut⭑·on ; la⭑ tunik²·o est⭑·is sen·kudr⭑·a,
de⭑~supr⭑·e teks⭑·it·a tra⭑ la⭑ tut⭑·o ; [ŝi] kaŝ⭑·is en⭑ tri⭑ mezur⭑·oj da⭑
farun⭑·o, ĝis⭑ la⭑ tut⭑·o ferment⭑·is ; la⭑ nub⭑·a nokt⭑·o, la⭑ fenestr⭑·oj
bril⭑·ant·aj alt⭑·e en⭑ la⭑ mal·lum⭑·o, la⭑ ĝem⭑·oj de⭑ la⭑ vent⭑·o, la⭑ flu⭑·o de⭑
solen⭑·aj ton⭑·oj, form⭑·is unu⭑ estetik¹·an tut⭑·on ; administr⭑·ant·o
pri·zorg⭑·is la⭑ tut⭑·on ; li al·don⭑·is al⭑ si⭑·a leter⭑·o tiu·n neces⭑·eg·an
skrib⭑·aĵ·on kaj⭑ send⭑·is la⭑ tut⭑·on (ambaŭ⭑ kun⭑·e) al⭑ si⭑·a hierarki³·a ĉef⭑·o
; ni pag⭑·os la⭑ tut⭑·on ; [la⭑] tut⭑·o de⭑ ŝi⭑·aj mond⭑·um·aj rilat⭑·oj ; sid⭑·as
gast⭑·o minut⭑·on, sed⭑ vid⭑·as la⭑ tut⭑·on . {ĉio} , {komplet²·o} ,
{kun·aĵ⭑·o^1}
tut⭑·aĵ·o
Io, al⭑ kio mank⭑·as neniu part⭑·o kaj⭑ kiu konsist⭑·ig·as apart⭑·an
unu⭑·ec·an kun·aĵ⭑·on: la⭑ tut⭑·aĵ·on de⭑ la⭑ ŝip⭑·oj de⭑ iu land⭑·o oni nom⭑·as
ŝip⭑·ar·o; li far⭑·is kvin⭑×dek⭑ kupr⭑·ajn hok⭑·et·ojn, por⭑ kun·ig⭑·i la⭑ tend⭑·on,
por⭑ ke⭑ ĝi est⭑·u unu⭑ tut⭑·aĵ·o ; oni dis·romp⭑·as vaz⭑·on de⭑ pot⭑·ist·o, ke⭑
ĝi ne⭑ pov⭑·as est⭑·i tut⭑·aĵ·ig·it·a .
tut⭑·ec·o
Ec⭑·o de⭑ tio, kio est⭑·as komplet²·a: konsider⭑·i demand⭑·on en⭑ ĝi⭑·a
tut⭑·ec·o.
tut⭑·ec·a
(p.p. {ord⭑·o-rilat⭑·o} ) Tia, ke⭑ por⭑ du⭑ element¹·oj kaj⭑
ĉiam⭑ ver⭑·as aŭ⭑ : la⭑ kutim⭑·a ord⭑·o super⭑ la⭑ ar⭑·o de⭑
reel⁽⁺⁾·oj est⭑·as tut⭑·ec·a. {part⭑·a.}
Rim.: Ŝajn⭑·as al⭑ ni, ke⭑ „tut⭑·ec·a“ est⭑·as taŭg⭑·a antonim⁽⁺⁾·o por⭑
„part⭑·a“, sed⭑ plur⁴·aj naci⭑·aj lingv⭑·oj prefer⭑·as metafor¹·on pri⭑ la⭑
„lini⭑·a“ vic⭑·ig·ebl·o de⭑ la⭑ element¹·oj aŭ⭑ pri⭑ la⭑ „koneks⁽⁺⁾·ec·o“ de⭑ la⭑
rilat⭑·o (ja⭑ en⭑ grafe⁽⁺⁾·o de⭑ la⭑ rilat⭑·o du⭑ ajn⭑·ajn punkt⭑·ojn lig⭑·as
almenaŭ⭑ unu⭑ sag⭑·o). En⭑ trov⭑·iĝ·as „lini⭑·e ord⭑·a ar⭑·o“.
