vidu ankaŭ la klarigojn
tut·/·a

tut·a

          Rigard·at·a en si·a komplet²·o, sen escept·o  mank·o: mi fin·os la
          tut·an libr·on en kvar tag·oj ; mi·a tut·a ŝuld·o est·os pag·it·a al vi
          baldaŭ ; la tut·a supr·aĵ·o de la lag·o est·is kovr·it·a per naĝ·ant·aj
          foli·oj ; li ·is fam·a en la tut·a mond·o ; li kuŝ·is […] dum tiu
          tut·a tag·o kaj dum la tut·a nokt·o ; la fenestr·o dum la tut·a tag·o
          est·is ne·ferm·it·a ; [ŝi] am·is si·an patr·on per la tut·a kor·o kaj la
          tut·a anim·o ; [ŝi] si·n tiel agrabl·e lac·a de la tut·a (plen·a,
          sen·mank·a) ĝoj·o kaj feliĉ·o ; tamen mez·e de la tut·a feliĉ·eg·o ĝi
          sent·is sopir·on ; la tut·a ( {abund³·a} , {riĉ·a} ) luks·o de la
          arb·ar·o ; mi ne hav·is la intenc·on […] kre·i laŭ mi·a person·a plaĉ·o
          la tut·an lingv·on de l' kap·o ĝis la pied·oj . {el·ĉerp·a} ,
          {komplet²·a} , {plen·a^2} , {sen·mank·a}

          Rim.: La radik·o „_tut_“ aper·as kvazaŭ prefiks·o en kun·deriv⁴·ad·o de
          prepozitivo: tut+tag·a (kun·deriv⁴·ad·o dedum la tut·a tag·o‘),
          {tut+mond·a} (de la tut·a mond·o), tut+kor·e, tut~fort·e, tut~hom·ar·a,
          tut+viv·a, tut+korp·a, tut+gorĝ·e. Kp .

tut·e

          Plen·e, komplet²·e, {sen·escept·e} , {sen·mank·e} : ŝi mem tut·e ne
          zorg·as pri si ; tut·e ne·kompren·ebl·a ; vi ne tut·e kompren·as mi·n ;
          vi·aj gren·ej·oj tut·e plen·iĝ·os ; tut·e ne atend·it·e ; mi est·as tut·e
          trankvil·a ; ili est·is […] tut·e nud·aj ; la difteri⁸·o tut·e fin·iĝ·is
          ; mi tut·e ne vol·as mort·i tiel jun·a .

          Rim.: Kvazaŭ prefiks·o la radik·o „_tut_“ aper·as en kun·deriv⁴·ad·o de
          adverb·o kun si·a verb·o  adjektiv·o: tut~sol·a, tut~nud·a, tut~plen·a,
          {tut~leg·i} , tut~venk·i, tut+vek·iĝ·i, tut~ted·i, tut~cert·e, tut~sam·e,
          tut+liter·e. Kp .

tut·o

          ·o  ar·o, kiu·n oni rigard·as kiel unu afer·on, ne konsider·ant·e
          part·ojn: du du·on·oj far·as unu tut·on ; la tunik²·o est·is sen·kudr·a,
          de~supr·e teks·it·a tra la tut·o ; [ŝi] kaŝ·is en tri mezur·oj da
          farun·o, ĝis la tut·o ferment·is ; la nub·a nokt·o, la fenestr·oj
          bril·ant·aj alt·e en la mal·lum·o, la ĝem·oj de la vent·o, la flu·o de
          solen·aj ton·oj, form·is unu estetik¹·an tut·on ; administr·ant·o
          pri·zorg·is la tut·on ; li al·don·is al si·a leter·o tiu·n neces·eg·an
          skrib·aĵ·on kaj send·is la tut·on (ambaŭ kun·e) al si·a hierarki³·a ĉef·o
          ; ni pag·os la tut·on ; [la] tut·o de ŝi·aj mond·um·aj rilat·oj ; sid·as
          gast·o minut·on, sed vid·as la tut·on . {ĉio} , {komplet²·o} ,
          {kun·aĵ·o^1}

tut·aĵ·o

          Io, al kio mank·as neniu part·o kaj kiu konsist·ig·as apart·an
          unu·ec·an kun·aĵ·on: la tut·aĵ·on de la ŝip·oj de iu land·o oni nom·as
          ŝip·ar·o; li far·is kvin×dek kupr·ajn hok·et·ojn, por kun·ig·i la tend·on,
          por ke ĝi est·u unu tut·aĵ·o ; oni dis·romp·as vaz·on de pot·ist·o, ke
          ĝi ne pov·as est·i tut·aĵ·ig·it·a .

