vidu ankaŭ la klarigojn
virt·/·o

virt·o

   1.
          Konstant·a em·o far·i bon·on: li kred·is al la Etern·ul·o kaj tio est·is
          kalkul·it·a al li kiel virt·o ; la virt·o gard·as tiu·n, kiu ir·as
          ĝust·an voj·on ; minac·as vi·n intern·aj katastrof¹·oj, kiu·jn pov·as
          for·ig·i nur la virt·o kaj saĝ·o ; se ili ankoraŭ ne kaŝ·is ŝi·n de
          mi, kred·ebl·e ili ne mult·e zorg·as pri ŝi·a virt·o ; kun·e kun la
          ĉast·ec·o for·flug·as ankaŭ la virt·o, kiel la odor·o mal·aper·as el
          velk·int·a roz·o ; la virt·o si·n mem rekompenc·as ; pli bon·a virt·o
          sen or·o, ol or·o sen honor·o ; bel·ec·o log·as, virt·o apog·as ; el la
          neces·ec·o oni dev·as far·i virt·on (oni dev·as akir·i merit·on far·ant·e
          propr·a+mov·e tio·n, kio·n oni ne pov·as evit·i) . {bon~far·o} , {fid·o^2}

   2.
          Ĉiu el la apart·aj bon·aj inklin·oj de la anim·o: modest·ec·o est·as
          bel·a virt·o ; ŝi est·is eduk·at·a, [kaj] lern·ad·is ĉiu·jn reĝ·ajn
          virt·ojn ; la di·oj favor·is vi·n per plej grand·a virt·o, per
          prudent·a humil·ec·o ; bel·ec·o, mild²·ec·o, modest·ec·o, obe·ec·o kaj
          pi·ec·o, jen est·as la virt·oj, kiu·j konven·as al vir·in·o ; mi cit·ad·is
          mi·ajn virt·ojn ( pli ĝust·e mi fanfaron·is pri mal·est·o de
          mal·virt·oj) ; [si·ajn] tri fil·ojn […] li zorg·e eduk·is,
          admon-instru·ant·e al ili ĉia·n virt·on . {kvalit¹·o^4}

virt·a

   1.
          Posed·ant·a virt·on, virt·ojn:  est·is hom·o virt·a kaj sen·makul·a
          ; ili am·e vart·is la infan·on, kiu kresk·is san·a kaj virt·a ;
          Knab·in·oj virt·aj en kamer·oj | Si·n rigl·is dum ni preter·bol·is ;
          virt·a vir·in·o strat·on ne kon·as ; por virt·a orel·o ne danĝer·as
          vort·o mal·bel·a .

   2.
          Konform·a al virt·o: virt·a ekzempl·o ; rilat·e aflikt³·it·on kaj
          sen·hav·ul·on est·u virt·aj ; ŝi konserv·is patr·in·an aŭtoritat·on
          sufiĉ·e grand·an, por facil·e re·konduk·i si·an fi·lin·on en la virt·an
          voj·on .

   {brav·a} , {ĉast·a} , {dec·a^1} , {honest·a^3.a} , {nobl·a} , {solid²·a^4}

virt·ul·o

          Tiu, kiu posed·as virt·on, kiu volont·e ag·as bon·e: virt·ul·o kompat·os
          la viv·on de si·a brut·o ; amik·ec·o kun virt·ul·oj est·as ĉiam
          frukt·o-plen·a; tial oni loĝ·u ĉiam kun la virt·ul·oj .

mal·virt·o

   1.
          Konstant·a em·o far·i mal·bon·on: vi·a intern·o est·as plen·a de rab·ad·o
          kaj mal·virt·o ; la labor·o for·ig·as de ni tri grand·ajn mal·bon·ojn:
          la enu·on, la mal·virt·on kaj la mizer·on ; la mal·virt·o dis·sku·as
          ankaŭ la fortik·ec·on de la karakter·o .

   2.
          Ĉiu el mal·bon·aj {inklin·o} j de la anim·o: kiam mi vol·as kaŝ·i
          mi·ajn mal·virt·ojn, mi kulp·ig·as pri ĉio mi·ajn sen·kulp·ajn infan·ojn
          ; li ja part·o-pren·is en la mal·virt·oj kaj diboĉ·oj de la cezar⁽⁺⁾·o ;
          mal·riĉ·ec·o ne est·as mal·virt·o ; sen·labor·ec·o est·as patr·in·o de ĉiu·j
          mal·virt·oj .

mal·virt·a

          Posed·ant·a mal·virt·on, mal·virt·ojn; ne·konform·a al virt·o: sid·ig·u
          apud li du hom·ojn mal·virt·ajn, kaj ili atest·u kontraŭ li ; el la
          kor·o de hom·oj el·ir·as mal·virt·aj pens·oj, mal·ĉast·aĵ·oj ; ŝi rimark·is
          la mal·virt·an kondut·on de ŝi·a amik-in·o, kaj ŝi·a honest·ec·o ne ĝi·n
          aprob·is ; [ĉu] oni tuj don·is kred·on al tia mal·virt·a kalumni·o ?
          {fi·a} , {mal·nobl·a} , {pervers⁽⁺⁾·a} {gangren¹·i} , {korupt³·i^2}

mal·virt·ul·o

          Tiu, kiu est·as mal·virt·a, kiu volont·e ag·as mal·bon·e: 
          dron·is pli kaj pli profund·en en mal·virt·oj, kaj  ador·is abomen·e
          mal·virt·ajn di-in·ojn, kiu·j nur ekzist·as en la imag·o de mal·virt·ul·oj
          .

   {fi·ul·o}

   [artikol-versi⁹·o: 1.27 2023/10/21 16:50:36 ]
     __________________________________________________________________