vidu ankaŭ la klarigojn
ver·/·a

ver·a

   1.
          Konform·a al la real¹·o: mi vol·as, ke tio, kio·n mi dir·is, est·u ver·a
          ; [ili] dir·as ordinar·e, ke ili hav·as la plej bon·ajn ide·ojn, […]
          tio est·as ne ver·a ; la vort·oj de la kurac·ist·o montr·iĝ·is ver·aj ;
          la fakt¹·o, pri kiu parol·is sinjor·in·o  , est·is tut·e ver·a ;
          ne est·as ver·a  du·on·o de tio, kio·n ili dir·as ; Salomon⁽⁺⁾·o mem ne
          solv·os, kio en ĝi est·as ver·a kaj kio mal·ver·a ; mi cert·ig·as, ke
          mi·a sol·a supoz·o est·as ver·a ; mi ne pov·as […] akcept·i kiel ver·ajn
          la fakt¹·ojn, kiu·j mi·n kulp·ig·as ; kompar·ant·e la kun·tekst·an
          traduk·on en la ali·aj lingv·oj, oni facil·e trov·os la ver·an senc·on
          de ĉiu vort·o ; ne ĉiu raport·o est·as ver·a vort·o ; {objektiv²·a} ,
          {real¹·a}

   2.
          Konform·a al la real¹·o ne nur {ŝajn·e} sed fund·e; ne {tromp·ant·a} :
          mi trans·ir·as al la ver·a tem·o de mi·a hodiaŭ·a parol·ad·o ; Vi est·as
          Di·o, kaj Vi·aj vort·oj est·as ver·aj ; ŝajn·as al mi, ke ven·is mi·a
          ver·a fianĉ·o ; mi ne est·as ver·a fiŝ·o, mi est·as sorĉ·it·a princ·o ;
          li don·u la ver·an reĝ·an vin·on ; [ili] tiel pur·e ord·ig·is la
          dom·et·on, ke est·is ver·a plezur·o rigard·i intern·en ; tio est·as
          ver·aj perl·oj […] ili valor·as pli mult·e ol vi·a tut·a regn·o ; la
          ortografi¹·o en la pli·mult·o da lingv·oj prezent·as ver·an kruc·on por
          la lern·ant·o ; ni hav·us sekv·e ne lingv·on inter·naci·an en la ver·a
          senc·o de tiu ĉi vort·o, sed nur lingv·on inter·naci·an por la pli
          alt·aj klas·oj de la societ·o ; la eklezi¹·o for·ig·is ili·n de la ver·a
          Di·o ; ŝi sent·as al ci ver·an amik·ec·on ; ver·a opini·o montr·iĝ·as en
          ebri¹·o ; ver·a kiel vort·o de profet·o . {aŭtent⁽⁺⁾·a} , {efektiv·a}
          {ideal¹·a} , {nobl·a} , {propr·a^2} , {valor·a^2}

ver·e

   1.
          Laŭ ver·a manier·o: la ĉagren·o kaj la ĵaluz·o li·n ver·e mal·san·ig·is ;
          tim·u do la Etern·ul·on, kaj serv·u al Li fidel·e kaj ver·e ; ver·e
          bel·a plezur·o! ; mi ne ver·e parol·as la lingv·on, mi ĝi·n kompren·as
          ; mi decid·is ver·e ag·ad·i por Esperant·o ; se mi est·us ver·e bon·a
          frat·in·o, mi parol·us al vi predik·ojn ; mi ver·e pov·us ek·mal·am·i vi·n
          por tiu strang·a mal·ŝat·ad·o de vir·in·oj ; kio·n ni ver·e bezon·as, Di·o
          ĝi·n don·as . {honest·e} , {serioz·e}

   2.
          Por dir·i la ver·on, {verd+ir·e} ; {ja} : ili dir·is unu al ali·a:
          ver·e ni est·as kulp·aj pro ni·a frat·o ; ver·e, ver·e, mi dir·as al vi,
          ke unu el vi mi·n perfid·os ; ĉu ne ver·e ? la soldat·o, ver·e, est·is
          ĉi tie, sed mi observ·is li·n, li el·ir·is pren·int·e nenio·n ; ver·e mi
          iom turment·is vi·n, sed tio ne kost·is al vi la viv·on ; dum
          moment·o ŝi de·nov·e pens·is pri nenio, , pli ver·e, ŝi jam
          sen·konsci·e, sed sen·ĉes·e ripet·ad·is en si·aj pens·oj: mi ne
          pov·o-sci·as ! ĉiu el vi, ver·e, hav·is la okaz·on aŭd·i tre mult·ajn
          atak·ojn . {efektiv·e} , {fakt¹·e} , {konced⁸·ind·e}

