vok⭑·/·i

vok⭑·i

   (tr)

   1.
          Laŭ·tig⁸·i la⭑ voĉ⭑·on por⭑ atent⭑·ig·i pri⭑ si, eventual¹·e pet⭑·ant·e ven⭑·on,
          help⭑·on ks: al⭑ vi, ho⭑ vir⭑·oj, mi vok⭑·as ; kaj⭑ en⭑ tiu tag⭑·o la⭑
          Etern⭑·ul·o vok⭑·is, ke⭑ oni plor⭑·u kaj⭑ kri⭑·u ; li promen⭑·is tra⭑ sen·hom⭑·a
          kvartal⭑·o […] kaj⭑ li tut⭑·e ne⭑ imag⭑·is ke⭑ jun⭑·ul·in·a voĉ⭑·o pov⭑·us li·n
          vok⭑·i tie ; „  !“ vok⭑·is alt⭑+kresk⭑·ul·o kun⭑ long⭑·a barb⭑·o
          ruĝ⭑~brun⭑·a ; sen·pacienc⭑·e ni atend⭑·is la⭑ moment⭑·on, kiam⭑ pa⭑·nj·o vok⭑·os,
          ke⭑ krist⭑·--infan⭑·o ven⭑·is ; ŝi vok⭑·is pli⭑ kaj⭑ pli⭑ laŭt⭑·e, kri⭑·is,
          kri⭑·eg·is, sam⭑+temp⭑·e pied⭑-bat⭑·ant·e la⭑ pord⭑·on, sed⭑ ven⭑·is neniu
          respond⭑·o, neniu re·ag⭑·o ; mort⭑·ont·e li vok⭑·is […] Di⭑·o, kial⭑ vi
          for·las⭑·is mi·n? ; jen⭑ oni re⭑·e vok⭑·as ni·n, ni ir⭑·u, la⭑ aviad⁵·il·o ne⭑
          atend⭑·os ni·n etern⭑·e ; kiam⭑ mi serĉ⭑·is aŭtobus⁸·on, tri⭑ punk⁽⁺⁾·ul·oj kun⭑
          gitar⭑·oj ĉe⭑ la⭑ bord⭑·o de⭑ la⭑ strat⭑·o vok⭑·is mi·n .

   2.
          Sci⭑·ig·i al⭑ iu, ke⭑ li dev⭑·as ven⭑·i, {al·vok⭑·i} , {invit⭑·i} : vok⭑·i iu·n
          per⭑ gest⭑·o, leter⭑·o; ili vok⭑·is Lot⭑·on, kaj⭑ dir⭑·is al⭑ li: […] kiu·j
          ven⭑·is al⭑ vi dum⭑ la⭑ nokt⭑·o? ; [li] send⭑·is vok⭑·i li⭑·an konstant⭑·an
          kurac⭑·ist·on ; mi⭑·a sort⭑·o mi·n vok⭑·as; la⭑ task¹·o vok⭑·as mi·n; oni
          en·vok⭑·is la⭑ vag⭑+vend⭑·ist·on kun⭑ li⭑·aj komerc⭑·aĵ·oj, sed⭑ nur⭑ por⭑ ke⭑ ili
          pov⭑·u amuz⭑·iĝ·i pri⭑ li ; la⭑ okul⭑·oj aspekt¹·is kiel⭑ vok⭑·ant·aj al⭑
          kompat⭑·a help⭑·o, kaj⭑ la⭑ lip⭑·oj trem⭑·et·is ; fin⭑·e ni halt⭑·is, mi⭑·a
          konduk⭑·ant·o man⭑-vok⭑·is mi·n kaj⭑ ni el·paŝ⭑·is ;  mi
          flank⭑·en~vok⭑·is sub⭑ iu pretekst⭑·o por⭑ demand⭑·i li·n pri⭑ la⭑ afer⭑·o ;
          magistr⁽⁺⁾·iĝ·o vok⭑·is, ankaŭ⭑ urb⭑·a viv⭑·o post⭑ stud¹·ad·o en⭑ la⭑
          universitat⭑·a vilaĝ⭑·eg·o ; la⭑ mort⭑·o ŝerc⭑·on ne⭑ kompren⭑·as: oni ĝi·n
          vok⭑·as, ĝi ven⭑·as ; ven⭑·as kvazaŭ⭑ vok⭑·it·a kaj⭑ pet⭑·it·a (ĝust⭑·a+temp⭑·e);
          mult⭑·aj vok⭑·it·oj, sed⭑ ne⭑ mult⭑·aj elekt⭑·it·oj . {ven⭑·ig·i^1}

   3.
          {Telefon¹-vok⭑·i} : iam⭑ dum⭑ tiu re·plan⭑·ad·o mi vok⭑·is ŝi·n en⭑ Itali⁽⁺⁾·o por⭑
          far⭑·i demand⭑·ojn ; ĝis⭑ la⭑ vok⭑·it·a telefon¹-numer⭑·o si·n anonc⭑·os, ni
          leg⭑·u unu⭑ Unu⭑+minut⭑·an Novel¹·on .