tut·ec·o

          Ec·o de tio, kio est·as komplet²·a: konsider·i demand·on en ĝi·a
          tut·ec·o.

tut·ec·a

          (p.p. {ord·o-rilat·o}  ) Tia, ke por du element¹·oj  kaj 
          ĉiam ver·as    : la kutim·a ord·o super la ar·o de
          reel⁽⁺⁾·oj est·as tut·ec·a. {part·a.}

          Rim.: Ŝajn·as al ni, ketut·ec·aest·as taŭg·a antonim⁽⁺⁾·o porpart·a“, sed plur⁴·aj naci·aj lingv·oj prefer·as metafor¹·on pri lalini·avic·ig·ebl·o de la element¹·oj  pri lakoneks⁽⁺⁾·ec·ode la
          rilat·o (ja en grafe⁽⁺⁾·o de la rilat·o du ajn·ajn punkt·ojn lig·as
          almenaŭ unu sag·o). En trov·iĝ·aslini·e ord·a ar·o“.

tut·ism·o

          Aranĝ·o en kiu,  doktrin¹·o laŭ kiu la tut·o pli grav·as, ol la
          sub·part·oj  individu¹·oj; {holism⁽⁺⁾·o} : en la temp·oj de Stalin la
          rus·a soci³·o tra·ir·is period¹·on de grand·a ferm·it·ec·o […] kiel dir·is
          Sergej Kuznecov, Esperant·o pov·as est·i rigard·at·a kiel la pruv·il·o
          de la grad·o de tut·ism·o de ĉiu·j reĝim³·oj .

en·tut·e

   1.
          Ĝeneral¹·e; konsider·ant·e la afer·on en ĝi·a tut·ec·o, laŭ ĝeneral¹·a
          vid-punkt·o kaj for·las·ant·e la apart·ajn detal·ojn: al mult·aj
          ordinar·e ŝajn·as, ke, se ili ne aprob·as tiu·n  ali·an form·on de
          ia ide·o, ili nepr·e dev·as atak·i la ide·on mem en·tut·e; mult·aj far·is
          kontraŭ·parol·ojn kontraŭ la ide·o de lingv·o inter·naci·a en·tut·e, kaj
          de lingv·o art·a special·e; li·a mort·o est·is grand·a bat·o por ni·a
          afer·o en·tut·e kaj special·e por ĝi·a dis·vast·iĝ·ad·o en German·uj·o;
          en·tut·e mi konsil·as pli uz·ad·i form·ojn simpl·ajn anstataŭ
          kun·met·it·aj; li ne dub·as pri la util·ec·o de lingv·o inter·naci·a
          en·tut·e; la fal·o de  al·port·is grand·an mal·util·on al ni·a
          ide·o en·tut·e; parol·i pri ŝanĝ·oj en·tut·e.

   2.
          Konklud·e; resum⁽⁺⁾·e; ĉio·n konsider·ant·e kaj inter·kompens¹·ant·e: pov·as
          est·i demand·o pri la temp·o, sed neniu dub·as, ke tiu ĉi fakt¹·o
          en·tut·e iam ven·os; tiu ĉi ide·o en·tut·e en la publik·o ne est·as
          hejm·e, kiel ĝi dev·us est·i .

   3.
          Sum·e; ĉiom; ĉio·n kalkul·ant·e: mi hav·as en·tut·e nur 25 rubl¹·ojn;
          en·tut·e la nombr·o de la deleg¹·it·oj est·is 33; en·tut·e la viv·o est·as
          ne·mult·e~kost·a en tiu land·o.

   [artikol-versi⁹·o: 1.127 2024/01/21 01:40:57 ]
     __________________________________________________________________