ver·o

          Tio kio est·as ver·a, real¹·a, ne ŝajn·a: oni dir·as, ke la ver·o ĉiam
          venk·as ; oni esplor·os vi·ajn vort·ojn, ĉu vi dir·is la ver·on ; en
          juĝ·o ne klin·iĝ·u al la opini·o de la pli·mult·o, por de·klin·iĝ·i de la
          ver·o ; mi ne far·us la erar·on, se li antaŭ·e dir·us al mi la ver·on
          ; jen est·as la tut·a ver·o, kiu·n mi el·dir·as kun du·obl·a mal·ĝoj·o ;
          est·as ver·o, ke pas·as ordinar·e kelk·a temp·o en ŝancel·iĝ·ad·o, kaj
          tiu ĉi ŝancel·iĝ·ad·o est·as ordinar·e kaŭz·at·a de la plej sen·senc·aj
          pretekst·oj ; tiu ĉi templ¹·o dev·as eduk·ad·i la jun·ul·ojn kiel
          batal·ant·ojn por la ver·o, bon·o, just·ec·o kaj ĉiu+hom·a frat·ec·o ; kun
          ver·o sever·a komerc·aĵ·o for·velk·os ; dir·i la pur·an ver·on ;
          mal·saĝ·ul·o kaj infan·o parol·as la ver·on .

ver·aĵ·o

          Ide·o de io, kio est·as konform·a al la real¹·o; {fakt¹·o} : decid·oj
          antikv·aj far·iĝ·is efektiv·aĵ·oj kaj ver·aĵ·oj ; ĉar neniu al ili
          kontraŭ·parol·is, tio kompren·ebl·e est·is rigard·at·a kiel ver·aĵ·o ;
          sen·dub·e sonĝ·oj baldaŭ far·iĝ·os ver·aĵ·oj ; konvink·it·a, ke li·a
          atest·o est·os nur la kon·ig·o de la plej ne·pro·test⁹·ebl·a ver·aĵ·o ; de
          tiu moment·o, est·is akcept·it·e, kiel ver·aĵ·o tut·e ne diskut¹-ebl·a, ke
          la riĉ·aĵ·oj de l’ eks·sub·reg·ist·o de·ven·is de trezor·o iam trov·it·a de
          li . {re·al·aĵ·o}

ver·ec·o

          Ec·o de tio, kio est·as ver·a, kon·it·a kiel ver·a: vi·an plej jun·an
          frat·on ven·ig·u al mi, por ke pruv·iĝ·u la ver·ec·o de vi·aj vort·oj ;
          don·u al mi sign·on de ver·ec·o ; la ver·ec·o de Di·o ; li tut·e ne
          dub·is pri la ver·ec·o de tiu·j vort·oj ; li·a tut·a libertinism⁽⁺⁾·o fal·is
          antaŭ la ver·ec·o de l' fakt¹·o, ke ne est·as permes·it·e al iu ajn
          rid·i la titol·ojn de l' faraon⁽⁺⁾·o ; nur ŝi·a est·ont·ec·o est·is
          pruv·ont·a la ver·ec·on  erar·ec·on de tiu ŝi·a opini·o ; la ver·ec·o
          mi·n dev·ig·as dir·i, ke li ne far·is plen·an konfes·on .

ver·em·a

          Inklin·a ĉiam dir·i la ver·on, {sincer·a} : Di·o indulg·em·a kaj
          kompat·em·a, mult·e~pacienc·a, favor+kor·a, kaj ver·em·a ; por est·i tut·e
          ver·em·a, mi dev·as menci³·i unu escept·on ; nur iu·j ver·em·aj
          mal·sprit·ul·oj en simil·aj okaz·oj pov·as defend·i la ver·on kaj subit·e
          ek·dub·i . {honest·a^1}

ver·em·o

          Sen·kaŝ·a kondut·o kun {verd+ir·em·o} , kun {sincer·ec·o} ; alt·a taks·o
          de tiu·j kvalit¹·oj: tuŝ·int·e la demand·on pri la ver·em·o de la
          orator¹·o, ni ne pov·as ne re·menci³·i, ke la ver·o est·as relativ²·a ; li
          vol·is rigard·ig·i al la natur·o kaj al la kamp·ar·an·a viv·o kun ver·em·o
          kaj takt¹·o .

ver·ig·i

   1.
          Ig·i ver·a: li merit·us, ke ŝi ver·ig·u tio·n, kio·n li dir·is kaj, se
          mi est·us sur ŝi·a lok·o, mi ne long·e marĉand·us .