   4.
          {El·vok⭑·i^2} : ek⭑~de⭑ kiam⭑ mi ek·kon⭑·is Rikon, mi sent⭑·is io·n
          ne·ordinar⭑·an en⭑ li, io·n, kio pov⭑·us vok⭑·i krim⭑·on ; Esperant⭑·o vok⭑·is
          la⭑ atent⭑·on de⭑ la⭑ inter·naci⭑·aj am⭑·as-komunik⭑·il·oj ; la⭑ du⭑·a plen⭑·a
          album¹·o de⭑ Etern⭑·e Rim⭑·a tuj⭑ vok⭑·as ni⭑·an atent⭑·on ek⭑~de⭑ la⭑ titol⭑·o .
          {post·tir⭑·i^2} , {provok⁴·i^2}

vok⭑·o

          Ag⭑·o vok⭑·i, rezult²·o de⭑ tiu ag⭑·o: li ne⭑ aŭd⭑·is vi⭑·an vok⭑·on; post⭑ la⭑
          sub·ir⭑·o de⭑ la⭑ sun⭑·o tra⭑ la⭑ milit⭑·ist·ar·o ek·kur⭑·is vok⭑·o: ĉiu en⭑ si⭑·an
          urb⭑·on, ĉiu en⭑ si⭑·an land⭑·on ; de⭑ ĉie aŭd⭑·iĝ·is vok⭑·oj pri⭑ kompat⭑·o,
          vok⭑·oj pasi⭑·aj, obstin⭑·aj, kiu·j baldaŭ⭑ ŝanĝ⭑·iĝ·is en⭑ unu⭑ ĝeneral¹·an
          kri⭑·on ; la⭑ sanskrit⁽⁺⁾·aj preĝ⭑·oj kaj⭑ sankt⭑·aj vok⭑·oj est⭑·as murmur⭑·at·aj
          de⭑ pastr⭑·oj ; vok⭑·o al⭑ la⭑ di⭑·oj ; atend⭑·u la⭑ vok⭑·on de⭑ la⭑ reĝ⭑·o ; li
          sent⭑·is la⭑ potenc⭑·an vok⭑·on al⭑ tiu task¹·o ; sekv⭑·i la⭑ vok⭑·on de⭑ si⭑·aj
          dezir⭑·oj .

al·vok⭑·i

   (tr)

   1.
          Vok⭑·i al⭑ si:  al·vok⭑·is Jakob⁽⁺⁾·on kaj⭑ ben⭑·is li·n ; al·vok⭑·u la⭑
          labor⭑·ist·ojn kaj⭑ don⭑·u al⭑ ili la⭑ salajr⭑·on ; Paŭl⭑·o al·vok⭑·is unu⭑ el⭑
          la⭑ cent⭑·estr·oj, kaj⭑ dir⭑·is: konduk⭑·u ĉi⭑ tiu·n jun⭑·ul·on al⭑ la⭑
          ĉef·kapitan⭑·o, ĉar⭑ li hav⭑·as io·n por⭑ dir⭑·i ; mi al·vok⭑·is vi·n, por⭑ ke⭑
          vi help⭑·u mi·n kun·vok⭑·i la⭑ reprezent⭑·ant·ojn ; vi·n mi al·vok⭑·as kiel⭑
          atest⭑·ant·ojn, ke⭑ mi met⭑·os fin⭑·on al⭑ ĉi⭑ tiu·j fripon⭑·aĵ·oj ; ŝi tuj⭑
          inter·romp⭑·is si·n vid⭑·ant·e taksi⁹·on, kiu·n ŝi vigl⭑·e al·vok⭑·is ; hom⭑·o,
          kiu ag⭑·as tiel⭑, al·vok⭑·as ( {al·tir⭑·as} ) murd⁴·on al⭑ si ; {kun·vok⭑·i}

