ŭo

ŭo

          Nom⭑·o de⭑ la⭑ du⭑×dek⭑-ses⭑·a liter⭑·o de⭑ la⭑ Esperant⭑·a alfabet⭑·o; mal·vast⭑·a
          mal·antaŭ⭑·a {du⭑·on-vokal⭑·o} [u̯].

          Rim. 1: Z. klar⭑·ig·as, ke⭑ „en⭑ la⭑ son⭑·o aŭ⭑ la⭑ a kaj⭑ la⭑ ŭ dev⭑·as est⭑·i
          aŭd⭑·at·aj klar⭑·e ĉiu apart⭑·e, sed⭑ ili far⭑·as unu⭑ silab⭑·on, ĉar⭑
          efektiv⭑·e la⭑ liter⭑·o ŭ ne⭑ est⭑·as vokal⭑·o. Tiel⭑ ekzempl⭑·e la⭑ vort⭑·o
          laŭd⭑·i dev⭑·as est⭑·i el·parol⭑·at·a laŭ-di“.

          Rim. 2: La⭑ liter⭑·o „ŭ“ est⭑·as uz⭑·at·a nur⭑ post⭑ vokal⭑·oj. Nur⭑ escept⭑·e
          al⭑ la⭑ Fundament⭑·o „ŭ“ pov⭑·as trov⭑·iĝ·i antaŭ⭑ vokal⭑·o: ŭa (infan⭑·a
          plor⭑·o); ŭaks (ran⭑-blek⭑·o); ŭo (nom⭑·o de⭑ la⭑ liter⭑·o) ktp.

          Rim. 3: La⭑ du⭑·on-vokal⭑·oj {j} kaj⭑ {ŭ} est⭑·as laŭ⭑ la⭑ el·parol⭑·a manier⭑·o
          vokal⭑·oj: ili est⭑·as far⭑·at·aj sen⭑ bar⭑·o de⭑ la⭑ aer⭑-flu⭑·o. Sed⭑ ili rol¹·as
          en⭑ la⭑ lingv⭑·o kiel⭑ konsonant⭑·oj. Ili est⭑·as ĉiam⭑ mal·long⭑·aj, kaj⭑
          neniam⭑ pov⭑·as ricev⭑·i akcent⭑·on. Du⭑·on-vokal⭑·o ĉiam⭑ aper⭑·as kun⭑·e kun⭑
          ver⭑·a vokal⭑·o, kaj⭑ si·n apog⭑·as al⭑ tiu vokal⭑·o en⭑ la⭑ el·parol⭑·o.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.14 2018/06/17 16:10:15 ]
     __________________________________________________________________