   2.
          (p.p. matematik¹·a objekt·o  , rilat·e {predikat·on}  ) Est·i
          tia, ke  est·as ver·a: trov·u la nombr·ojn, kiu·j ver·ig·as la
          ekvaci²·on  (kiu·j ver·ig·as la predikat·on „  “).

ver·ism·o

          Ital⁸-de·ven·a {realism³·a} skol³·o, precip·e muzik·a kaj beletr⁹·a,
          popular²·a fin·e de la 19a kaj komenc·e de la 20a jar-cent·oj: 
          Oliver⁽⁺⁾·o […] far·iĝ·is la plej grand·a kant·ist·o-aktor¹-in·o en ver·ism·o
          de ni·aj temp·oj .

en·ver·e

          Laŭ fund·e pri·pens·it·a ver·o: la mal·nov·a grand~ĉambr·o est·is tiel
          ornam·it·a kaj pur·a kaj tiel plen·a de odor·o de flor·oj kaj foli·oj,
          ke neniu rimark·is, kiel kaduk·a kaj mal·nov·a ĝi en·ver·e est·as ; la
          hom·oj en·ver·e rapid·e mal·jun·iĝ·as, sed […] ekzist·as vizaĝ·oj, pri
          kiu·j Saturn⁽⁺⁾·o ŝajn·as forges·i ; la filozof¹·o do est·as la hom·o kun
          laŭ+ebl·e jun·a, en·ver·e infan·a, infan·e sen·kulp·a kor·o . {efektiv·e} ,
          {fakt¹·e}

mal·ver·a, kontraŭ·ver·a

          Ne konform·a la la ver·o: tio est·as mal·ver·a! Mi ja kon·as la
          histori·on ; vi  hav·as pri ĝi tut·e mal·ver·an opini·on ; ne parol·u
          kontraŭ vi·a proksim·ul·o mal·ver·an atest·on ; hom·o, parol·ant·a
          kontraŭ·ver·aĵ·on ; dum li serĉ·is la ver·on, ven·is la diabl·o, kiu
          est·as la patr·o de la mal·ver·o mem ; asert¹·o de mal·ver·a tez·o ; ĉio
          ĉi li·n re·puŝ·is per si·a mal·ver·ec·o, kvankam verd+ir·e li sam+temp·e
          iom sent·is kompat·on ; problem¹·oj de implic⁽⁺⁾·ad·o, de
          antaŭ·supoz·it·ec·o, de ver·o-kaj-mal·ver·o-problem¹·oj, kiu·j efektiv·e
          pov·as trans·salt·i la lim·ojn de lingvistik⁽⁺⁾·o por lok·iĝ·i pli ĝust·e
          en logik¹·o  en filozofi¹·o ; kontraŭ·ver·e asert¹·i ali·ul·an mis·far·on
          por iel profit·i ; iom da mal·ver·o ne est·as danĝer·o . {mal·ĝust·a^1}
          , {mensog·a} , {ŝajn·a} , {tromp·a}

pli·ver·e

          {Pli·ĝust·e} , {verd+ir·e} : rar⁽⁺⁾·a vort·o […] pli·ver·e atent·ig·is pri
          silent·o, ol ĝi·n ĝen·is .

verv³·er·a

          Laŭ·asert¹·e plen·e ver·a, ver·a malgraŭ mal·a ŝajn·o: kred·u mi·n, mi
          parol·as al vi verv³·er·an ver·on ; li ne konsider·as si·an konstru·aĵ·on
          preĝ·ej·o sed nur kapel·o, tamen ĝi aspekt¹·as kiel verv³·er·a preĝ·ej·o ;
          ŝi hav·is la ver·an printemp·an palt¹·on kaj do est·is verv³·er·a dam·o .

verv³·er·e

          Ja ver·e malgraŭ eventual¹·e ali·a ŝajn·o: la amuz·iĝ·o est·as ja sufiĉ·e
          gaj·a afer·o, sed verv³·er·e ĝi est·as nur prolog¹·o al pli grav·aj
          afer·oj ; ĉu li verv³·er·e ne ĉiam est·is sam·e fremd·a tie ? ili est·as
          preskaŭ la sol·aj en la tut·a mond·o, kiu·j postul·as tiu·n idealism³·on
          tiom+grad·e de si·aj gvid·ant·oj, ke por tio ili est·as em·aj verv³·er·e
          ofer·i si·ajn propr·ajn hom·ojn . {sen·dub·e}

ver+am·a

          Serĉ·ant·a la ver·on, ĝi·n agnosk⁽⁺⁾·ant·a: vi el·serĉ·u inter la tut·a
          popol·o hom·ojn brav·ajn, tim·ant·ajn Di·on, hom·ojn ver+am·ajn,
          ne·profit+am·ajn ; ni sci·as, ke vi est·as ver+am·a, kaj instru·as laŭ
          ver·o .

   [artikol-versi⁹·o: 1.124 2023/10/24 09:26:02 ]
     __________________________________________________________________