   2.
          {Pet⭑·i} io·n vok⭑·ant·e: la⭑ ĝeneral¹·a kun·ven⭑·o al·vok⭑·as ĉiu·jn
          kun·labor⭑·ant·ojn […], ĉu⭑ parti⭑·an·ojn, ĉu⭑ sen·parti⭑·ajn kamarad⭑·ojn –
          […] help⭑·i al⭑ la⭑ administraci³·o ; la⭑ fak⭑·aj organiz¹·aĵ·oj est⭑·is
          al·vok⭑·it·aj prepar⭑·i propr⭑·ajn konkret²·ajn program¹·ojn ; [per⭑] la⭑
          Rezoluci⁹·o 1 […] la⭑ 53-a UK en⭑  (1968) al·vok⭑·is la⭑
          Esperant⭑·o-organiz¹·aĵ·ojn instig⭑·i si⭑·ajn reg⭑·ist·ar·ojn akcept⭑·i ĉiu·jn
          konvenci²·ojn rilat⭑·ant·ajn al⭑ la⭑ Hom⭑·aj Rajt⭑·oj ; ili do⭑ ek·milit⭑·is
          kaj⭑ al·vok⭑·is la⭑ ceter⭑·ajn kanton²·ojn al⭑ help⭑·o ; li al·vok⭑·is la⭑
          jun⭑·ul·ar·on si·n dediĉ⭑·i al⭑ inter·naci⭑·a kun·labor⭑·o . {admon⭑·i} ,
          {apelaci³·i} , {instig⭑·i} , {invit⭑·i}

al·vok⭑·iĝ·o

          Destin¹·a inklin⭑·o al⭑ iu grav⭑·a cel⭑·o, viv⭑-task¹·o, al⭑ iu profesi⭑·o: alt⭑·a
          patr⭑·in·a al·vok⭑·iĝ·o, kiu eĉ⭑ en⭑ tiu ĉi⭑ si⭑·a re·figur⭑·aĵ·o pur⭑·ig·as la⭑
          kor⭑·on ; uz⭑·i esperant⭑·on, sed⭑ konstant⭑·e privilegi⭑·i unu⭑
          kultur¹-zon⭑·on, est⭑·as mem·kontraŭ·dir⭑·a, Esperant⭑·o hav⭑·as senc⭑·on nur⭑
          kiel⭑ tra·konduk⭑·il·o […] aŭ⭑ ĝi respond⭑·os al⭑ tiu si⭑·a al·vok⭑·iĝ·o, aŭ⭑ ĝi
          mort⭑·os ; la⭑ plej⭑ bon⭑·aj diplom¹·it·aj serv⭑·is en⭑ la⭑ plej⭑ mal·facil⭑·aj
          lok⭑·oj kiel⭑ part⭑·o de⭑ la⭑ human¹·ist·a al·vok⭑·iĝ·o ; si⭑·an tut⭑·an viv⭑·on
          [ŝi] mal·am⭑·is Esperant⭑·on, kiu por⭑ ŝi⭑·a edz⭑·o est⭑·is „kvazaŭ⭑
          al·vok⭑·iĝ·o, ia⭑ misi⭑·o“ . {destin¹·o} , {konscienc⭑·o} , {viv⭑-cel⭑·o}

el·vok⭑·i

   (tr)

   1.
          Vok⭑·i por⭑ el·ir⭑·ig·i: li el·vok⭑·is Lazar⁽⁺⁾·on el⭑ la⭑ tomb⭑·o kaj⭑ lev⭑·is li·n
          el⭑ la⭑ mort⭑·int·oj ; unu⭑ post⭑ la⭑ ali⭑·a [li] el·vok⭑·is la⭑ infan⭑·ojn ; la⭑
          kapitan⭑·o pens⭑·is el·vok⭑·i la⭑ markiz¹·on al⭑ duel¹·o ; per⭑ mal·laŭt⭑·a „
           “ [li] el·vok⭑·is ili·n el⭑ la⭑ arb⭑·ar·o ; ne⭑ el·vok⭑·u lup⭑·on
          el⭑ la⭑ arb⭑·ar·o .