tut⭑·ism·o
Aranĝ⭑·o en⭑ kiu, aŭ⭑ doktrin¹·o laŭ⭑ kiu la⭑ tut⭑·o pli⭑ grav⭑·as, ol⭑ la⭑
sub·part⭑·oj aŭ⭑ individu¹·oj; {holism⁽⁺⁾·o} : en⭑ la⭑ temp⭑·oj de⭑ Stalin la⭑
rus⭑·a soci³·o tra·ir⭑·is period¹·on de⭑ grand⭑·a ferm⭑·it·ec·o […] kiel⭑ dir⭑·is
Sergej Kuznecov, Esperant⭑·o pov⭑·as est⭑·i rigard⭑·at·a kiel⭑ la⭑ pruv⭑·il·o
de⭑ la⭑ grad⭑·o de⭑ tut⭑·ism·o de⭑ ĉiu·j reĝim³·oj .
en·tut⭑·e
1.
Ĝeneral¹·e; konsider⭑·ant·e la⭑ afer⭑·on en⭑ ĝi⭑·a tut⭑·ec·o, laŭ⭑ ĝeneral¹·a
vid⭑-punkt⭑·o kaj⭑ for·las⭑·ant·e la⭑ apart⭑·ajn detal⭑·ojn: al⭑ mult⭑·aj
ordinar⭑·e ŝajn⭑·as, ke⭑, se⭑ ili ne⭑ aprob⭑·as tiu·n aŭ⭑ ali⭑·an form⭑·on de⭑
ia⭑ ide⭑·o, ili nepr⭑·e dev⭑·as atak⭑·i la⭑ ide⭑·on mem⭑ en·tut⭑·e; mult⭑·aj far⭑·is
kontraŭ·parol⭑·ojn kontraŭ⭑ la⭑ ide⭑·o de⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a en·tut⭑·e, kaj⭑
de⭑ lingv⭑·o art⭑·a special⭑·e; li⭑·a mort⭑·o est⭑·is grand⭑·a bat⭑·o por⭑ ni⭑·a
afer⭑·o en·tut⭑·e kaj⭑ special⭑·e por⭑ ĝi⭑·a dis·vast⭑·iĝ·ad·o en⭑ German⭑·uj·o;
en·tut⭑·e mi konsil⭑·as pli⭑ uz⭑·ad·i form⭑·ojn simpl⭑·ajn anstataŭ⭑
kun·met⭑·it·aj; li ne⭑ dub⭑·as pri⭑ la⭑ util⭑·ec·o de⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a
en·tut⭑·e; la⭑ fal⭑·o de⭑ al·port⭑·is grand⭑·an mal·util⭑·on al⭑ ni⭑·a
ide⭑·o en·tut⭑·e; parol⭑·i pri⭑ ŝanĝ⭑·oj en·tut⭑·e.
2.
Konklud⭑·e; resum⁽⁺⁾·e; ĉio·n konsider⭑·ant·e kaj⭑ inter·kompens¹·ant·e: pov⭑·as
est⭑·i demand⭑·o pri⭑ la⭑ temp⭑·o, sed⭑ neniu dub⭑·as, ke⭑ tiu ĉi⭑ fakt¹·o
en·tut⭑·e iam⭑ ven⭑·os; tiu ĉi⭑ ide⭑·o en·tut⭑·e en⭑ la⭑ publik⭑·o ne⭑ est⭑·as
hejm⭑·e, kiel⭑ ĝi dev⭑·us est⭑·i .
3.
Sum⭑·e; ĉiom⭑; ĉio·n kalkul⭑·ant·e: mi hav⭑·as en·tut⭑·e nur⭑ 25 rubl¹·ojn;
en·tut⭑·e la⭑ nombr⭑·o de⭑ la⭑ deleg¹·it·oj est⭑·is 33; en·tut⭑·e la⭑ viv⭑·o est⭑·as
ne·mult⭑·e~kost⭑·a en⭑ tiu land⭑·o.
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.127 2024/01/21 01:40:57 ]
__________________________________________________________________