   2.
          Okaz⭑·ig·i, est⭑·ig·i, kaŭz⭑·i: tiu ĉi⭑ demand⭑·o per⭑ si⭑·a naiv⭑·ec·o el·vok⭑·os
          rid⭑·on; traf⭑·aj formul¹·oj el·vok⭑·as entuziasm⭑·on kaj⭑ aplaŭd⭑·ojn ;
          model⭑·o, por⭑ el·vok⭑·i imit⭑·ad·on ; jen⭑ Cezar⁽⁺⁾·o la⭑ grand⭑·a fal⭑·is!
          Antoni⁽⁺⁾·o el·vok⭑·as kompat⭑·on por⭑ Cezar⁽⁺⁾·o kaj⭑ koler⭑·on kontraŭ⭑ la⭑
          murd⁴·int·ojn ; aranĝ⭑·ad·i cirk¹-lud⭑·ojn, el·vok⭑·ant·ajn mir⭑·on pro⭑ si⭑·a
          luks⭑·o kaj⭑ mal·bon⭑·a gust⭑·o ; mi klopod⭑·is el·vok⭑·i li⭑·an am⭑·on, por⭑
          mal·feliĉ⭑·ig·i li·n, kaj⭑ per⭑ tio serv⭑·i al⭑ mi⭑·a di⭑-in⭑·o ; ĉi⭑ tiu apenaŭ⭑
          rimark⭑·ebl·a alud⭑·o el·vok⭑·is fort⭑·an ruĝ⭑·on sur⭑ la⭑ vang⭑·ojn de⭑ la⭑ bel⭑·a
          vir⭑·in·o ; vort⭑·o […] el·vok⭑·ant·a konfuz⭑·on kun⭑ ali⭑·aj vort⭑·oj . {vek⭑·i}
          .

   3.
          Prezent⭑·i al⭑ la⭑ spirit⭑·o viv⭑·an vid⭑-bild¹·on: li⭑·a fantazi¹·o dev⭑·as
          el·vok⭑·i en⭑ li⭑·a spirit⭑·o la⭑ tut⭑·an okaz⭑·int·aĵ·on kun⭑ ĉiu·j […] detal⭑·oj
          ; oni el·vok⭑·as la⭑ bild¹·on de⭑ ŝip⭑·o batat⁽⁺⁾·a de⭑ la⭑ ond⭑·oj kaj⭑ vip⭑·at·a de⭑
          vent⭑·eg·o kaj⭑ per⭑·e de⭑ tiu bild¹·o oni prezent⭑·as la⭑ danĝer⭑·on, kiu
          minac⭑·as ; bon⭑·a orator¹·o, al⭑ kiu ŝajn⭑·as, ke⭑ la⭑ prepar⭑·it·a fin⭑·o ne⭑
          el·vok⭑·us pli⭑ fort⭑·an efik⭑·on, rezign³·as pri⭑ ĝi ;  , spir⭑·ant·a
          per⭑ la⭑ ribel⭑·a aer⭑·o, ne⭑ dev⭑·us el·vok⭑·i en⭑ mi tia·jn ide⭑-kun·rilat⭑·ojn ;
          la⭑ sprit⭑·a pen⭑·ad·o mal·long⭑·ig·i si⭑·an voj⭑·on el·vok⭑·is, kiel⭑ ŝajn⭑·as,
          ankoraŭ⭑ pli⭑ ekster·ordinar⭑·an el·pens⭑·on .

kun·vok⭑·i

   (tr)

          Vok⭑·i al⭑ kun·ven⭑·o: Mose⁽⁺⁾·o kun·vok⭑·is ĉiu·jn Izrael⭑-id⭑·ojn, kaj⭑ dir⭑·is al⭑
          ili: aŭskult⭑·u, ho⭑  , la⭑ leĝ⭑·ojn kaj⭑ la⭑ regul⭑·ojn […] ; mi
          kun·vok⭑·is kontraŭ⭑ ili grand⭑·an kun·ven⭑·on ; la⭑ mastr⭑·in·o […] kun·vok⭑·as
          la⭑ tut⭑·an famili⭑·on, por⭑ aŭskult⭑·i, kiel⭑ soveti⁽⁺⁾·a inĝenier⭑·o muzik⭑·as
          List’on ; nokt⭑+mez⭑·e oni kun·vok⭑·is urĝ¹·an parti⭑-kun·ven⭑·on kun⭑·e kun⭑ la⭑
          aktiv⭑·ist·oj ;  rev⭑·is kun·vok⭑·i „kongres⭑·on por⭑
          neŭtral²·e-hom⭑·a religi⭑·o“ .

re·vok⭑·i

   (tr)

   1.
          Vok⭑·i, por⭑ ke⭑ iu aŭ⭑ io re·ven⭑·u: grup⭑·o da⭑ labor⭑·ist·oj est⭑·is re·vok⭑·at·a
          al⭑ la⭑ hejm⭑·o ; la⭑ grand⭑·a princ⭑·o re·vok⭑·is la⭑ lojal¹·an fil⭑·on laŭ⭑ si⭑·a
          promes⭑·o, kaj⭑ nom⭑·is li·n re·gant⭑·o de⭑ bel⭑·a land⭑·o ; tri⭑ el⭑ ili, ĉiu
          hav⭑·ant·e glav⭑·eg·on, si·n defend⭑·is kaj⭑ laŭ+ebl⭑·e pen⭑·is re·vok⭑·i la⭑
          ceter⭑·ajn ; saĝ⭑·a patr⭑·o li·n re·vok⭑·is al⭑ real¹·o for⭑ de⭑ l'⭑ rev⭑·oj ;
          mal·feliĉ⭑·a mal·jun⭑·ul·o! la⭑ ĉiel⭑·a Patr⭑·o re·vok⭑·is li·n (li mort⭑·is) al⭑
          si ; la⭑ grand⭑·a staci⭑-dom⭑·o re·vok⭑·is ĵus⭑ la⭑ feliĉ⭑·an ekscit⭑·iĝ·on de⭑ la⭑
          jun⭑·aj jar⭑·oj, kiam⭑ li⭑·a plej⭑ ŝat⭑·at·a odor⭑·o est⭑·is tiu de⭑ la⭑
          lokomotiv⭑·a fum⭑·o ; mi uz⭑·as la⭑ okaz⭑·on por⭑ re·vok⭑·i en⭑ vi⭑·an memor⭑·on
          la⭑ nom⭑·on de⭑ […] .

   2.
          {Deklar¹·i} , ke⭑ io antaŭ⭑·e dir⭑·it·a, ne⭑ plu⭑ valid⁴·u: leter⭑·on,
          skrib⭑·it·an en⭑ la⭑ nom⭑·o de⭑ la⭑ reĝ⭑·o kaj⭑ sigel⭑·it·an per⭑ la⭑ reĝ⭑·a ring⭑·o,
          oni ne⭑ pov⭑·as re·vok⭑·i ; hodiaŭ⭑ est⭑·as grand⭑·a tag⭑-manĝ⭑·o ĉe⭑ la⭑
          urb⭑·estr·o, en⭑ efektiv⭑·ec·o oni vol⭑·is ĝi·n re·vok⭑·i, sed⭑ est⭑·is por⭑ ili
          jam⭑ tro⭑ mal·fru⭑·e, la⭑ manĝ⭑·o est⭑·is jam⭑ pret⭑·ig·it·a ; ŝi vol⭑·is re·vok⭑·i
          si⭑·ajn pas⭑·int·ajn jar⭑·ojn ; mi ordon⭑·is send⭑·i ili·n en⭑ la⭑ kamp⭑·ar·ajn
          pun⭑+labor⭑·ej·ojn […] sed⭑ tuj⭑ mi re·vok⭑·os la⭑ decid⭑·on . {for·decid⭑·i} ,
          {mal·agnosk⁽⁺⁾·i} , {revizi³·i}

telefon¹-vok⭑·i

          Al⭑ {telefon¹·i} : la⭑ edz⭑·in·o dir⭑·is, ke⭑ […] oni tuj⭑ telefon¹-vok⭑·u la⭑
          direktor¹·on ; Brun⁽⁺⁾·o […] li·n telefon¹-vok⭑·is pet⭑·ant·e permes⭑·on uz⭑·i
          kelk⭑·ajn kanzon⁸·ojn de⭑ li en⭑ Esperant⭑·o .

juĝ⭑·ej·a vok⭑·ist·o

          Juĝ⭑-help⭑·ant·o, kiu vok⭑·as akuz³·it·ojn kaj⭑ la⭑ atest⭑·ant·ojn al⭑ juĝ⭑·ej·a
          kun·sid⭑·o, ten⭑·as en⭑ ĝi ord⭑·on, eventual¹·e konsil⭑·as: en⭑ si⭑·a ofic⭑·o
          kiel⭑ juĝ⭑·ej·a vok⭑·ist·o Aapo est⭑·is brav⭑·a vir⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.129 2023/10/21 16:50:36 ]
     __________________________________________________________________